Δεν υπάρχει «πατριωτική» Αριστερά αλλά πατριώτες αριστεροί...

Αυτή είναι ευθέως η απάντησή μου στο ερώτημα του περιοδικού Patria, το οποίο ανοίγει μία συζήτηση περί της υπάρξεως ή όχι «πατριωτικής Αριστεράς» στην Ελλάδα. Στην συζήτηση συμμετέχει με μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη ο Αλέξης Οικονόμου, εκπρόσωπος τύπου του ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος προέρχεται από την Αριστερά και υπογράφει τα άρθρα του στην Α1 ως «αριστερός πατριώτης».
Με τον Αλέξη Οικονόμου έχω κάνει τις πιο ενδιαφέρουσες ιδεολογικές και πολιτικές συζητήσεις στον ΛΑ.Ο.Σ. Το γεγονός ότι εγώ τοποθετούμαι ως εθνικιστής και αυτός ως μαρξιστής, ότι εγώ προέρχομαι από το Ελληνικό Μέτωπο και αυτός από το ΚΚΕ, ποτέ δεν μας εμπόδισε να συζητάμε με επιχειρήματα, να συμφωνούμε σε πολλά και να διαφωνούμε σε άλλα. Πάντοτε όμως υπάρχει ένας εκατέρωθεν σεβασμός, χωρίς κανείς να δαιμονοποιεί τις απόψεις του άλλου και πάντα οι συζητήσεις μας αποτελούν εφαλτήριο ενός γόνιμου και ουσιαστικού προβληματισμού για το μέλλον του πατριωτικού κινήματος. Και παραδέχομαι ότι είναι πολύ γενναίο εκ μέρους του από κομμουνιστής να βρεθεί σε ένα πολιτικό χώρο που πλειοψηφούν οι εθνικιστές.
Θέλω να τονίσω όμως ότι η πραγματικότητα καταδεικνύει ότι δεν υπήρξε και δεν υπάρχει «πατριωτική Αριστερά». Η Αριστερά στην Ελλάδα – ως συγκροτημένη παράταξη - ιστορικά, ιδεολογικά και πολιτικά ήταν πάντοτε διεθνιστική, από το ΣΕΚΕ έως σήμερα. Από αυτό τον διεθνισμό εκπορεύονταν οι θέσεις της για την «αστικό-τσιφλικάδικη καταστροφή στην Μικρασία», για την «αυτονομία της Μακεδονίας», για να φθάσουμε σήμερα στον πλήρη αφελληνισμό.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Από την άλλη, μπορεί να μην υπάρχει «πατριωτική Αριστερά», υπάρχουν όμως πατριώτες αριστεροί, καμμία αντίρρηση. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο Αλέξης Οικονόμου και άλλοι συναγωνιστές μας που προέρχονται από την Αριστερά, με τους οποίους αγωνιζόμαστε μαζί για εθνική κυριαρχία και κοινωνική αλληλεγγύη.

Υπάρχουν φυσικά και κάποιες συλλογικότητες όπως τα περιοδικά «Ρεσάλτο», «Άρδην», «Νέμεσις», στα οποία μπορεί να διαβάσει κάποιος πραγματικά αξιόλογες αναλύσεις και πατριωτικές θέσεις. Αλλά αυτό, επαναλαμβάνω, είναι η εξαίρεση στην Αριστερά και όχι ο κανόνας. Και επειδή δεν θέλω να χαρισθώ σε κανέναν, να πω ότι ακόμη και αυτά τα έντυπα εκδηλώνουν πολλάκις μισαλλοδοξία και εχθρότητα έναντι του εθνικιστικού χώρου και ασκούν πολεμική εναντίον μας χωρίς κανένα λόγο. Μόνο και μόνο για να «διαχωρίσουν την θέση τους από την Ακροδεξιά» και να ικανοποιήσουν τα αταβιστικά αντανακλαστικά του αριστερού τους ακροατηρίου.
Να πω επίσης ότι πριν λίγο καιρό που παραβρέθηκα σε εκπομπή του Σπύρου Καρατζαφέρη στο Extra με τον Γιώργο Καραμπελιά είχα μία παραγωγική συζήτηση μαζί του και ήταν ο μόνος που δεν χρειάσθηκε να έρθω σε αντιπαράθεση. Την ίδια ώρα όμως η «Ρήξη» διαστρεβλώνει πλήρως τα γραφόμενά μου προκειμένου να μας εμφανίσει ως «φιλο-αμερικανούς». Και αυτό επειδή εγώ θεωρώ ότι χρειάζεται μία άλλη προσέγγιση των ΗΠΑ, αντί του φιλο-αμερικανικού ενδοτισμού της κ. Μπακογιάννη και του ψυχωτικού αντι-αμερικανισμού της Αριστεράς.
Όλα αυτά βεβαίως δείχνουν ότι υπάρχει χώρος συγκλίσεως μεταξύ μας. Είναι σίγουρο ότι αυτή η σύνθεση δεν είναι εύκολη υπόθεση και πρέπει να γίνει με όρους ειλικρινείας, εντιμότητος και αμοιβαιότητος. Και θέλει φυσικά τον χρόνο του, δεν θα γίνει σε μία ημέρα. Συμφωνώ πάντως με τον Αλέξη Οικονόμου ότι πρέπει να βρεθεί κοινός χώρος μεταξύ της εθνικιστικής Δεξιάς και των πατριωτών που προέρχονται από την Αριστερά. Με μία υπενθύμιση: ο Εθνικισμός τον εργάτη δεν τον ξέχασε ποτέ. Παράδειγμα ο Ιωάννης Μεταξάς και η 4η Αυγούστου. Η ελλαδική Αριστερά όμως την πατρίδα ποτέ δεν την θυμήθηκε. Έχει δίκιο όμως ότι η εθνικιστική Δεξιά πρέπει να γίνει πιο διεκδικητική στα εργασιακά θέματα.

Το άρθρο υπογράφει ο Χρήστος Χαρίτος

Αναδημοσίευση απο ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ