ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ;

Μπορεί ένας μαρξιστής να είναι πατριώτης; «Όταν με βλέπετε να μην είμαι συνεπής, προσέξτε με καλά. Μπορεί χτες να στρεφόμουν δεξιά, και σήμερα να στρέφομαι αριστερά. ΄Ομως είμαι πάντα εγώ, όρθιος και στα δυο μου πόδια.» Φερνάντο Πεσσόα, ο μεγαλύτερος Πορτογάλος ποιητής Με ρωτούν πολλοί, πολλές φορές: Μα, πώς μπορεί ένας μαρξιστής να είναι και πατριώτης; Πού πήγε το: «προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!»; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ξεκάθαρη και κάθετη: Ναι! Και μάλιστα, κανένας δεν μπορεί να είναι σωστός μαρξιστής αν δεν είναι και ένθερμος πατριώτης! Γιατί ο μαρξισμός είναι αποκλειστικά και μόνον τρόπος σκέψης και ανάλυσης -ο διαλεκτικός υλισμός- που, όπως και πολλά άλλα, είχαν ανακαλύψει οι Αρχαίοι Έλληνες με τον Ηράκλειτο και το Δημόκριτο, που ο Μαρξ είχε μελετήσει εις βάθος και είχε κάνει και σχετική διδακτορική διατριβή! Και είναι ο μαρξισμός, κατά τη γνώμη μου, ο πιο αξιόπιστος τρόπος προσέγγισης, ανάλυσης και ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων, με την ιδέα του ότι οι υλικές δυναμικές στην κοινωνία και η πάλη των τάξεων παράγουν και στηρίζουν και τις αντίστοιχες ιδεολογίες... Αλλά και, αντίστροφα (κι αυτό πολλοί το αγνοούν...), οι ιδέες κι η ιδεολογία επηρεάζουν με τη σειρά τους την υλική βάση και τις ταξικές δυναμικές και συγκρούσεις σε μια αέναη κυκλική σχέση ερωταπόκρισης... Που, φυσικά, διεξάγεται μέσα στα έθνη-κράτη, όπου ο εργαζόμενος λαός (που συνήθως έχει κοινές ιστορικές μνήμες, θρησκεία και γλώσσα ως ενοποιητικά «εθνοποιά» στοιχεία) διεκδικεί συνέχεια τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του και το κλείσιμο της ψαλίδας με την πλουτοκρατία, ενώ την ίδια στιγμή ζει και αγαπά το χωριό, τη γειτονιά, την πόλη του, τις συνήθειες και τα έθιμά του... Αν κάποιος δεν έχει -και δεν αισθάνεται να έχει- πατρίδα, αυτός είναι εκπρόσωπος του κεφαλαίου, που αναζητεί το κέρδος όπου βρει ευνοϊκές συνθήκες... (εξαιρούνται οι σπάνιοι εθνικοί ευεργέτες-επιχειρηματίες). Αυτός είναι ο κανόνας, εκτός ειδικών ιστορικών στιγμών, που και ορισμένοι από τους αστούς κεφαλαιούχους συνενώνονται με το λαό μπροστά σε εθνικούς κινδύνους, ή έκτακτες συνθήκες (π.χ. δικτατορία...), ή την επίθεση του πολυεθνικού κεφαλαίου στην οικονομία... Αλλά και το σύνθημα: «προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» έχει την έννοια της συμπαράστασης στον αγώνα των εργατών άλλων χωρών για ψωμί και όχι την απεμπόληση εθνικών χαρακτηριστικών και αντίστοιχων στάσεων, κυρίως σε καιρό πολέμου.... (Οι φαντάροι του Ερυθρού Στρατού ούτε για ένα λεπτό δε χαρίστηκαν στους «προλετάριους» Γερμανούς στρατιώτες στο γιγάντιο αγώνα τους στο Ρωσικό μέτωπο...). Ο μαρξισμός αποτελεί το καλύτερο μέχρι σήμερα οπλοστάσιο για την ανάλυση της κοινωνικής δυναμικής, αν τον χρησιμοποιήσει κανείς σωστά. Θεωρεί το έθνος υπαρκτή ιδεολογική και κοινωνική οντότητα, πεδίο ταξικής πάλης, αλλά και σύνθεσης και συνύπαρξης σε μια συνεχή αλληλοτροφοδότηση και ταλάντωση... Δίνει μεγάλη έμφαση στις εθνικές ιδιαιτερότητες και επιμένει στη «συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης». Το να κατηγορεί κανείς το μαρξισμό για τα στρατόπεδα Γκούλαγκ και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης (που, πάντως, πολλοί τη νοσταλγούν σήμερα...) ή για τα εγκλήματα των Κόκκινων Χμερ στην Καμπότζη, ισοδυναμεί με το να απορρίψει κανείς το Χριστιανισμό για την Ιερά Εξέταση, τα εγκλήματα του Μεγάλου Θεοδοσίου εναντίον των Εθνικών, τις βαρβαρότητες των Σταυροφόρων όταν κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 1099. Ο μαρξισμός δεν έχει ευθύνη για τα αντιμαρξιστικα λάθη του ΚΚΕ ούτε για τον εμφύλιο, όπως οι πατριωτικές ιδέες δεν υπαγόρευαν πουθενά και ποτέ τα απάνθρωπα βασανιστήρια των αριστερών κρατουμένων από τους Αλφαμίτες στη Μακρόνησο (τον, κατά Κανελλόπουλο, «Νέο Παρθενώνα»(!).... Έτσι, οι πατριωτικές και εθνικές ιδέες έχουν ανάγκη το μαρξισμό σαν εργαλείο ανάλυσης για να διαπιστώσουν και να καθορίσουν ποιες θα είναι οι υλικές προϋποθέσεις για τη διάδοση και επιτυχία τους, ποιες τάξεις και στρώματα θα συμπαραταχθούν ή θα αντισταθούν, ποια συμφέροντα θίγονται και ποια ευνοούνται και πώς θα αξιοποιηθούν αυτές οι αντιθέσεις πολιτικά. Δεν έχουμε δικαίωμα να στερήσουμε την πατρίδα μας από το πανίσχυρο οπλοστάσιο του μαρξισμού, χρησιμοποιώντας κάθε φορά όποιο από τα όπλα του μάς εξυπηρετεί και μας ταιριάζει... Με τον πατριωτισμό και με το μαρξισμό, θα περπατήσουμε, και με τα δυο μας πόδια, προς το μέλλον...

Τα μεσαία στρώματα θα παίξουν τον πολιτικοκοινωνικό ρόλο που έχει προβλέψει και αναδεικνύει ο ΛΑ.Ο.Σ....

Μπορεί στον Περσικό να τα΄ καναν μαντάρα οι Βρετανοί στρατιωτικοί... Αλλά από στρατηγικές μελέτες σκίζουν... Το αγγλικό ΥΠΕΑ εκπόνησε (Εφημερίδα «The Guardian» 09/04/07) ειδική μελέτη για τις κύριες τάσεις και εξελίξεις που θα χρειαστεί να προετοιμαστούν να αντιμετωπίσουν οι Βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις στα επόμενα 30 χρόνια. Μεταξύ αυτών των τάσεων και εξελίξεων, αναφέρεται ότι στα επόμενα 30 χρόνια η μεσαία τάξη -που στον αναπτυγμένο κόσμο συνθλίβεται ανάμεσα σε μια πολυέξοδη ανώτερη τάξη και ένα λούμπεν στρώμα των πόλεων έτοιμο για βίαιες πράξεις- μπορεί να γίνει μια επαναστατική τάξη, παίρνοντας -με τη μαρξιστική έννοια- το ρόλο του προλεταριάτου. Ο «λαϊκισμός» και ο μαρξισμός (λόγω και των παγκόσμιων ανισοτήτων) επανέρχονται στο προσκήνιο (πιθανόν σε συνδυασμό, σημ. ΑΠ) σε συνδυασμό με πιο πρακτικές, «ορθόδοξες» και αυστηρές θρησκευτικές και κοινωνικές απόψεις. Συμπεράσματα που μας ενδιαφέρουν:

1. Ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει συλλάβει σωστά την ανερχόμενη κοινωνική δυναμική, μιας και απευθύνεται ακριβώς στα μεσαία και λαϊκά στρώματα (που συμπιέζονται από μια κυρίαρχη πολυτελή ελίτ -ενίοτε μάλιστα «αριστερής χροιάς»- και τα -χωρίς πάντα ευθύνη τους- βίαια αντικοινωνικά λούμπεν στοιχεία των πόλεων), προτείνοντάς τους ακριβώς τις σύνθετες προσεγγίσεις που απαιτεί η εποχή...

2. Μπορεί να μας δείξει και ο ημέτερος ΥΕΘΑ Μειμαράκης καμιά αντίστοιχη έκθεση του ΥΠΕΘΑ, π.χ για το ρόλο του Στρατού σε Ξάνθη, Κομοτηνή και Τσαμουριά μετά την ανεξαρτησία του Κοσόβου - όταν θ΄ αρχίσουν κι εδώ τα όργανα; Λέμε, δηλαδή...

Το άρθρο υπογράφει ο Εκπρ.Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ Αλέξης Οικονόμου

Το Πνεύμα της παρακμής και πώς η «αριστερή» διανόηση έγινε Το «πνεύμα» της Νέας Εποχής

Ένα από τα πιο κτυπητά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ότι οι «οργανικοί διανοούμενοι» του καπιταλισμού στη σημερινή φάση της παγκοσμιοποίησης και του χρηματιστηριακού «διεθνισμού» είναι πρώην αριστεροί, καλλιτέχνες και γενικά πνευματικοί άνθρωποι. Φυσικά όλοι αυτοί συνεχίζουν να λένε ότι είναι αριστεροί παρά το γεγονός ότι αποτελούν την ιδεολογική αστυνομία του συστήματος, τους ακριβοπληρωμένους καθεστωτικούς λακέδες.
Πού οφείλεται, πώς εξηγείται και τι νόημα έχει αυτή η πλήρης ενσωμάτωση και μετάλλαξη της «αριστερής» διανόησης η οποία αποτελεί σήμερα τον ιδεολογικό τρομοκράτη της Νέας Τάξης, το άλλοθι και το τεκμήριό της;
Το φαινόμενο της αποστασίας αριστερών διανοουμένων δεν είναι καινούργιο. Πάντα στις δύσκολες καμπές της ιστορίας πολλοί από αυτούς γονάτιζαν αξιολύπητα και μετατρέπονταν σε γενίτσαρους του κεφαλαίου. Αυτό, όμως, που γινόταν χθες αποσπασματικά, σήμερα έχει πάρει επιδημική, σχεδόν καθολική μορφή. Πάντα αυτά τα φαινόμενα της λιποταξίας και μετάλλαξης του αριστερού πνεύματος αποτελούν την έκφραση και το σύμπτωμα δύο βασικών παραγόντων: Από τη μια είναι η κατάσταση του διεθνούς εργατικού και επαναστατικού κινήματος και από την άλλη οι απαιτήσεις του συστήματος της καπιταλιστικής παρακμής, η θέση και ο ρόλος της διανόησης, καθώς η πνευματική κατάσταση, οι αξίες και η ιδεολογία που ηγεμονεύουν.
Η ήττα και η μακρόχρονη ακινησία των λαϊκών κινημάτων, η ήττα του γραφειοκρατικού Σοβιετικού μοντέλου και η κατασυκοφάντηση στο πρόσωπο αυτού του εκτρώματος των σοσιαλιστικών ιδεών άφησαν ελεύθερο και γόνιμο το έδαφος για την πλήρη κυριαρχία του πνεύματος της καπιταλιστικής παρακμής και γονάτισαν το «αριστερό» πνεύμα. Σε τέτοιες οπισθοδρομικές εποχές, εποχές που η σήψη και οι «αξίες» της αυθαδιάζουν τρομοκρατικά, είναι άθλος να στηθείς στα πόδια σου, ιδιαίτερα η μικροαστική αριστερή διανόηση, η οποία ήταν ραχιτική από την γέννησή της, θεωρητικά ανεπαρκής, πολιτικά και ηθικά απροετοίμαστη.

Η διαλεκτική μετάλλαξη

Δεν πρέπει να φανταστούμε ότι το σημερινό άθλιο κατάντημα των πρώην αριστερών καλλιτεχνών και διανοουμένων έγινε με μιας, ότι μεταμορφώθηκαν σε σύγχρονους γενίτσαρους σαν ξαφνικά να τους κτύπησε το ραβδάκι της Κίρκης. Υπάρχει μια διαλεκτικά εξελικτική πορεία που τους ενσωμάτωσε και που καθορίστηκε αποφασιστικά από τους λόγους που προανέφερα.
Το θεμελιακό στοιχείο για να κατανοήσουμε αυτή την εξέλιξη είναι το σύστημα μέσα στο οποίο ζούνε, σε συνδυασμό με τις πολιτικές ήττες και προδοσίες του σοσιαλιστικού κινήματος. Όταν λείπουν οι επαναστατικές κοινωνικές εντάσεις και τα μαζικά μαχητικά κινήματα, δηλαδή τα «κοινωνικά κίνητρα» που βελονιάζουν το συναίσθημα, αφυπνίζουν τη σκέψη και ενεργοποιούν τη συνείδηση του συλλογικού κοινωνικού είναι, τότε η καλλιτεχνική και διανοητική παραγωγή υποτάσσεται καταλυτικά στο «πνεύμα» και τις «αξίες» του συστήματος. Και ποιο είναι αυτό το σύστημα; Ο καπιταλισμός σε σήψη και παρακμή.
Στις σύγχρονες κοινωνίες η αστική τάξη όχι μόνο δεν έχει κανέναν προοδευτικό ρόλο να εκπληρώσει, αλλά έχει καταντήσει απολύτως αντιδραστική. Στον εικοστό αιώνα, εκτός από τους δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους (ασύλληπτης φρίκης και καταστροφών) που η αστική κοινωνία εξεκόλαψε και εξαπέλυσε πάνω στην υδρόγειο, έβγαλε (φυσιολογικό της άνθος) το φασισμό, και επεξεργάστηκε εν ψυχρώ, και εφάρμοσε με μεθοδικότητα τις πιο φρικαλέες πρακτικές, για να διατηρεί την κυριαρχία και να εξασφαλίζει την υποταγή: Βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκεντρώσεων, ομαδικά εγκλήματα, συλλογική ευθύνη, παρακολούθηση και έλεγχος των συνειδήσεων κ.λπ.
Η ύπαρξη της αστικής τάξης όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα και σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, αποτελεί την ιστορική άρση κάθε ανθρώπινης αξίας, την έσχατη κατάπτωση του ανθρώπινου στοιχείου.
Ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα ο αστικός κόσμος δεν έχει να προβάλει καμιά δικαιολογία της ύπαρξής του. Όλες οι αστικές αξίες έχουν ανεπανόρθωτα χρεοκοπήσει και διαλυθεί: Η φιλοπατρία, η εθνική κυριαρχία, η αστική οικογένεια, η θρησκεία, ο κοινοβουλευτισμός, οι ατομικές ελευθερίες. Η ισχύς τους έγινε ασυμβίβαστη πλέον με την ύπαρξη της αστικής τάξης. Οι πιο συνειδητοί και κυνικοί υπερασπιστές του καπιταλισμού δεν δίστασαν να διακηρύξουν δημόσια την χρεοκοπία των αστικών αξιών. Και τα ριζοσπαστικά κινήματα της νεολαίας τροφοδοτήθηκαν από αυτή τη χρεοκοπία των αξιών και τη βάθαιναν. Γιατί όταν χτυπάς τις παραδοσιακές αξίες που ο αστικός κόσμος τις έχει οδηγήσει σε χρεοκοπία, χωρίς να τις αναστυλώνεις, να τις αναγεννάς και να δημιουργείς ένα νέο σύστημα αξιών, συμβάλλεις στη γενική αποσύνθεση. Ο επαναστατικός, λοιπόν, μικροαστικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας «χτύπησε» τις αστικές αξίες που είχαν γίνει βάρος και για τον ίδιο αστικό κόσμο. Ο κόσμος αυτός είχε πάψει προ πολλού να πιστεύει σε αυτές τις αξίες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Δεν στηριζόταν σε αυτές και ήταν ανίκανος να παράγει ένα νέο σύστημα αξιών.
Μέσα σε αυτό το γενικό πνεύμα γαλουχήθηκε και η αριστερή διανόηση. Μικροαστική από τη φύση της δεν κατανόησε ότι χτυπά τις αστικές αξίες που το ίδιο το κεφάλαιο δεν τις ήθελε πια. Το κεφάλαιο στο πρόσωπο αυτής της διανόησης βρήκε την ιδεολογική του εμπροσθοφυλακή. Έτσι στο πρόσωπο της αριστερής μικροαστικής ιντελιγκέντσιας το κεφάλαιο βρήκε το «προοδευτικό» του άλλοθι.
Η τέχνη της παρακμής

Η τέχνη ως το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κουλτούρας αποτύπωσε πρώτη αυτή το αδιέξοδο της αστικής παρακμής, αλλά και της ενσωμάτωσης της ιντελιγκέντσιας.
Μια τάξη που η ύπαρξή της αντιπροσωπεύει την άρνηση του ανθρωπισμού και του Λόγου δεν είναι δυνατόν να δει στην τέχνη ένα υψηλό ιδεώδες, να συσχετίσει τη λειτουργία της με τους μεγάλους σκοπούς της ανθρωπότητας. Μια καλλιτεχνική αναπαράσταση της ζωής των κυρίαρχων τάξεων, των κοινωνικών της θεμελίων, των ωμών τάσεών της, του αληθινού βάθους της αγχώδους ψυχολογίας της θα ήταν κάτι πολύ σκληρό και ανυπόφορο για τους κυρίαρχους. Η ίδια λοιπόν η κοινωνική υπόσταση της κυρίαρχης τάξης αποκλείει την ανάπτυξη μιας μεγάλης και δυνατής ρεαλιστικής, ανθρωπιστικής τέχνης μέσα στους κύκλους των διανοουμένων.
Η τυπική αστική τέχνη της παρακμής, μοιραία, καταντάει αντιρεαλιστική, αντιουμανιστική, αδειανή, ασήμαντη, αφηρημένη, ασυνάρτητη, εγωκεντρική, παραληρηματική, του «ονείρου» και του «ενστίκτου».
Η ασάφεια και η σκοτεινότητα, φαινόμενο τόσο συχνό στην τέχνη της παρακμής, δεν οφείλεται σε κάποιο δήθεν βαρυσήμαντο βάθος, σε μια σύλληψη ή ιδέα πλούσια και βαθιά. Το βάθος αυτής της ερμητικής τέχνης δεν είναι καθόλου σκοτεινό. Απεναντίας πρόκειται για πράγματα πολύ κοινά, μα ανάξια και επονείδιστα: για την ηθική και ιδεολογική γύμνια ενός κόσμου που η υπόστασή του προϋποθέτει την πιο βαθιά ανηθικότητα, την εκμετάλλευση. Πώς να μιλήσει κανείς γι' αυτό απροκάλυπτα και φανερά, αν δεν είναι για να αντιταχθεί;
Η πνευματική αυτή κατάσταση αντιστοιχεί όχι μόνο στην πραγματικότητα της υπόστασης του καπιταλισμού, αλλά εκφράζει και την ιδιαίτερη πραγματικότητα της υπόστασης της μικροαστικής διανόησης και την ψυχολογία της που γεννιέται από τους ιδιαίτερους όρους ύπαρξής της. Είναι μια ψυχολογία της πολλαπλά ταλαιπωρημένης και απαθλιωμένης συνείδησης. Είναι η ψυχολογία του κενού. Δηλαδή του μετέωρου, εξωτερικού και απομονωμένου παρατηρητή. Και από μια τέτοια θέση έχει κανείς την εικόνα ενός κόσμου χαώδους, χωρίς ειρμό, παράλογου, αυθαίρετου, ασυνάρτητου, ζοφερού και αδιέξοδου. Επίσης από μια τέτοια θέση η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα προσλαμβάνουν στη μικροαστική διανόηση νοσηρές μορφές. Τέτοιες τυραγνημένες και ακρωτηριασμένες συνειδήσεις δεν παράγουν και δεν ανακυκλώνουν απλώς την παρακμή, αλλά γλιστράνε εύκολα στην ηθική κατάπτωση και στη διανοητική αθλιότητα, σε κάθε είδους προστυχιά...
Η «καταστροφή του λογικού», συνεπώς, η Κρίση του Πνεύματος και το αδιέξοδο της τέχνης, είναι ειδικές μορφές και συστατικό τμήμα της γενικής κρίσης ενός κόσμου σε αποσύνθεση.
Στο αγκίστρι των υπερεθνικών ελίτ
Μέσα σε αυτή την καθολική «κρίση του πνεύματος» και στα αποσυνθετικά αδιέξοδα δεν ήταν δύσκολο (μια και η σοσιαλιστική σοβιετική καρικατούρα είχε καταρρεύσει, δημιουργώντας έτσι χείμαρρους κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού και του μαρξισμού) να ενσωματωθεί πλήρως και να υποταχθεί σχεδόν καθολικά η αριστερή διανόηση.
Στη «ψυχή» της ταξικά αποχρωματισμένης αριστερής διανόησης τα πάντα ήταν στάχτη, τα πάντα συντελεσμένα. Το σύμπαν είναι πεθαμένο, το ρολόι της ιστορίας σταματημένο. Τα υπερεθνικά μονοπώλια της προσέφεραν μια «δικαίωση» και ένα ρόλο.
Τη «δικαίωση» των αγώνων του μικροαστικού ριζοσπαστισμού της. Το υπερεθνικό κεφάλαιο και οι πλανητικοί μηχανισμοί του, όχι μόνο επεδίωκαν την ολοκληρωτική ισοπέδωση των αστικών αξιών, (ο ρηχός πάντα στόχος της αριστερής μικροαστικής κριτικής), αλλά και προχωρούσαν σε δομικές και θεσμικές κατοχυρώσεις αυτών των επιδιώξεων (Εκπαίδευση, ΜΜΕ, νομικά πλαίσια κ.λπ). Η σιδερένια, συνεπώς λογική της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη «δικαίωση» των νεολαιίστικων αγώνων του μικροαστικού, αριστερού ριζοσπαστισμού και τα παλιά, δογματικά ιδεολογήματα της αποστεωμένης Αριστεράς.
Τα πλανητικά κέντρα εξουσίας προφέρουν και ένα ρόλο σε αυτή τη διανόηση. Το ρόλο της παραγωγής και αναπαραγωγής των νέων ιμπεριαλιστικών μύθων στο όνομα μιας «προοδευτικής» πάλης ενάντια στους παλιούς αστικούς μύθους, (τωρινό παράδειγμα ο Λιάκος και η παρέα του). Και η αριστερή διανόηση είχε επεξεργαστεί καλύτερα από τον κάθε ένα την ΚΡΙΤΙΚΗ κατά των αστικών μύθων. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι χτυπώντας το αστικό, εθνικό χθες, οικοδομούσε την πλανητική, νεοταξική ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του σήμερα.
ΔΙΚΑΙΩΣΗ, λοιπόν και ΡΟΛΟΣ οργανικού διανοούμενου της παγκοσμιοποίησης. Ολοκληρωτική υποταγή στο Πνεύμα, τις Ιδέες και την Ψυχολογία της Νέας Εποχής, της πλανητικής ιμπεριαλιστικής εποχής.
Οι διαδικασίες (το προτσές) αυτής της ολοκληρωτικής ενσωμάτωσης και υποταγής, απόκτησαν πυρετικούς ρυθμούς εξέλιξης μέσω των κεντρικών ιδεολογικών δομών της καπιταλιστικής εξουσίας: Εκπαίδευση, ΜΜΕ. Μέσα από αυτές τις ιδεολογικές χοάνες του συστήματος (εδώ συμπεριλαμβάνονται και τα κόμματα και η πληθώρα των ΜΜΟ και άλλων δομών) έγινε η πλήρης ΕΞΑΓΟΡΑ της μικροαστικής αριστερής διανόησης. Και φυσικά η εξαγορά δε σημαίνει μόνο τα οικονομικά προνόμια. Απείρως πιο ελκυστικά είναι τα κοινωνικά προνόμια, τα προνόμια φήμης, προβολής και πρόσβασης στους μηχανισμούς εξουσίας. Τα προνόμια της κοινωνικής και εξουσιαστικής αναρρίχησης. Και το χαρακτηριστικότερο ιδίωμα της μικροαστικής κάστας και ψυχολογίας, σε εποχές ιδιαίτερα σήψης και ανασφάλειας, είναι η ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ...
Έτσι τα ισχυρά υπερεθνικά κέντρα εξουσίας βρήκαν τη νέα ιδεολογική τους αστυνομία, τους νέους γενίτσαρους στο πρόσωπο της καλοαναθρεμμένης μικροαστικής «αριστερής» διανόησης. Και ταυτόχρονα κατάφεραν ένα θανάσιμο πλήγμα κατά των σοσιαλιστικών ιδεών και του μαρξισμού. Μετέτρεψαν δηλαδή την έννοια «αριστερά» σε νομισματική μονάδα, σε γραμμάτιο πληρωτέο επί τη εμφανίσει. Και έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται σήμερα η νεοταξική αριστερά.
Και αυτή η μεγάλη ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ επιτεύχθηκε στην Ευρώπη με τη σοσιαλδημοκρατία και στην Ελλάδα με το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ. Επί των ημερών του αυτή η ενσωμάτωση πήρε εκρηκτικά αποκρουστικές μορφές. Αυτή η «αριστερή» διανόηση κυριαρχεί παντού, σε όλες τις ιδεολογικές δομές του «εκσυγχρονιστικού» ελληνικού κράτους, προτεκτοράτου της νέας αυτοκρατορίας.

Αναδημοσίευση του εξαιρετικού αυτού άρθρου απο το http://www.resaltomag.gr/220.mag
Το άρθρο υπογράφει ο Θύμιος Παπανικολάου.

Ο ρόλος των ΑΝΤΙΦΑ στη σύγχρονη καταστολή.

Όταν ο εθελοντισμός της δωρεάν εργασίας για το σύστημα περνάει και στον τομέα της καταστολής, όταν η ιδεολογική και μόνο διαφωνία με θέματα όπως το σύγχρονο δουλεμπόριο και τα εγκλήματα του αμερικανοσιωνισμού τιμωρείται με χυμένο αίμα στο δρόμο , όταν ομάδες δολοφόνων δρουν με τις πλάτες του συστήματος, και όταν η παρακρατική τρομοκρατία βαφτίζεται «πάλη ενάντια στο σύστημα», τότε σίγουρα ζούμε στη «νέα εποχή», την εποχή των «αντιφά»-δων.Τα τελευταία χρόνια οποιοδήποτε από τα μεμονωμένα φαινόμενα ακόμα και γρατσουνίσματος οποιουδήποτε ορκισμένου «ρατσιστοφάγου» «εθνικιστοφάγου» σε συμπλοκή με αγνώστους, έχει καταναλώσει εκατοντάδες ώρες προβολής στα κανάλια της πλουτοκρατίας και χιλιάδες σελίδες στον αστικό τύπο. Δεκάδες προσαγωγές και ανακρίσεις σε κάθε τέτοιο περιστατικό και άνθρωποι που οι παρόντες στο περιστατικό δηλώνουν ότι δεν αναγνωρίζουν οδηγούνται στις φυλακές για δεκαετίες, ενώ ακόμα και οι ελαφρές εκδορές καταδικάζονται από τα αστικά δικαστήρια ως «απόπειρες ανθρωποκτονίας» .
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κανείς από τα αστικά μέσα «ενημέρωσης» δεν αναφέρεται στη δράση ομάδων που όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται έχουν αποκλειστικό σκοπό το «τσάκισμα» δηλαδή την τρομοκράτηση, πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης και απόπειρα ανθρωποκτονίας, των «φασιστών» , όπως αποκαλούν οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη από την πλανητική ολιγαρχία σχετικά με την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, ή απλώς όποιον τόλμησε να ντυθεί με τρόπο που δεν τους αρέσει..Τον Ιούνη του 2006, ένα 19άχρονο παιδί έπεσε σε κώμα χαροπαλεύοντας στο νοσοκομείο, γιατί τόλμησε να φοράει στη μπλούζα του την Ελληνική σημαία. Αν φορούσε την Αμερικανική ή του Ισραήλ , με τις οποίες διαδηλώνουν μαζικά οι «αντιφά» στη Γερμανία, δε θα είχε βέβαια κανένα πρόβλημα. Κανένα από τα αστικά ΜΜΕ δεν πρόβαλε το γεγονός. Μόνο τον τελευταίο μήνα, έχουμε πάνω από 10 περιστατικά ξυλοδαρμού νέων παιδιών , ακόμα και ανηλίκων σε όλη την Ελλάδα, που τόλμησαν να διαπράξουν παρόμοια «εγκλήματα», όπως να φοράνε ρούχα που δεν άρεσαν στις συμμορίες που τους συνάντησαν ή τόλμησαν να εκφράσουν την άποψη ότι αισθάνονται Έλληνες και όχι «πολίτες του κόσμου», πολίτες της πλανητικής αυτοκρατορίας.Κάποιες φορές τα θύματα δεν έχουν καν πολιτική δράση.

Φοιτητής της Παντείου εντελώς άσχετος με τον εθνικισμό που έγραφε εργασία σχετική με τον εθνικοσοσιαλισμό στη Γερμανία, έδωσε τα λίγα χρήματα που κρατούσε για να αγοράσει ως πηγή το βιβλίο του Χίτλερ, «ο αγών μου» Ενώ βρισκόταν ανυποψίαστος σε χώρο της σχολής μαζί με την κοπέλα του, δέχτηκε επίθεση από «γνωστούς αγνώστους» που τον ξυλοκόπησαν άγρια με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο νοσοκομείο, ενώ έσκισαν τη φούστα της κοπέλας του, την οποία χτύπησαν άσχημα, έφτυσαν ομαδικά και την αποκαλούσαν «πόρνη». Δεκάδες τέτοια περιστατικά, δεκάδες απόπειρες δολοφονίας, νέα παιδιά βαριά τραυματισμένα στο νοσοκομείο, απειλές και μαζική παρακρατική τρομοκρατία που ποτέ δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Γιατί; Απαντήσεις θα βρούμε μόνο αν εξετάσουμε τον πραγματικό ρόλο αυτών των ομάδων.

Τι είναι τελικά οι «αντιφα»;Ας ξεκινήσουμε με το τι λένε οι ίδιοι.. Στόχος τους όπως λένε είναι να τσακιστεί ως κύριος «κίνδυνος» και «εχθρός» ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός». Τα εισαγωγικά εδώ είναι απαραίτητα, γιατί ως «εθνικισμός» αποκαλούν όχι μόνο τον καθαυτό εθνικισμό αλλά και οποιουδήποτε τύπου πατριωτική άποψη ακόμα και από το χώρο της παραδοσιακής αριστεράς, ενώ στον όρο «ρατσισμός» περιλαμβάνουν από απόψεις με αναφορές στην ύπαρξη φυλών, μέχρι και οποιαδήποτε άποψη καταδικάζει το φαινόμενο της μετανάστευσης όπως αυτό εμφανίζεται σήμερα. Οτιδήποτε αποκαλούν ως «εθνικισμό» και «ρατσισμό» , τα συνοψίζουν μαζί με τον όρο «φασισμός». Αυτή η διευκρίνιση είναι απαραίτητη, για να καταλάβουμε ότι οι «αντιφά» δεν έχουν στόχο μόνο τους εθνικιστές ή εθνικοσοσιαλιστές, αλλά οποιαδήποτε άποψη δεν αποδέχεται την σύγχρονη ιμπεριαλιστική κυριαρχία, από όποιο χώρο και αν προέρχεται. Έτσι λοιπόν η αντιμετώπιση των «αντιφά» δεν θα πρέπει να είναι υπόθεση μόνο των εθνικιστών, αλλά ολόκληρης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, υπόθεση κάθε ανθρώπου που υφίσταται εκμετάλλευση από το σημερινό σύστημα της πλουτοκρατίας, από τον κάθε μισθωτό εργάτη μέχρι τον κάθε άνθρωπο που έχει μετατραπεί με το ζόρι σε ξένος ανάμεσα σε ξένους και μετανάστης ανάμεσα σε μετανάστες μέσα στην ίδια του τη χώρα.Είναι υπόθεση του κάθε ανθρώπου που μπορεί να βρεθεί αύριο βαριά χτυπημένος στο νοσοκομείο ως «ρατσιστής» από «αντιρατσιστικές» συμμορίες, επειδή τόλμησε να πει ότι το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τους δύσμοιρους μετανάστες σε ολόκληρο τον κόσμο για να διαλύει τον κοινωνικό ιστό που είναι ο συνεκτικός κρίκος των κοινωνικών αντιστάσεων και να κατεβάζει τους μισθούς και για να μετατρέπει τον άνθρωπο σε «πολίτη του κόσμου» που θα περιφέρεται μια ζωή από τόπο σε τόπο περνώντας τα «ανοιχτά σύνορα» για να επιβιώσει με μισθούς πείνας, ξένος ανάμεσα σε ξένους. Είναι υπόθεση του κάθε ανθρώπου που μπορεί να βρεθεί με ανοιγμένο κεφάλι ως «εθνικιστής» επειδή αντί για καπιταλιστική «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση» τόλμησε να μιλήσει για αυτοδιάθεση των εθνών, επειδή υποστηρίζει τα διεθνή απελευθερωτικά κινήματα ενάντια στην νεοταξική κυριαρχία, επειδή καταδικάζει το ρόλο των ΗΠΑ και Ισραήλ που δολοφονούν τους λαούς, επειδή τόλμησε να στηρίξει τους «εθνικιστές» Σέρβους στον αγώνα για την ελευθερία τους και επειδή «σε μια εποχή που τα σύνορα πέφτουν» αντί να διεκδικεί «ανοιχτά σύνορα» στηρίζει την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων. Επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει το δικαίωμα στην «αυτοδιάθεση» των Τούρκων της Θράκης , τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και την ύπαρξη «Μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα όπως και όλα τα σχετικά νεοταξικά σενάρια που στόχο έχουν όταν χρειαστεί να μετατρέψουν την ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας σε Κόσοβο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι , ανεξάρτητα από πολιτικό χώρο που ανήκουν και βαθμό πολιτικής συνειδητοποίησης, όπως και όποιος τολμάει να έχει στην μπλούζα του την Ελληνική σημαία αντί για την Αμερικανική, είναι «φασίστες» που πρέπει να «τσακιστούν». Υποψήφιοι «φασιστικοί» στόχοι λοιπόν είναι ολόκληρη η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, οποιοσδήποτε τολμήσει να ακολουθεί πρότυπα διαφορετικά από αυτά της νεοταξικής βαρβαρότητας και υποκουλτούρας και να σηκώσει το κεφάλι του ενάντια στα αφεντικά. Για αυτό λοιπόν είναι χρέος ολόκληρης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να σταθούν αλληλέγγυοι στα μέχρι τώρα θύματα, να καταδικάσουν τα νεοταξικά παρακρατικά παραμάγαζα, να περάσουν στην αντεπίθεση και να τσακίσουν αυτούς τους κατασταλτικούς μηχανισμούς με όρους ταξικής πάλης.Στην εποχή της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών» , της ανάθεσης δηλαδή λειτουργιών του κράτους που «κοστίζουν» στα αφεντικά σε ομάδες «εθελοντών», δεν θα μπορούσε να μείνει έξω και ο τομέας της καταστολής. Ο μπάτσος κοστίζει … O «αντιφά» συμμετέχει δωρεάν και εθελοντικά. Ο μπάτσος αν χρησιμοποιήσει ακραίες μορφές βίας εκθέτει την κυβέρνηση όπως και ολόκληρο το σύστημα. Τα πρόσφατα γεγονότα στο τμήμα Ομόνοιας π.χ. έγιναν θέμα σε όλα τα κανάλια και στοίχησαν πολιτικά στην κυβέρνηση, μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και σε αναγκαστική «παραίτηση» υπουργού. Ο «αντιφά» αντίθετα, επιτρέπεται να χρησιμοποιεί βία σε οποιοδήποτε μορφή, μπορεί να διαπράττει μέχρι και απόπειρες ανθρωποκτονίας δίχως το θέμα να προβάλλεται πουθενά δίχως το παραμικρό πολιτικό κόστος, δίχως να κλονίζει τις «δημοκρατικές» αυταπάτες του λαού.Δεν περιορίζεται από πουθενά και είναι εκεί που το σύστημα τον χρειάζεται όταν τον χρειάζεται. Θα γίνει ο ρουφιάνος και ιδεολογικός μπάτσος στη γειτονιά, στη σχολή, στο δρόμο, στη δουλειά, θα μπορεί να χρησιμοποιεί σιδηρολοστούς , ρόπαλα , καδρόνια , πέτρες και φωτιές όταν αυτά για λόγους «δημοκρατικών» αυταπατών δεν επιτρέπονται ακόμα να χρησιμοποιούνται εμφανώς από την επίσημη μισθωτή αστυνομία. Και όλα αυτά τα προσφέρει δωρεάν, χωρίς να ζητάει μισθούς και επαγγελματικά δικαιώματα. Δεν χρειάζεται να τον διατάξει κανείς, θα πάει μόνος του να πάρει τη γραμμή του από την αστική φυλλάδα στο περίπτερο ή από τη χρηματοδοτούμενη από το Σόρος και άλλα αφεντικά «ανεξάρτητη ενημέρωση» στο Internet και μόνο όταν υπάρχει «ανάγκη» θα τον βοηθήσει και θα τον οργανώσει ο «σύντροφος» ασφαλίτης με μαλλιά και μούσια που μπαινοβγαίνει όποτε θέλει στην «παρέα», στην «ομάδα» και στην «κατάληψη». Ο μπάτσος πάλι μπορεί κάποιες φορές να νιώθει «δημόσιος υπάλληλος» και να ενδιαφέρεται να βγάλει το μισθό του όσο πιο ανώδυνα γίνεται, αντίθετα ο «αντιφά» είναι ένα πορωμένο πρόβατο σε ιδεολογικό νεοταξικό παροξυσμό , πρόθυμο να θυσιαστεί με κάθε τρόπο για τα αφεντικά του. Ο μπάτσος δεν επιτρέπεται, κατά τα προσχήματα τουλάχιστον, να «ποινικοποιήσει» την πολιτική άποψη και γνώμη. Ο αντιφά αντίθετα ποινικοποιεί όχι μόνο την πολιτική άποψη αλλά ακόμα και το ντυσίματος που δεν του αρέσει. Έτσι οι «αντιφά» λειτουργούν ως εθελοντικές δυνάμεις επέμβασης και καταστολής, είναι η βάση της πυραμίδας της κατασταλτικής ιεραρχίας που ξεκινά με τους υπερεθνικούς στρατούς , και συνεχίζει με τις διάφορες μορφές καταστολής σε επίπεδο «εθνικού» κράτους.Εκτός από τη φυσική καταστολή, βασική και κυριότερη σήμερα μορφή καταστολής είναι η ιδεολογική καταστολή. Οι δύο βασικές λειτουργίες των «αντιφά» στην ιδεολογική καταστολή είναι πρώτον να προβάλλεται στο λαό ως κύριος εχθρός αντί για την διεθνή και ντόπια πλουτοκρατία αυτοί που αντιστέκονται σε αυτοί, δεύτερον είναι η ιδεολογία της πλανητικής ολιγαρχίας να καμουφλαριστεί με «επαναστατικό» και «αντιεξουσιαστικό» περιεχόμενο και να περάσει σε μάζες ατόμων που νιώθουν την ανάγκη για αμφισβήτηση. Σε σχέση με το πρώτο, είναι σαφές ότι δεν είναι ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός» που δολοφονεί σήμερα τους λαούς αλλά ο «αντιεθνικισμός» και ο «αντιρατσισμός».Και στην Ελλάδα για παράδειγμα, το δικαίωμα χρήστης του Ελληνικού εδάφους για το βομβαρδισμό του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας, δεν το έδωσαν εθνικιστές, ούτε το εκστρατευτικό σώμα στο Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία τα έστειλαν εθνικιστές, αλλά ήταν έργο ορκισμένων «αντιεθνικιστών» ,από αυτούς όμως που δεν χτυπάνε αλλά προτιμάνε να συμμετέχουν μαζί τους στα «αντιρατσιστικά» φεστιβάλ, με τα περίπτερα της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, της ΠΑΣΠ, της ΓΣΕΕ κλπ. Το βασικό μισθό δεν τον πήγαν 600 Ευρώ στην Ελλάδα κάποιοι «ρατσιστές» αλλά αυτοί οι ίδιοι «αντιρατσιστές» και για να το πετύχουν εισήγαγαν στη χώρα δύο εκατομμύρια παράνομους μετανάστες. Την διάλυση των δικαιωμάτων στη δωρεάν παιδεία , την υγεία , την ασφάλιση δεν την προώθησαν εθνικιστές, αλλά αντιεθνικιστές επίσης, και το Ελληνικό κράτος δεν είναι «εθνικιστικό» αλλά αντιεθνικιστικό, άλλωστε το ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις είναι οι πιο θερμοί υποστηρικτές της εισόδου της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση από κάθε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, και η διδασκαλία του «αντιεθνικισμού» και «αντιρατσισμού» στα σχολεία, μέχρι και η διαφήμιση του Indymedia από τα σχολικά βιβλία και την κρατική τηλεόραση μιλάνε από μόνα τους. Εφόσον όμς το κράτος και τα αφεντικά είναι «αντιρατσιστές» και «αντιεθνικιστές», αυτοί δε βάλλονται από τους αντιφά, αντίθετα διοργανώνουν μαζί τους τα φεστιβάλ τους, από τα «αντιρατσιστικα» με το ΠΑΣΟΚ μέχρι τα GAY PRIDE των χορηγών και των πολυεθνικών , ως τα «οικολογικά» του Αλ Γκορ και των πετρελαϊκών εταιρειών,, ενώ αυτοί που βάλλονται είναι όσοι από τους «γης τους κολασμένους» τολμάνε να σηκώσουν κεφάλι στην εξουσία τους.Ο εξωραϊσμός της νεοταξικής βαρβαρότητας και το ντύσιμο των δολοφονιών με ανθρωπιστικό περιεχόμενο είναι σήμερα βασικό όπλο ιδεολογικής καταστολής. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 21ου αιώνα και όλες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είναι σαφές ότι θα γίνουν στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» του «αντιεθνικισμού» και του «αντιρατσισμού»Οι «αντιφά» και λοιποί «ανθρωπιστές» είναι αυτοί που στρώνουν το έδαφος για όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις Η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να βομβαρδιστεί με τόνους απεμπλουτισμένο ουράνιο, γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «φασίστας» «εθνικιστής» και «ρατσιστής»,ενώ κατασκευάστηκαν «στοιχεία» με «ομαδικούς τάφους» σκάβοντας νεκροταφεία η δείχνοντας φωτογραφίες από νεκρούς από άλλους πολέμους ή ακόμα και από Σέρβους. Το Ιράκ επίσης, αυτή τη φορά ο «φασίστας» ήταν ο Σαντάμ, και μαζί με αυτόν και ο λαός του Ιράκ, που επιπλέον «κατέστρεφαν και το περιβάλλον» αφού «έχυσαν πετρέλαιο στη θάλασσα» και ψόφησαν κάτι κορμοράνοι που όμως δεν υπήρχαν τέτοια πτηνά στο Ιράκ, αλλά τα βίντεο που προβλήθηκαν ήταν από χυμένο πετρέλαιο από πλοίο πολυεθνικής σε άλλη περιοχή…Το σύγχρονο δουλεμπόριο, πολύ χειρότερο από το παλιό (παλιά όταν μετέφεραν τους μαύρους με πλοία στην Αμερική με το ζόρι, δεν τους έβαζαν να πληρώσουν εισιτήριο όλα τα υπάρχοντά τους, ούτε τους βούλιαζαν στον ωκεανό όπως τώρα), βαφτίζεται «προοδευτικό φαινόμενο» και η διάλυση των πολιτισμών «πολυπολιτισμικότητα». Εδώ οι «μαχητές» κατά του φυλετισμού επιστράτευσαν μέχρι και δικές τους φυλετικές επίσης «επιστημονικές» ανοησίες, και μάλιστα τις πιο ακραίες , όπως ότι «αν μια φυλή δεν αναμιγνύει το αίμα της, φθίνει και γίνεται κατώτερη» (τα «έγκυρα» αυτά «επιστημονικά» άρθρα δημοσιεύτηκαν σε «έγκυρες» εφημερίδες που φροντίζουν και για την «επιστημονική» όπως και για την «ιστορική» συνεχή κατάρτιση των «αντιφά» τύπου Ελευθεροτυπία). Η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου πρέπει να χτυπηθεί ως «φασισμός», τα κράτη που εμφανίζουν αντιστάσεις όπως Κούβα, Βενεζουέλα, Βόρεια Κορέα «καταπιέζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα» και οι προετοιμαζόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις θα έχουν το «θετικό» ότι θα οδηγήσουν και αυτές τις χώρες σε «σύνορα ανοιχτά για όλους τους εργάτες», έτσι και οι άνθρωποι αυτών των χωρών θα «ελευθερωθούν» αφού θα μπορούν πια «ελεύθερα» να γυρνάνε από χώρα σε χώρα να δουλεύουνε για ένα κομμάτι ψωμί, με πατρίδα τους «όλη τη γη», να διασκεδάζουν τον πόνο τους λικνιζόμενοι στους ρυθμούς του Μανού Τσάο στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ της νέας τάξης, στα «open border camp» στα φεστιβάλ για την νομιμοποίηση της κάνναβης, στα gay pride, ή φωτογραφιζόμενοι σε «αντιρατσιστικές» πορείες για αφιερώματα στα αστικά ΜΜΕ, κρατώντας πικέτες με υπογραφές γκρουπούσκουλων που δεν μπορούν να διαβάσουν οι ίδιοι.Η σύγκρουση με τις συμμορίες του παρακράτους , η ανάδειξη του ρόλου τους , η αλληλεγγύη στα θύματά τους, είναι άμεσο καθήκον της ταξικής πάλης, είναι άμεσο καθήκον του κάθε αντικαπιταλιστή, του κάθε ανθρώπου που σιχαίνεται την κρατική καταστολή. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για μια κοινωνία που οι άνθρωποι θα έχουν το δικαίωμα να μην νιώθουν ξένοι ανάμεσα σε ξένους στον τόπο που γεννήθηκαν αλλά να τον θεωρούν πατρίδα τους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο χωρίς υποδουλωμένα έθνη και λαούς.

Αναδημοσίευση απο το blog http://mavroskrinos.blogspot.com/2007/09/blog-post_462.html

«Εδωσαν τη ζωή τους για κάτι που αποδείχτηκε απάτη»

Παράπλευρος μύθος τριών διαφορετικού διαμετρήματος μύθων του δεύτερου ημίσεος του 20ού αιώνα, της Ελλης, του πατέρα του Νίκου Μπελογιάννη και της θείας του Διδώς Σωτηρίου, ή στη σκιά τους, για μένα ήταν πάντα ένα πρόσωπο με στοιχεία μιας τραγικότητας. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που ήθελα να συνομιλήσω μαζί του, και έγινε προχθές, με την ευκαιρία της επανέκδοσης μιας σειράς βιβλίων των τριών αυτών ανιόντων του, υπόθεση στην οποία τον τελευταίο καιρό είναι αφιερωμένος:

** Της Ελλης Παππά, «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου» και «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση», από τις εκδόσεις «Αγρα», και «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας», από τον «Κέδρο».

* Του Νίκου Μπελογιάννη, από την «Αγρα» επίσης, τα μοναδικά δύο βιβλία που είχε γράψει, «Οι βυζαντινές ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας» και «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», που τις μήτρες των χειρογράφων και το καθαρογράψιμό τους τα προσέφερε στον γιο ο συνάδελφός του, μεταλλειολόγος Αλέκος Κωνσταντόπουλος -«η οικογένειά του τα φύλαγε από το 1946, όταν της τα εμπιστεύτηκε ο πατέρας μου και βγήκε στο βουνό, ο συνάδελφος μού τα παρέδωσε σε ένα μπουγατσάδικο της Θεσσαλονίκης, μέσα στο ίδιο κουτί παπουτσιών της δεκαετίας του '40 που τα είχε βάλει εκείνος, δεμένο με τον ίδιο σπάγγο".* Και της Διδώς Σωτηρίου τρία εντελώς άγνωστα βιβλία, από τον «Κέδρο» -«τα χειρόγραφα του ενός από αυτά, για τη "Διεθνή πολιτική σκηνή στην έναρξη του ψυχρού πολέμου '45-'47", η Διδώ τα είχε κρύψει στα σοβατεπιά του διαμερίσματός της, όταν μια ισχυρά εθνικόφρων συγκάτοικος κυρία την εξεδίωξε από εκεί· και βρέθηκαν το '95, όταν το διαμέρισμα που η θεία μου είχε δωρίσει στην Εταιρία Ελλήνων Συγγραφέων ανακαινίστηκε», μου λέει ο Νίκος.Είμαστε καθισμένοι στο σαλόνι, η Ελλη λείπει, το φως μπαίνει πλούσιο από τις μπαλκονόπορτες του διαμερίσματός τους στου Ζωγράφου, με το σκυλί τους, τη Βιόλα, να μπαινοβγαίνει, με τα παλιά έπιπλα, τα βιβλία, τους πίνακες -ανάμεσα τους, το σκίτσο που φιλοτέχνησε για τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο» ο Πικάσο- ενθυμήματα, παλιές φωτογραφίες.Πώς αντέξατε, αλήθεια, το βάρος αυτών των μύθων;«Ωρες ώρες, ένιωθα να με συνθλίβει. Ο πατέρας μου, για παράδειγμα, έδωσε τη ζωή του για έναν ορισμένο σκοπό, που τον έκανε σύμβολο, όμως άσχετα με αυτό, κατέληξε να έχει δώσει τη ζωή του για τον Ζαχαριάδη και τον Στάλιν· γιατί αυτοί καπηλεύτηκαν τη θυσία του. Και σκεφτείτε τώρα εμένα, να μου λένε διάφοροι, ώς τη δεκατετία του '80, "παιδάκι μου, να γίνεις σαν τον πατέρα σου και να τον ξεπεράσεις". Δηλαδή, στα δικά τους μυαλά, να δώσω τη ζωή μου για τον Μπρέζνιεφ και τον Φλωράκη και πιο πριν για τον Κολιγιάννη. Η πολλώ μάλλον, που σήμερα θα έφτανε τα όρια του κωμικού, για την Αλέκα. Θα δίνατε εσείς τη ζωή σας για την Αλέκα;»Πώς αντιδρούσατε σ' αυτές τις παραινέσεις;«Καταλάβα ότι για να μην συνθλιβείς, πρέπει να κάνεις κάτι δικό σου· αλλιώς γίνεσαι Γιωργάκης... Ετσι, από την ΑaΓυμνασίου άρχισα να αισθάνομαι την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ, ξεκίνησα να διαβάζω Χημεία μετά μανίας, πήγα στο Πολυτεχνείο, έγινα χημικός μηχανικός... Βέβαια, η πολιτική ήταν στο περιβάλλον μου, στη ζωή μου, από παιδάκι με πήγαιναν στα γραφεία της ΕΔΑ όταν δεν είχαν πού να με αφήσουν... Στο σπίτι άκουγα συζητήσεις, εν πολλοίς άκρως αντιηρωικές, όπως για τη διαγραφή της Διδώς από τον Ζαχαριάδη...».Μεγαλώσατε με τη Διδώ, ήταν, κατά κάποιον τρόπο, ένα υποκατάστατο μητέρας για σας...

1952: Ελλη Παππά - Νίκος Μπελογιάννης, την τελευταία ημέρα της δίκης τους«Ναι, και κοντά της μπορώ να πω ότι ήταν καλά τα παιδικά μου χρόνια, όσο μπορούσαν να είναι, καθώς τα βιώναμε μες στο φόβο, της Ασφάλειας προπαντός· και παρότι -καθώς δεν ήταν ποτέ στα σχέδιά της να κάνει παιδί, της ήρθε ουρανοκατέβατο- με μεγάλωνε κατααγχωμένη εάν κάνει το "σωστό". Θυμάμαι τα ξένοιαστα καλοκαίρια της δεκαετίας του '60, που τα περνούσαμε στην Αίγινα, όπου νοίκιαζε ένα δωμάτιο για να γράφει, κι αυτό ισοδυναμούσε με 8 ώρες θάλασσα και 4 ώρες ποδήλατο για μένα».Από τις φυλακές, όπου γεννηθήκατε και ζήσατε ώς τα 3 χρόνια σας, τι θυμάστε; «Τίποτα. Μόνο το σφύριγμα του τρένου, που περνούσε δίπλα... Από κει και πέρα, απ' όταν η Διδώ με πηγαινόφερνε στις φυλακές Αβέρωφ για να δω τη μητέρα μου, θυμάμαι τις φυλακίνες, που πολλές ήταν καλόγριες, και τις άλλες κρατούμενες, κάποιες τις συμπαθούσα πολύ και κάποιες άλλες μου ήταν απεχθείς...».Η μητέρα σας κρατούμενη, τι συναισθήματα σας προξενούσε;«Οργή οπωσδήποτε για την αδικία. Αλλά είχα την προσδοκία ότι μπορεί να υπάρχει και καλύτερο μέλλον. Για τον πατέρα μου δεν είχα βέβαια δική μου εικόνα. Αλλά μου μιλούσαν όλοι γι' αυτόν, εξαρχής. Η γιαγιά μου, κάθε φορά που ερχόταν στην Αθήνα από το Λεβίδι, η Ελλη, η Διδώ, πιο προσγειωμένα εκείνη για να μην συνθλιβώ».Παύοντας να είστε παιδί, σήμερα, τι θα λέγατε ότι προσέφερε ο Μπελογιάννης σε αυτόν τον τόπο;«Μια ανιδιοτελή θυσία, που για τους πολλούς ήταν παράδειγμα, και για άλλους, σε κομματικό επίπεδο, αντικείμενο καπηλείας. Δεν ήταν μόνον ο πατέρας μου όμως· μια γενιά έδωσε τη ζωή της για κάτι που η ίδια θεωρούσε το άπαν, και που βέβαια τελικά αυτό το άπαν, ο υπαρκτός σοσιαλισμός δηλαδή, αποδείχτηκε η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα... Και μπορεί μεν εκείνος να πήγε τελικά με τον 375 περί κατασκοπίας, ξέρετε όμως πόσοι πήγαν στο απόσπασμα με τον 509, ως υποστηρικτές απόσπασης τμήματος της επικρατείας, εν προκειμένω της Μακεδονίας;»Πώς μπορούσαν να το υποστηρίζουν αυτό;«Ηταν η γραμμή Ζαχαριάδη περί ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους, και έπρεπε όλοι να βγαίνουν και να την υποστηρίζουν. Ηταν γραμμή της 3ης Διεθνούς, Στάλιν, Δημητρόφ, Τίτο - πώς προέκυψε η Μακεντονίγια απ' τον Τίτο; Το ΚΚΕ, που θεωρεί τον εαυτό του γενικό κληρονόμο, θεωρεί ότι κληρονομεί και αυτό το βάρος σε σχέση με τον Ζαχαριάδη και το Μακεδονικό και τον 509;»Πού θέλετε να καταλήξετε;«Εχει αρθρώσει καθόλου λέξη το ΚΚΕ για το Σκοπιανό, πέρα από τη Λιάνα, που είναι σε άλλο μήκος κύματος; Βγάλτε τα συμπεράσματά σας».Εσείς, παρ' όλα αυτά, δεν αισθανθήκατε ποτέ να ...κινδυνεύετε απ' τις «σειρήνες της πολιτικής»;«Οχι. Απλώς με τη Μεταπολίτευση βρέθηκα στον "Ρήγα", κυρίως γιατί η ΚΝΕ είχε τη θλιβερότερη παρουσία στη σχολή όπου φοιτούσα... Είχα κυρίως την ευθύνη του "Θούριου", εκεί γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε οι νεότεροι με φυσιογνωμίες του χώρου, όπως π.χ. ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Μίμης Δεσποτίδης, που βοήθησαν να γίνουμε κι εμείς πιο εικονοκλαστικοί, δηλαδή να μην έχουμε είδωλα. Μετά, είχα για ένα διάστημα την ευθύνη της οργάνωσης των καλλιτεχνών, ήμουν κατά κάποιον τρόπο ο Ζντάνοφ του κόμματος. Ως το '84, περίπου, οπότε απενεργοποιήθηκα οικειοθελώς».Για ποιον λόγο;«Γιατί είχε πλέον παρακμάσει η πολιτική στην Ελλάδα και είχε κυριαρχήσει απ' άκρου σ' άκρον το ΠΑΣΟΚ. Δεν υπήρχε πια ελπίδα να γίνει κάτι σοβαρό, η χώρα φαινόταν ότι πάει κατά διαόλου. Οσοι μπορούσαν να το δουν, το βλέπανε».Εργαζόσασταν τότε στο υπουργείο Πολιτισμού. «Ναι, ήμουν προϊστάμενος στο Κέντρο Λίθου, που αναλάμβανε τη συντήρηση των μνημείων και των αρχαιολογικών χώρων και με την ιδιότητα αυτή είχα διατρέξει απ' άκρου σ' άκρον την Ελλάδα. Ως το 2000, οπότε συνταξιοδοτήθηκα, διότι ήταν πέρα από την αντοχή μου, την ψυχική και σωματική, η κατάσταση εκεί. Με τη φουλ έλευση της Ολυμπιάδας, το υπουργείο έγινε ΥΠΕΧΩΔΕ, με εργολάβους και όλα τα παρεπόμενα».Να υποθέσω ότι ήσασταν, ούτως ή άλλως, κατά της διεξαγωγής της στην Αθήνα;«Φυσικά, και όσοι ήταν κατά, και τους έλεγαν εθνοπροδότες, όλο και πιο πολύ δικαιώνονται, γιατί αποδείχτηκε ότι όλο αυτό δεν ήταν παρά μπετόν, μίζες και ντόπα. Αποδεικνύεται κι αυτές τις μέρες, με το ρεζιλίκι της ντριμ τιμ μας, όλα, αυτοί που έφεραν τα μετάλλια μια φούσκα ήταν. Και 13 δισ. ευρώ πετάχτηκαν στο νερό. Για την ελληνική οικονομία, η Ολυμπιάδα ήταν καταστροφική όσο ο πόλεμος του Ιράκ για την αμερικανική, που καταρρέει γιατί πέταξαν 5 τρισ. δολάρια στην έρημο. Αυτήν πληρώνουμε τώρα, θα το πληρώνουν πέντε γενιές, ήδη η γενιά των 600 ευρώ είναι η πρώτη που ζει χειρότερα από την προηγούμενη, μεταπολεμικά. Μόνον οι κατά Καραμανλή νταβατζήδες βγήκαν κερδισμένοι».Μπορούμε να πούμε ότι σήμερα είστε ένας απλός παρατηρητής των πραγμάτων;«Είμαι ένας ενεργός πολίτης και ένα υπερπληροφορημένο άτομο· κυρίως από το Ιντερνετ, όχι από την τηλεόραση, που πρέπει να έχεις φοβερό φίλτρο για να μην κρατήσεις τα σκουπίδια της. Αρνούμαι να δώ "παράθυρα" - αν είναι για "παράθυρο" προτιμώ από τον Αδωνι Γεωργιάδη την Αντζελα Δημητρίου, για να γελάσω τουλάχιστον».Λοιπόν, τι βλέπετε στην πολιτική σκηνή μας; Σε σχέση με την Αριστερά πρώτα πρώτα.«Το τοπίο στην Αριστερά είναι τελείως άλλο, σε σύγκριση ακόμα και με το περσινό τέτοιον καιρό».Φωτεινότερο;Σίγουρα. Κάθε τι που δίνει χαμηλότερα το ΚΚΕ -το οποίο θεωρώ το Τζουράσικ Παρκ της πολιτικής και βασικό φορέα σκοταδισμού- και ψηλότερα την ανανεωτική ριζοσπαστική Αριστερά, είναι φωτεινότερο. Το πρόβλημα είναι αν ο ΣΥΝ μπορεί να αφομοιώσει αυτή την ξαφνική εισροή κόσμου».Την οποία εσείς πού την αποδίδετε;«Στη φθορά κυρίως του ΠΑΣΟΚ, το οποίο το 2000 έριξαν όλοι αυτοί που σκέφτονται όπως εγώ ας πούμε, και δεν άντεχαν πια αυτή την κατάντια - όλη η πολιτική να είναι μίζα και μπετόν. Το 2007 το μαύρισαν και τα λαμόγια του, μάθανε πώς να τρώνε από τη Ν.Δ. Η ελληνική κοινωνία δεν το χρειαζόταν πλέον το ΠΑΣΟΚ. Ούτε το χρειάζεται. Αρκετά ώς εδώ».Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου τι ρόλο έπαιξε ως προς αυτό;«Παραήταν λάιτ ο Γιωργάκης. Ποιος να εμπνευστεί από τον Γιωργάκη και γιατί; Πέραν τού ότι κουβαλούσε όλες τις αμαρτίες των προκατόχων του».Θα ήταν νομίζετε επαρκέστερος ο κ. Βενιζέλος;«Θα σας πω ένα ανέκδοτο που κυκλοφόρησε όταν ήταν στο φόρτε της η κούρσα για τη διαδοχή: Οτι στο ΠΑΣΟΚ έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε έναν ανίκανο για οτιδήποτε και έναν ικανό για όλα».Και όλη αυτή η προσπάθεια ή το «σενάριο» της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ;«Θα ήταν ξέπλυμα στο ΠΑΣΟΚ, και δεν έχει κανένα λόγο ο ΣΥΝ -που έχει δεσμευτεί και στο Συνέδριό του ώς προς αυτό- να φθαρεί συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ, απλώς για να γίνει δεκανίκι των λαμογίων. Διότι, πέραν του ότι είναι θέμα αρχής, και ψυχρά υπολογιστικά αν τα βάλεις κάτω, το δεύτερο και το τρίτο κόμμα ούτε με το παρόν εκλογικό σύστημα ούτε με το επόμενο μπορούν να πάρουν πλειοψηφία».Το άλλο «σενάριο» μιλάει για συνένωση όλων των αριστερών δυνάμεων, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου... «Εγώ ούτε θέλω συνεργασία με το ΚΚΕ ούτε έχει νόημα να γίνει. Δεν θα άντεχα να ξαναδώ τα αίσχη του '92, όταν αποχώρησε από τον ενιαίο τότε ΣΥΝ με τον γνωστό τρόπο Αλέκα... Ο ΣΥΝ, που μοιάζει τώρα να έχει πιάσει ένα όριο, δεν έχει νόημα να ανεβεί άλλο στα γκάλοπ και να καμαρώνει γι' αυτό. Πρέπει να κατοχυρώσει τα κεκτημένα ώς τις επόμενες εκλογές».Με ποιον τρόπο; Θεωρείτε ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να διαχειριστεί και να ανταποκριθεί με επιτυχία στις προσδοκίες όσον αφορά αυτά τα κεκτημένα;«Ναι. Ο Τσίπρας -που ήταν μεγάλο ρίσκο για τον Αλαβάνο να τον ρίξει στα βαθιά- έχει στοιχεία από Ομπάμα. Φέρνει κάτι καινούριο, δηλαδή δεν είναι φθαρμένος, όπως και όλη αυτή η γενιά που δεν πρόλαβε την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν αριστερό κόμμα. Για να θυμηθούμε και την κυρία Διαμαντοπουλου, που είπε ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν αριστερό πριν γεννηθεί ο Τσίπρας. Θα έπρεπε να βγει και να της απαντήσει ο Τσίπρας "λυπάμαι που η γενιά μου δεν πρόλαβε αυτή την εποχή του ΠΑΣΟΚ, όπως λυπάμαι που δεν προλάβαμε και την εποχή που η σισιλιάνικη μαφία ήταν αντιστασιακή οργάνωση κατά των Ισπανών κατακτητών"... Ωραία, το ΠΑΣΟΚ ήταν κάποτε αριστερό κόμμα. Και λοιπόν»;Και ...λοιπόν, πού καταλήγουμε για τον ΣΥΝ;«Ας ξεκαθαρίσει πρώτα το πολιτικό τοπίο, γιατί βρισκόμαστε σε φάση ανακατάταξης, και μετά βλέπουμε τις συνεργασίες. Ούτε εκλογές πλησιάζουν ούτε έχουμε καμιά πρεμούρα. Αφήστε τώρα τον Κωστάκη να βγάζει τα κάστανα απ' τη φωτιά».Ποια είναι η εκτίμηση σας για τον κ. Καραμανλή;«Τηρουμένων των αναλογιών, πάλι καλά. Τα άγρια οικονομικά μέτρα που εφαρμόζει είναι αυτά που εφαρμόζονται διεθνώς από τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν μπορούσε να το παίξει σοσιαλδημοκράτης αυτός».Και ο χειρισμός του «Σκοπιανού»;«Οπως τα είχανε κάνει 15 χρόνια οι προηγούμενοι, πάλι καλά. Ούτε του παπά να μην το λέμε γι' αυτή την εξέλιξη».Ορισμένοι επιμένουν ακόμα ότι η λέξη Μακεδονία πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία από την ονομασία...«Αυτό ξεχάστε το, το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Χάθηκε το '91-'93, με την πολιτική Μητσοτάκη-Σαμαρά, που έκανε όλη την Ελλάδα να συμπεριφέρεται σαν υστερικιά γεροντοκόρη που ζει στο νεοκλασικό των παπούδων της και όταν βλέπει τον ποντικό μπροστά της, αντί να φέρει τη σκούπα ή τον γάτο, ανεβαίνει σε μια καρέκλα και φωνάζει "βοήθεια, ποντικός"... Ο Παπανδρέου στη συνέχεια, άλλο που δεν ήθελε να παραλάβει τέτοια καιροσκοπική πολιτική και να την εκμεταλλεύεται προς όφελος του, ώσπου τα Σκόπια έγιναν αμερικανικό προτεκτοράτο...».Φοβάστε τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων;«Ενα κράτος μεγάλο όσο η Στερεά Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για την Ελλάδα. Αλλά ένα κράτος τόσο μικρό, με τον Μπους από πίσω είναι άκρως επικίνδυνο».Την επιτυχία μας στην παρούσα φάση πού την πιστώνετε;«Στην έξυπνη ενεργειακή πολιτική. Στο ότι παίξανε το χαρτί Πούτιν. Οπως ακριβώς και η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία, που και τώρα είπανε στον Μπους "δεν θα χαλάσουμε εμείς τη σχέση μας με τη Ρωσία για τα μούτρα σου"».Για τον Μπους τι θα λέγατε;«Οι Ντάλτον πλανητάρχες. Μια συμμορία αιμοβόρων κρετίνων στην εξουσία, διψασμένων για πετρέλαιο και για αίμα. Που, ευτυχώς, εξευτέλισε αυτή την τρισάθλια φασιστική ιδεολογία του αμερικανικού ονείρου και του νεοσυντηρητισμού, τους τίναξε την οικονομία στον αέρα, έκανε την Αμερική μισητή και διεθνώς, τόσο που θα τρομάξει να ξαναφτιάξει εικόνα...».Οπότε;«Πηγαίνουμε σε ένα πολυπολικό σύστημα, με δύο καπιταλιστικούς πόλους, την Αμερική και τη Ρωσία, και τον πόλο του πιο άγριου καπιταλισμού σε συνδυασμό με τον πιο άγριο υπαρκτό σοσιαλισμό, την Κίνα, που αν επικρατήσει θα νοσταλγούμε τον Μπους. Και φυσικά είναι και ο μεγάλος ανερχόμενος τώρα ιδεολογικός πόλος του Ισλάμ, με κέντρο την Περσία».Μπορείτε σε σχέση με αυτά να κάνετε κάποια ...προφητεία; «Αν πίστευα, θα έλεγα ο Θεός να βάλει το χέρι του. Επειδή δεν πιστεύω λέω πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα».Μπορεί ο σοσιαλισμός να είναι η ελπίδα;«Οχι ο υπαρκτός πάντως, να μας λείπει. Το θέμα είναι ο επαναπροσδιορισμός της Αριστεράς και των ρόλων της σήμερα παγκοσμίως, με πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις την Ισπανία και τις χώρες της Ν. Αμερικής».Αναρωτιέμαι πώς αισθάνεστε όταν δεν παρατηρείτε τον κόσμο, όταν κλείνετε τα βιβλία και κάθεστε μόνος εδώ πέρα, με όλα αυτά τα ενθυμήματα γύρω γύρω...«Μνήμες σίγουρα υπάρχουν. Αλλα έχω εξοικειωθεί απόλυτα στο να ζω με αυτές».Σκέφτεστε καμιά φορά ότι θα ήταν ίσως καλύτερα να ήσασταν παιδί απλών, «ανώνυμων» ανθρώπων;«Ναι, αλλά δεν ξέρω αν αυτό θα ήταν καλύτερο ή χειρότερο για μένα. Ξέρω όμως ότι, έστω και με κάποιες αβαρίες στο ψυχικό μέρος, βγήκα κερδισμένος ψυχικά και πνευματικά μέσα απ' τη ζωή που έκανα».

Αναδημοσίευση απο Ελευθεροτυπία 12/04/2008

link: http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=24381104

Ακροαριστεροί απαγορεύουν την συμμετοχή σε εκλογές στους φοιτητές του ΛΑΟΣ!

Με μία πρωτοφανή απόφαση – πλήγμα για τον θεσμό των φοιτητικών εκλογών στην χώρα μας, το απόγευμα της Δευτέρας, το Διοικητικό Συμβούλιο του Φοιτητικού Συλλόγου της Νομικής Αθηνών (ΔΑΠ–ΝΔΦΚ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, ΔΙΚΤΥΟ, ΕΑΑΚ), απαγόρευσε την κάθοδο της ΦΟΣ Νομικής στις εκλογές της 9ης Απριλίου. Σε μία θυελλώδη συνεδρίαση, οι ακροαριστεροί των ΕΑΑΚ, κατάφεραν για μία ακόμη φορά να περιθωριοποιήσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες και να διαστρέψουν την έννοια του φοιτητικού κινήματος.
Δικαιολογία για αυτή την απαγόρευση ήταν η διέλευση ενός μέλους της ΝΕΟΣ από την πλατεία Κολοκοτρώνη, μετά τις συγκρούσεις που είχαν ξεσπάσει εκεί στις 2 Φεβρουαρίου μετά την επίθεση ακροαριστερών κατά των συγκεντρωμένων για την πορεία των Ιμίων. Εκτός από το θέμα που προκύπτει ως προς τις πηγές της καταγγελίας, αλλά και το δικαίωμά κάποιων να καταδικάζουν κάποιον φοιτητή, ο οποίος δεν έχει κατηγορηθεί για τίποτε, δημιουργείται μείζον πολιτικό ζήτημα, καθώς ένα κόμμα, ψηφισμένο από το 4% σχεδόν του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να συμμετέχει σε δημοκρατικές διαδικασίες.
Όπως γράφει σε ανακοίνωση της η ΦΟΣ: «Η φασιστική αυτή λογική αποκλεισμού, της φοιτητικής παράταξης ενός κοινοβουλευτικού κόμματος, από τις εκλογές μίας από τις μεγαλύτερες σχολές της Ελλάδος, καταδεικνύει ξεκάθαρα τόσο την αντιδημοκρατική λογική των φοιτητοπατέρων που θέλουν να καπελώσουν το φοιτητικό κίνημα, όσο και τον φόβο των κατεστημένων φοιτητικών παρατάξεων απέναντι στην δυναμική άνοδο της Φ.Ο.Σ.
Φτάσαμε στο σημείο φοιτητικές παρατάξεις της άκρας Αριστεράς, οι οποίες στους κόλπους τους υποθάλπουν τραμπούκους και ακραία στοιχεία, που με την πολιτική βία θέλουν να επιβάλουν τις απόψεις στο σύνολο της φοιτητικής κοινότητας, να μας κάνουν μαθήματα δημοκρατίας, προκειμένου… να μας απαγορεύσουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το δε πιο λυπηρό είναι ότι μαζί τους συντάχθηκαν και οι φοιτητικές παρατάξεις όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων.»
Πρόκειται για μία απόφαση - σκάνδαλο καθώς μία ακροαριστερή παράταξη καταφέρνει να επιβάλλει το ποιος έχει δικαίωμα και ποιος όχι να συμμετέχει σε «ελεύθερες» εκλογές. Και μάλιστα στην σχολή που υποτίθεται ότι βγάζει τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν να υπερασπίσουν τους νόμους αλλά κυρίως τον νομικό πολιτισμό της χώρας μας. Αναρωτιόμαστε επιπλέον πόσο μακριά θα μπορούσαν να φτάσουν οι απόηχοι αυτής της απόφασης. Έχουν άραγε μετατραπεί τα ελληνικά πανεπιστήμια σε σοβιέτ, όπου οι μη συμφωνούντες θα οδηγούνται στα γκούλαγκ;
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια της διαδικασίας, ενώ οι φοιτητές της ΦΟΣ ρωτούσαν να μάθουν τι θα γίνει με την υποψηφιότητά τους, το Δ.Σ. του συλλόγου τεχνηέντως απέφευγε να απαντήσει, λέγοντας ότι το θέμα θα συζητηθεί μετά. Ξαφνικά όλο το Δ.Σ. αποχώρησε, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους αντιπροσώπους της ΦΟΣ οι οποίοι μάταια περίμεναν κάποια συγκεκριμένη απάντηση.
Και αφού δεν υπήρξε η συζήτηση, η ΦΟΣ δεν συμπεριελήφθη στον εκλογικό κανονισμό ως παράταξη που συμμετέχει. Πρόκειται για ένα νομικίστικο τέχνασμα το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να μην αναγκαστούν να επωμισθούν το πολιτικό κόστος της απόφασης οι φοιτητικές παρατάξεις. Το πολιτικό βάρος όμως πέφτει στις πλάτες όλων τους καθώς νομιμοποίησαν μία κατάφωρη παραβίαση των βασικών πολιτικών δικαιωμάτων του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, στο όνομα ενός ολοκληρωτικού «αντιφασισμού».
Πάντως από ότι φαίνεται το όλο περιστατικό δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους φοιτητές της ΦΟΣ, οι οποίοι δεσμεύτηκαν να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέσα στα πανεπιστήμια. Μένει να δούμε πόσο ακόμη καιρό θα επιτρέπεται σε περιθωριακές παρατάξεις να κάνουν «κουμάντο» στις μεγαλύτερες σχολές της χώρας. Ήδη από την Τρίτη, φοιτητές προσκείμενοι στην ΦΟΣ μοίρασαν ενημερωτικά φυλλάδια στην νομική σχολή, ενώ το ίδιο αναμένεται να γίνει και την ημέρα των εκλογών. Αναμένεται ακόμη η αντίδραση του Γιώργου Καρατζαφέρη, καθώς πληροφορίες θέλουν το θέμα να έρχεται άμεσα στην Βουλή.



Το άρθρο είναι αναδημοσίευση απο την εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα και το υπογράφει ο εξαιρετικός όπως πάντα Δημήτρης Παπαγεωργίου.

link: http://www.elora.gr/portal/index.php?option=com_content&task=view&id=673&Itemid=1

Φασιστική απαγόρευση συμμετοχής της Φ.Ο.Σ. Νομικής!

Φασιστική απαγόρευση συμμετοχής της Φ.Ο.Σ. Νομικής! ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 7-4-2008 Με ομόφωνη απόφαση όλων των φοιτητικών παρατάξεων του Δ.Σ. του φοιτητικού συλλόγου της Νομικής Αθηνών (ΔΑΠ–ΝΔΦΚ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, ΔΙΚΤΥΟ, ΕΑΑΚ), απαγορεύτηκε η κάθοδος της Φ.Ο.Σ. Νομικής στις εκλογές της 9ης Απριλίου. Φτηνή δικαιολογία για τον φασιστικό αυτό αποκλεισμό ήταν το επιχείρημα ότι παλαιό μέλος της ΝΕ.Ο.Σ., ο οποίος είναι φοιτητής της Νομικής (αλλά όχι μέλος της Φ.Ο.Σ. Νομικής), εθεάθη να διέρχεται από σημείο που πριν κάποιες ώρες είχαν λάβει χώρα επεισόδια μεταξύ ακραίων ομάδων. Η φασιστική αυτή λογική αποκλεισμού, της φοιτητικής παράταξης ενός κοινοβουλευτικού κόμματος, από τις εκλογές μίας από τις μεγαλύτερες σχολές της Ελλάδος, καταδεικνύει ξεκάθαρα τόσο την αντιδημοκρατική λογική των φοιτητοπατέρων που θέλουν να καπελώσουν το φοιτητικό κίνημα, όσο και τον φόβο των κατεστημένων φοιτητικών παρατάξεων απέναντι στην δυναμική άνοδο της Φ.Ο.Σ. Φτάσαμε στο σημείο φοιτητικές παρατάξεις της άκρας Αριστεράς, οι οποίες στους κόλπους τους υποθάλπτουν τραμπούκους και ακραία στοιχεία, που με την πολιτική βία θέλουν να επιβάλουν τις απόψεις στο σύνολο της φοιτητικής κοινότητας, να μας κάνουν μαθήματα δημοκρατίας, προκειμένου… να μας απαγορεύσουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το δε πιο λυπηρό είναι ότι μαζί τους συντάχθηκαν και οι φοιτητικές παρατάξεις όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Ο αγώνας για την Δημοκρατία και τα Πατριωτικά ιδεώδη μέσα στα Πανεπιστήμια συνεχίζεται ακόμα πιο δυνατά και κάθε φασιστικός αποκλεισμός θα γιγαντώνει την θέληση μας… http://www.neolaialaos.gr/deltio_fos_nomiki.html

Αυτός είναι ο πραγματικός φασισμός, φασισμός ο οποίος έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια απλά άσυλα....Απο πραγματικά ερευνητικά και επιστημονικά κέντρα που ήταν πρίν απο περίπου 30 χρόνια έχουν καταντήσει να θεωρούνται χειρότερα απο πανεπιστήμια "λεγόμενων" τριτοκοσμικών χωρών....Ποια η διαφορά μεταξύ Χούντας Συνταγματαρχών και Χούντας ψευτοαριστεριστών?????Καμία, απλά αλλάζουν οι ρόλοι....Τα σχόλια δικά σας...

Επιστολή του Friedrich Engels στον Karl Marx για την ομοφυλοφιλία...

EΠEIΔΗ ΠΟΛΥΣ ΛΟΓΟΣ ΕΓΙΝΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ...Περι γάμων των ομοφυλοφίλων...

EΠEIΔΗ ΠΟΛΥΣ ΛΟΓΟΣ ΕΓΙΝΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΙΛΟΦΙΛΟΥΣ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ.....ΡΑΤΣΙΣΤΗ

Μάντσεστερ 22 Ιουνίου 1869 Αγαπητέ Μαυριτανέ (Dear Moor),

Δεν ξέρω αν ο καιρός σε εσάς είναι τόσο καλός όσο εδώ, αλλά η ημέρα έχει μικρύνει τόσο που πρέπει να ανάβουμε το γκάζι από τις 4 το απόγευμα. Και είναι εκνευριστικό να διαβάζεις και να γράφεις όταν δεν ξέρεις αν είναι μέρα ή νύχτα. Η Τάσι [Ελέανορ Ένγκελς]είναι πολύ ευδιάθετη. Σήμερα το πρωί όλη η οικογένεια πήγε για ψώνια και αύριο το απόγευμα θέλουν να πάνε στο θέατρο. Διάβασε το Χέρμαν και Δορωθέα[Γκαίτε]με κάποια δυσκολία εξ αιτίας της φλυαρίας αυτού του ειδυλιακού φιλισταίου. Τώρα τις έδωσα την νεότερη Εντα που περιέχει μερικές κάλές ιστορίες. Από την παλιότερη μπορεί να διαβάσει τα τραγούδια του Σίγκουρντ και της Γκαντρούν. Επίσης παίζει πιάνο με ενεργητικότητα.Μαζί ξαναδιαβάσαμε αυτόν τον Δανό τον Kjämpeviser. Ωστε αυτή είναι η επιτυχία του Γουλιέλμου. Η σερνικοθήλυκη και η εντελώς θηλυκή πλευρά των Λασσαλλιστών ενώθηκαν! Πραγματικά πέτυχε κάτι σημαντικό.Ο Σβάϊτσερ φυσικά θα επανεκλεγεί αν σκεφτεί κανείς την βιασύνη με την οποία έγινε η δουλειά -και για μια ακόμα φορά θα είναι ο εκλεκτός της γενικής προσπάθειας για απελευθέρωση. Ο Γουλιέλμος κρατάει μια έντονη σιωπή γιαυτό το γεγονός. Το Ουρανιοειδές βιβλίο [λογοπαίγνιο Uranus/Your anus] που μου έστειλες είναι ένα πολύ περίεργο κατασκεύασμα. Περιέχει πολύ ανώμαλες αποκαλύψεις. Οι παιδεραστές έχουν αρχίσει να μετριούνται μεταξύ τους και ανακάλυψαν ότι είναι δύναμη στο κράτος. Το μόνο που τους λείπει είναι η οργάνωση αλλά σύμφωνα με αυτή τη πηγή υπάρχει ήδη κρυφά. Και φυσικά μιας που έχουν ανθρώπους σε όλα τα παλιά και ακόμα και στα καινούργια κόμματα, από τον Ρόσινγκ ως τον Σβάϊτσερ,δεν μπορεί παρα να νικήσουν. Το σύνθημα θα είναι τώρα Guerre aux cons,paix aus trous-de-cul [πόλεμος στα αιδοία, ειρήνη στις κωλοτρυπίδες]. Εσύ και εγώ είμαστε τυχεροί που, λόγω ηλικίας,δεν έχουμε φόβο να πληρώσουμε σε είδος τους νικητές. Αλλά οι νέοι;Παρεπιπτόντως μονάχα στην Γερμανία ένας τύπος σαν αυτόν θα μπορούσε να εμφανιστεί δημόσια, να κάνει αυτές τις αισχρότητες θεωρία και να πει περάστε. Δυστυχώς ακόμα δεν έχει βρει το θάρρος να δηλώσει δημόσια ότι είναι τοιούτος και για τα μάτια του κόσμου πρέπει να λειτουργεί από μπροστά αν όχι να μπαίνει από μπροστά όπως είπε κάποτε κατά λάθος. Περιμένει μέχρι να ισχύσει ο νέος Ποινικός Κώδικας της Βόρειας Γερμανίας που αναγνωρίζει τα droits du cul [δικαιώματα της κωλοτρυπίδας] για να λειτουργήσει ανοιχτά.Τότε τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα για τους φουκαριάρηδες σαν εμάς, που πάμε από μπροστά και έχουμε μια παιδιάστικη μανία με τις γυναίκες. Αν μπορεί να χρησιμεύσει για κάτι ο Σβάιτσερ θα ήταν να μάθει από τον συγκεκριμένο κύριο λεπτομέρειες για τους παιδεραστές σε υψηλές θέσεις.Κάτι που δεν πρέπει να είναι δύσκολο μια που είναι δικός τους. Στο τέλος της βδομάδας ο Σόρλεμμερ θα πάει στην Γερμανία μέσω Γκρίμσμπυ και Ρόττερνταμ. Οι απεργίες στα εργοστάσια βαμβακιού σταμάτησαν σήμερα το πρωί όταν έφυγαν οι τύποι του Ολντχαμ.Έτσι η υπερπαραγωγή δεν συναντάει πια εμπόδιο. Τέλος.Χαιρετισμούς Δικός σου Φρίντριχ Ένγκελς(NAI...AYTOΣ TA ΛEEI OΛA AYTA) (Επιστολή του Ένγκελs στον Μαρξ 22 Ιουνίου 1869)

Μάντσεστερ 22 Ιουνίου 1869

ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ....ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ

Αναδημοσίευση απο το blog http://neoeam.blogspot.com/

Βγάλτε σας παρακαλώ συμπέρασμα γιατί εγώ αδυνατώ

Από τη διαδικτυακή συνέντευξη Τσίπρα:
Η τελευταία ερώτηση, από αυτές που είχαν επιλεγεί, αφορούσε το βιβλίο της Στ’ Δημοτικού. Ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι θα συνδράμει στο αίτημα για αναγνώριση των γενοκτονιών, και ότι βρίσκεται στο πλευρό του προσφυγικού κινήματος.
Το εν λόγω βιβλίο, θεωρεί ότι θα έπρεπε να είχε κριθεί, γιατί η μέθοδος που ακολουθήθηκε για τη συγγραφή του χαρακτηρίζεται από μετανεωτερικότητα. Αντί αυτού, το βιβλίο επικρίθηκε, κυρίως από εθνικιστικούς κύκλους, γιατί δεν παρουσιάζει την ιστορία μας στα πρότυπα της χολυγουντιανής παραγωγής των 300.Η πλήρης απομαγνητοφώνηση των όσων είπε βρίσκεται εδώ:
Απολύτως θα συνδράμουμε [στους αγώνες του προσφυγικού Ελληνισμού], και είμασταν πάντα στο πλευρό του προσφυγικού κινήματος.Όμως η ερώτηση αυτή κάνει και μία αναφορά στο βιβλίο της Ιστορίας το οποίο έχει ένα ενδιαφέρον. Για να μην αφήνουμε πράγματα αναπάντητα. Είναι ενδιαφέρον γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα εγώ τουλάχιστον προσωπικά αισθάνθηκα ότι είμαστε αντιμέτωποι με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.Δηλαδή από τη μια είχαμε τη μετα-νεωτερικότητα, την ακραία της εκδοχή. Ένα βιβλίο δηλαδή το οποίο είχε κριθεί, από τον επιστημονικό κόσμο, για το αν αυτού του χαρακτήρα η επιστημονική προσέγγιση της Ιστορίας, χωρίς ανάλυση των γεγονότων, αλλά μονάχα με ..αυτά τα συγκεκριμένα γεγονότα, μπορεί να βοηθήσει στην κριτική σκέψη και στην νηφάλια αυτογνωσία της ελληνικής μας ταυτότητας. Εϊχε κριθεί για την δυνατότητα που έχει να αναβαθμίζει παιδαγωγικά την επαφή με το μαθητή. Είχε κριθεί αρνητικά. Και από μας και από πολλούς έγκυρους επιστήμονες. Είχε κριθεί ως ένα μετα-νεωτερικό εγχείρημα δηλαδή.Κι από την άλλη είχαμε ακραίους εθνικιστικούς κύκλους να ζητάνε να πεταχθεί στην πυρά το βιβλίο ακριβώς επειδή δεν αναγνώσκει την Ιστορία όπως αυτοί θα θέλανε. Όπως περίπου μία Χολυγουντιανή υπερπαραγωγή των 300 ας πούμε.Λοιπόν. Δεν είμαι ευτυχής με την κατάληξη αυτού του θέματος. Δεν ήμουνα ευτυχής κατ’ αρχήν με μία αντιπαράθεση που δεν είχε έρμα. Και εντός της αριστεράς. Ξέφυγε. Δεν είμαι ευτυχής όμως και με την κατάληξη. Και να σας πω γιατί δεν είμαι ευτυχής. Γιατί το βιβλίο δεν αποσύρθηκε ακριβώς επειδή ασκήθηκε έντονη κριτική στη βάση αυτού που σας είπα πιο πριν. Για τη μετανεωτερικότητά του, γιατί ήταν αντιπαιδαγωγική αυτή η διαδικασία. Αλλά αποσύρθηκε γιατί βγήκε στα κεραμίδια ο Άνθιμος, ο Ψωμιάδης και όλοι αυτοί οι κύκλοι που έχουν μια διαφορετική ανάγνωση για το τι πρέπει να είναι η Ιστορία.Έλα όμως που μερικοί "σύντροφοι" δεν μπορούν να το χωνέψουν!!!
Το βιβλίο Ιστορίας ΣΤ Δημοτικού στα βιβλιοπωλεια
Το "επικινδυνο" βιβλίο Ιστορίας ΣΤ' Δημοτικού "Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια" των Μαρίας Ρεπούση,Χαράς Ανδρεάδου, Αριστείδη Πουταχίδη και Αρμοδίου Τσιβά επανεκδιδεται μετα την "αποβολη" του απο τα σχολεια απο τις εκδόσεις Βιβλιόραμα.Στην παρουσίαση της επανέκδοσης του βιβλίου θα μιλήσουν οι:
Αλέκος Αλαβάνος, Βουλευτής και Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
Δώρα Κάββουρα, Λέκτορας Διδακτικής της Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Αντώνης Λιάκος, Καθηγητής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Στέφανος Πεσμαζόγλου, Καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας της Ιδεολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιώργος Παπαδημητρίου, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ
Χάρης Παπαδόπουλος, Σχολικός Σύμβουλος
Συντονίζει ο Παντελής Καψής, Δημοσιογράφος, Διευθυντής της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ. Η εκδήλωση θα γίνει την Πέμπτη 10 Απριλίου, ώρα 19:00 μ.μ.στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ(Ακαδημίας 20).
Σύντροφοι αποφασίστε επιτέλους τι θέλετε!!! Και κοκορέτσι και γκιουβέτσι...
ΥΓ :Παρεπιπτόντως το εν λόγω κουρελούργημα έχει κυκλοφορήσει εδώ και δύο μήνες με πολλές από τις αλλαγές που ζήτησε η Ακαδημία Αθηνών. Παρ' όλα αυτά παραμένει κουρελούργημα, και φυσικά κανείς δεν το αγοράζει, όσο κι αν το προσπαθεί ο Alex Sr Publishing Co

Αναδημοσίευση απο το καταπληκτικό blog http://syriza-watch.blogspot.com/