Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου μιλάει απο τις φυλακές!!!

Απ' ό,τι φαίνεται, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει δρομολογηθεί ήδη η προσφυγή της χώρας μας στον περιώνυμο «μηχανισμό στήριξης», όπως κατ' ευφημισμόν ονομάζεται η διμερής επιτροπή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα προχωρήσει σε δανεισμό της χώρας μας με - όχι χαμηλό επιτόκιο, σε αντάλλαγμα για μια δέσμη μέτρων ακαθορίστου μέχρις στιγμής χρονικής διαρκείας και κοινωνικής έντασης.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο μυαλό μου, έρχεται μια λέξη από προηγούμενες δεκαετίες. «Αρμοστεία», «Οικονομική Αρμοστεία» θα μπορούσε κανείς να πει. Η αλήθεια είναι απλή. Καλούμε κάποιους Ευρω-αμερικανούς να αναλάβουν την επανασύσταση του βασικού πυρήνα του ελληνικού κράτους, αφού οι Έλληνες απέτυχαν.

Απέτυχαν, λόγω διαφθοράς, λόγω κομματοκρατίας, ας πούμε ό,τι θέλουμε. Το ζουμί είναι το ότι απέτυχαν. Τα έκαναν μαντάρα, έμπλεξαν τα μπούτια τους, τα έκαναν θάλασσα, ο ελληνικός λαός έχει δεκάδες εκφράσεις, με τις οποίες μπορούμε να περιγράψουμε την αποτυχία του νεοελληνικού κράτους.
Τι ξεκινά τώρα; Ξεκινά μια νέα περίοδος για το ελληνικό κράτος, όπου υπό την νέα «διεύθυνση» θα επιχειρηθεί μία «ανακαίνιση» του «καταστήματος». Χωρίς βέβαια να αναφερόμαστε στην συμβιωτική σχέση της «νέας διεύθυνσης» με έδρα την Ουάσινγκτον (ΔΝΤ) και των «αγορών» που υποτίθεται ότι εκβίασαν το «κλείσιμο» της επιχείρησης. Το θέμα είναι το πώς θα είναι η «νέα επιχείρηση», ποια θα είναι η βιτρίνα της.
Το ότι την «ανακαίνιση» θα την πληρώσουν οι απλοί πολίτες της χώρας, οι οποίοι θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος, το θεωρώ δεδομένο. Είναι κάτι που συζητήθηκε και θα συζητηθεί αρκετά. Η «σημαία της ανταγωνιστικότητας» που ήδη σηκώνουν κάποιοι, σημαίνει την «τριτοκοσμοποίηση» της χώρας, προς χαρά των νεοφιλελευθέρων οπαδών της παγκοσμιοποίησης.
Έχω μία φοβία, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές ότι «βιτρίνα» που θα φτιάξει το ΔΝΤ δεν θα έχει καμμία σχέση με την έννοια του «κράτους», όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι το αν η διαδικασία αυτή, στην οποία εισερχόμαστε, θα επιτρέψει την «πολιτική επιβίωση» του γηρασμένου πολιτικού συστήματος. Το ότι ήμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που εφήρμοζε ένα φεουδαρχικό σύστημα «οικογενειοκρατίας», σίγουρα έχει κάποια σχέση με το ότι είμαστε η μοναδική χώρα σε αυτή την κατάσταση. Το ότι είμαστε μια χώρα, στην οποία η «επιχειρηματικότητα» συσχετίζεται με τις πολιτικές διασυνδέσεις, σημαίνει επίσης πολλά.
Αν υπάρχει μία «ευκαιρία» σε όλη αυτή την κατάσταση, σίγουρα δεν είναι αυτή για την οποία κάποιοι αδημονούν, την πλήρη μετεξέλιξη της χώρας μας σε χωράφι της «ελεύθερης οικονομίας» και τον εναρμονισμό μας με τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης.
Η μοναδική πραγματική ευκαιρία που προβάλλει είναι αυτή της κατεδαφίσεως του πολιτικού κατεστημένου, που έχει τις ρίζες του στην δεκαετία του '50 και εκτείνεται μέχρι σήμερα, τρεις ολόκληρες γενιές μετά. Είναι αλήθεια ότι μας περιμένουν δύσκολα χρόνια, χρόνια στα οποία θα δοκιμασθούμε σαν κοινωνία, όσον καιρό θα είμαστε όμηροι του διεθνούς κεφαλαίου. Θα πρέπει όμως μέσα σε αυτά τα χρόνια να θέσουμε τις βάσεις μίας υγιούς εναλλακτικής λύσης, την οποία επιτέλους θα μπορούμε να απευθύνουμε προς τον λαό μας, που έχει ίσως κουραστεί να ακούει μόνο κραυγές και επικλήσεις στο συναίσθημά του.
Αυτά τα δύο πάνε χέρι-χέρι. Η κατεδάφιση των «τζακιών» πρέπει να συμβαδίζει με την δημιουργία μίας νέας αντίληψης για την πορεία της χώρας μας. Εάν μία από τις δύο συνθήκες δεν ικανοποιηθεί θα έχουμε χάσει το τραίνο που οδηγεί σε μία πιθανή σωτηρία της πατρίδος μας.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Πηγή Χωρίς Κορδόνια