Ενα παραμυθάκι χωρίς happy end...

Η πρωταγωνίστρια μας λέγεται Κατερίνα. Η Κατερίνα είναι δεκαεπτά χρονών και είναι πολύ όμορφη. Δεν την νοιάζουν και πολλά. Μόνο να διασκεδάσει. Βλέπει που και που κανένα μη πολιτικά ορθό σύνθημα στους τοίχους, Και σκέφτεται βιαστικά ότι αυτός που βγήκε αργά την νύχτα να το γράψει στερείται την διασκέδαση και τον έρωτα στην ζωή του για αυτό ασχολείται με αυτά. Βιαστικά όπως είπαμε. Πρέπει να πάει σε κάποιο πολυκατάστημα να ψωνίσει και βιάζεται. Μέχρι που ένα βράδυ περνούσε από μια πολυφυλετική προοδευτική γειτονιά. Την Κατερίνα την βίασαν. Και η Κατερίνα κατάλαβε ότι η Αθήνα δεν είναι mall, alloο και mtv music week.
Η Κατερίνα βγήκε και στα κανάλια. Το να σε βιάσουν σε πυκνοκατοικημένο σημείο συμμορίτες και να μην τολμά κανείς να βγει έξω από το σπίτι του ήταν κάτι που σίγουρα θα απέφερε νούμερα. Μόνο που η Κατερίνα τους τα χάλασε. Απεκάλεσε τους βιαστές της "κωλοξένους εγκληματίες".
Αυτό όμως τελικά δεν τους πτόησε τους δημοσιογράφους. Η Κατερίνα ξαφνικά έχει ψυχολογικά προβλήματα. Πολύ πιθανόν μάλιστα να σκηνοθέτησε η ίδια την φάση. Για διάφορους λόγους...
Άρχισαν να ακούγονται να κάνουν δηλώσεις και διάφοροι μαυριδεροί κύριοι που καταδικάζουν τέτοια φαινόμενα και πως σχεδόν όλοι είναι ήσυχοι. Μέλη κομμάτων είπαν πόσο καταπιεσμένοι είναι και αναγκάζονται να συμπεριφέρονται έτσι, ένας μάλιστα με γυαλιστερό χαμόγελο δήλωσε πως φέρει ευθύνη και η Κατερίνα με τους συνομήλικους της που απέρριψαν αυτά τα παιδιά από την κοινωνική τους ζωή και τους οδήγησαν στην περιθωριοποίηση.
Η Κατερίνα είδε μια δημοκρατία όχι μόνο αδιάφορη για την δυστυχία της, αλλά και υπεύθυνη. Έφταιγε αυτή, έφταιγαν όλοι. Και είδε ότι θα συμβούν πολλά τέτοια ακόμα, από Έλληνες και ξένους. Είδε και λίγο σφαιρικά, είδε ότι όλα έβλαπταν και όχι μόνο αυτή προσωπικά που της έτυχε κάτι.Άρχισε να αλλάζει. Να βλέπει την βρωμιά της κοινωνίας, την αδιαφορία και τον ατομισμό. Άρχισε να μιλάει σε άλλους αλλά της είπαν ότι έχει αρχίσει και το χάνει. Ότι την πείραξε το περιστατικό και ότι πρέπει να ξαναρχίσει να "ζει". Αυτή όμως δεν έβρισκε νόημα να διασκεδάζει πια, όταν ήξερε σε τι κόσμο ζει. Ένα βράδυ βγήκε αργά και έγραψε σε τοίχο. Τι ακριβώς; Δεν έχει σημασία. Κάτι μη πολιτικά ορθό πάντως. Ένιωθε την ανάγκη να το κάνει, να φωνάξει κάπως.Την άλλη μέρα περνούσε μια παρέα."ποιος κάθεται και γράφει τέτοιες βλακείες" ρώτησε μια κοπέλα;"Αν δεν πας στην καφετέρια να βρεις καμία γκόμενα αυτά παθαίνεις" είπε ο έξυπνος της παρέας αφού σήκωσε τα πανάκριβα γυαλιά του να δει το σύνθημα....

Αναδημοσίευση απο ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Όλοι μας μπορούμε να βρεθούμε στη θέση της Κατερίνας...κανείς δεν είναι άτρωτος και μπορεί πάντα το κακό να συμβεί σε όλους μας....