Ενα παραμυθάκι χωρίς happy end...

Η πρωταγωνίστρια μας λέγεται Κατερίνα. Η Κατερίνα είναι δεκαεπτά χρονών και είναι πολύ όμορφη. Δεν την νοιάζουν και πολλά. Μόνο να διασκεδάσει. Βλέπει που και που κανένα μη πολιτικά ορθό σύνθημα στους τοίχους, Και σκέφτεται βιαστικά ότι αυτός που βγήκε αργά την νύχτα να το γράψει στερείται την διασκέδαση και τον έρωτα στην ζωή του για αυτό ασχολείται με αυτά. Βιαστικά όπως είπαμε. Πρέπει να πάει σε κάποιο πολυκατάστημα να ψωνίσει και βιάζεται. Μέχρι που ένα βράδυ περνούσε από μια πολυφυλετική προοδευτική γειτονιά. Την Κατερίνα την βίασαν. Και η Κατερίνα κατάλαβε ότι η Αθήνα δεν είναι mall, alloο και mtv music week.
Η Κατερίνα βγήκε και στα κανάλια. Το να σε βιάσουν σε πυκνοκατοικημένο σημείο συμμορίτες και να μην τολμά κανείς να βγει έξω από το σπίτι του ήταν κάτι που σίγουρα θα απέφερε νούμερα. Μόνο που η Κατερίνα τους τα χάλασε. Απεκάλεσε τους βιαστές της "κωλοξένους εγκληματίες".
Αυτό όμως τελικά δεν τους πτόησε τους δημοσιογράφους. Η Κατερίνα ξαφνικά έχει ψυχολογικά προβλήματα. Πολύ πιθανόν μάλιστα να σκηνοθέτησε η ίδια την φάση. Για διάφορους λόγους...
Άρχισαν να ακούγονται να κάνουν δηλώσεις και διάφοροι μαυριδεροί κύριοι που καταδικάζουν τέτοια φαινόμενα και πως σχεδόν όλοι είναι ήσυχοι. Μέλη κομμάτων είπαν πόσο καταπιεσμένοι είναι και αναγκάζονται να συμπεριφέρονται έτσι, ένας μάλιστα με γυαλιστερό χαμόγελο δήλωσε πως φέρει ευθύνη και η Κατερίνα με τους συνομήλικους της που απέρριψαν αυτά τα παιδιά από την κοινωνική τους ζωή και τους οδήγησαν στην περιθωριοποίηση.
Η Κατερίνα είδε μια δημοκρατία όχι μόνο αδιάφορη για την δυστυχία της, αλλά και υπεύθυνη. Έφταιγε αυτή, έφταιγαν όλοι. Και είδε ότι θα συμβούν πολλά τέτοια ακόμα, από Έλληνες και ξένους. Είδε και λίγο σφαιρικά, είδε ότι όλα έβλαπταν και όχι μόνο αυτή προσωπικά που της έτυχε κάτι.Άρχισε να αλλάζει. Να βλέπει την βρωμιά της κοινωνίας, την αδιαφορία και τον ατομισμό. Άρχισε να μιλάει σε άλλους αλλά της είπαν ότι έχει αρχίσει και το χάνει. Ότι την πείραξε το περιστατικό και ότι πρέπει να ξαναρχίσει να "ζει". Αυτή όμως δεν έβρισκε νόημα να διασκεδάζει πια, όταν ήξερε σε τι κόσμο ζει. Ένα βράδυ βγήκε αργά και έγραψε σε τοίχο. Τι ακριβώς; Δεν έχει σημασία. Κάτι μη πολιτικά ορθό πάντως. Ένιωθε την ανάγκη να το κάνει, να φωνάξει κάπως.Την άλλη μέρα περνούσε μια παρέα."ποιος κάθεται και γράφει τέτοιες βλακείες" ρώτησε μια κοπέλα;"Αν δεν πας στην καφετέρια να βρεις καμία γκόμενα αυτά παθαίνεις" είπε ο έξυπνος της παρέας αφού σήκωσε τα πανάκριβα γυαλιά του να δει το σύνθημα....

Αναδημοσίευση απο ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Όλοι μας μπορούμε να βρεθούμε στη θέση της Κατερίνας...κανείς δεν είναι άτρωτος και μπορεί πάντα το κακό να συμβεί σε όλους μας....

Πηγή κακού η Εθνική Κυριαρχία κατά τον κ. Χατζηγάκη!...

Απίστευτη δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης!

Στις 14/5/2008 σε συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων ακούστηκαν οι παρακάτω κουβέντες από τα χείλη του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Σωτήρη Χατζηγάκη… Αντιγράφουμε από τα πρακτικά της Βουλής:

«… ΣΩΤΗΡΗΣ ΧΑΤΖΗΓΑΚΗΣ (Υπουργός Δικαιοσύνης):

Κυρία Πρόεδρε, παίρνω το λόγο, όχι για να υποστηρίξω πια το νομοσχέδιο, γιατί σχεδόν ελέχθησαν τα πάντα προς την κατεύθυνση αυτή. Δράττομαι της ευκαιρίας της σημερινής συζήτησης γιατί ετέθησαν διάφορα σημαντικά και σοβαρά ζητήματα φιλοσοφικής, πολιτικής και πολιτειακής, αν θέλετε, υφής, τα οποία νομίζω ότι χρειάζονται μία σοβαρή απάντηση, διότι πρέπει να τονίσω ότι όλες οι τοποθετήσεις που έγιναν απ’ όλους τους συναδέλφους ήταν τοποθετήσεις σοβαρές και περισπούδαστες.
Θα ήθελα πρώτα-πρώτα να ξεκινήσω απαντώντας στον κ. Βορίδη, του οποίου η αγόρευση ήταν κατά την άποψή μου εντυπωσιακή και περισπούδαστη. Αλλά, κύριε Βορίδη, διαφωνώ και θα σας πω το γιατί. Το μεγάλο ερώτημα που έχει τεθεί στη θεωρία περί έθνους, εθνικισμού και εθνικής κυριαρχίας είναι τι είναι πρώτο: το έθνος ή ο εθνοτισμός. Δεν θα τον πω εθνικισμό, διότι ίσως πολλές φορές αυτό ακούγεται άσχημα. Όλοι οι μεγάλοι εθνολόγοι, μεταξύ των οποίων ίσως ο μεγαλύτερος του 20ου αιώνα, ο Γκέλνερ, είπαν ότι ο εθνοτισμός είναι εκείνος που δημιούργησε και το έθνος-κράτος και πάνω σ’ αυτόν στηρίζονται τα κράτη. Το έθνος-κράτος είναι δημιούργημα της νεωτερικής εποχής. Βρήκε έναν εθνοτισμό, τον έχτισε, τον περιφρούρησε και πάνω σ’ αυτόν έχτισε την εθνική κυριαρχία, η οποία σε τελική ανάλυση τι είναι; Είναι η δική μου κυριαρχία να μπει στη δική σου κυριαρχία, εγώ να υποτάξω εσένα. Κάτω απ’ αυτήν την αντίληψη βλέπουμε στον 19ο και στον 20ο αιώνα η ιδέα αυτής της εθνικής κυριαρχίας να έχει δημιουργήσει πολέμους, να έχει αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα και να έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα. Επομένως, αυτή καθ’ αυτή η εθνική κυριαρχία δεν είναι στοιχείο το οποίο αναπόδραστα και οπωσδήποτε θα πρέπει να συμπίπτει με τον εθνοτισμό. Ο εθνοτισμός, λοιπόν, μπορεί να υπάρχει.

Τι εννοούμε εθνοτισμό; Εννοούμε όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία στηρίζουν την προσωπικότητα και οικοδομούν την εικόνα ενός λαού, τα πολιτισμικά του, τα έθιμά του, τα θρησκευτικά του, όλα εκείνα τα στοιχεία που χτίζουν τον πολιτισμό του και του δίνουν την ταυτότητα. Αυτά μπορούν να επιβιώσουν και σ’ ένα διεθνή περίγυρο και σ’ ένα λιγότερο διεθνή περίγυρο, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και μπορούν να επιβιώσουν ακόμα και σ’ ένα πεδίο ανταγωνισμών.

Επομένως εάν ξεκινήσει κάποιος από τη σκέψη και από τη θέση ότι «εγώ θέλω την εθνική κυριαρχία», τότε δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για ενωμένη Ευρώπη, ούτε για μία κοινωνία όπου και το ατομικό δικαίωμα και το ανθρώπινο δικαίωμα και το δικαίωμα αυτό καθ’ εαυτό, με οποιαδήποτε έννοια του δώσει κάποιος, θα μπορεί να σταθεί. Εκεί λοιπόν είναι και η διαφορά μας και εκεί ίσως να είναι η διαφορά που έχουμε με το Κομμουνιστικό Κόμμα, αν την προεκτείνει και τη δει από την άλλη άποψη. …»

http://www.parliament.gr/ergasies/showfile.asp?file=end080514ap.txt

Τι μας λέει, λοιπόν, ο κ. Χατζηγάκης;;; Ότι το να ασκείς Εθνική Κυριαρχία π.χ. στο νησί της Σάμου σημαίνει το να υποτάσεις τον διπλανό/απέναντί σου!!! Κατά τον κ. Χατζηγάκη, λοιπόν, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον στην Ε.Ε. θα πρέπει να αφήσουμε την Εθνική μας Κυριαρχία διότι η κατοχή γης από ένα κράτος πάνω στην οποία ασκεί εξουσία είναι η…δημιουργός αιτία όλων των πολέμων του κόσμου!!!

Μήπως δεν ξέρει τι σημαίνει Εθνική Κυριαρχία;;; Και το λέμε αυτό διότι ή άλλη περίπτωση, να ξέρει τι σημαίνει και επί τούτου, εν γνώσει του να την απορρίπτει όπως κάνει πιο πάνω, είναι καταλαβαίνετε απείρως χειρότερη και σαφέστατα ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ!... Αν όμως δεχτούμε αυτήν την θεωρία, τότε είναι απλά ΑΝΙΚΑΝΟΣ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ και σαφέστατα ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ για να κατέχει ένα τόσο σοβαρό αξίωμα!...

Εμείς, ως σκεπτόμενοι πολίτες, τα βλέπουμε αυτά;;; Τα ζυγίζουμε ή τα προσπερνάμε;;; Εμείς τους βάλαμε στην θέση τους, εμείς μπορούμε να τους βγάλουμε!!!

Πηγή ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Η Περισσός ΑΕ απολύει...Αυτό είναι το Νέο ΚΚΕ της Λιάνας και της Αλέκας...

Ως κοινός και στυγνός εργοδότης ο «Ριζοσπάστης», η εφημερίδα του ΚΚΕ, που κατά τα λοιπά κόπτεται για τα δίκαια των εργαζομένων, όπως υποστηρίζει, απέλυσε την παραμονή της απεργίας των δημοσιογράφων, τον επί 15 έτη εργαζόμενο δημοσιογράφο της, γνωστό πειραιώτη συντάκτη, Γιάννη Κωστάκη, με δικαιολογίες και διαδικασίες που θα ζήλευαν και οι πιο σκληροί μάνατζερ μεγάλων πολυεθνικών.Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γ. Κωστάκης, που τα τελευταία χρόνια κάλυπτε το δικαστικό ρεπορτάζ, ενώ παλιότερα ήταν υπεύθυνος του πειραϊκού ρεπορτάζ, ήθελε μόλις...... τέσσερα χρόνια για να συνταξιοδοτηθεί, ενώ είναι γνωστό ότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας.Ας δούμε όμως πως περιγράφει τα περιστατικά που οδήγησαν στην απόλυσή του ο ίδιος ο δημοσιογράφος Γ. Κωστάκης, μέσα από την αναφορά του, που θα συζητηθεί την επόμενη εβδομάδα στο δ.σ. της ΕΣΗΕΑ :Αγαπητοί συνάδελφοι,Την Δευτέρα, 29 Σεπτέμβρη, με κάλεσε ο συνάδελφος Παύλος Αλέπης, αρχισυντάκτης της εφημερίδας ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ όπου εργάζομαι σχεδόν 15 χρόνια (14 χρόνια και 9 μήνες για την ακρίβεια) προκειμένου να μου ανακοινώσει την «λήξη της συνεργασίας μας», όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Ισχυρίστηκε ότι το τελευταίο διάστημα, τουλάχιστον μία φοράτην εβδομάδα, η Συντακτική Επιτροπή (ΣΕ), ασχολείται μαζί μου. Πρόσθεσε ότι η ανοχή που έδειξε η εφημερίδα σε μένα ήταν ανεπίτρεπτη και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επαναληφθεί στο μέλλον για κανένα άλλο εργαζόμενο. Το ρεπορτάζ την ευθύνη του οποίου τα τελευταία χρόνια είχα ήταν το Δικαστικό.Εξεπλάγην επειδή ποτέ στο παρελθόν δεν μου είχε γίνει κάποια παρατήρηση σχετικά με την εργασία μου και φυσικά ουδέποτε είχα κληθεί από τη ΣΕ όταν γινόταν συζήτηση για μένα προκειμένου να εκθέσω την δική μου άποψη στο υπό συζήτηση θέμα. Στην ΣΕ δεν κλήθηκα καν όταν συζητήθηκε η απόλυσή μου, 4 χρόνια πριν πάρω σύνταξη και ενώ γιαπάνω από 10 χρόνια πάσχω από στεφανιαία νόσο, γεγονότα γνωστά σε όλα τα μέλη της ΣΕ.Ως αφορμή της απόλυσή μου αναφέρθηκε το ότι δεν είχα δώσει στην εφημερίδα την είδηση της κήρυξης από το δικαστήριο καταχρηστικής της απεργίας των τελωνιακών. Η επίκληση αυτού του λόγου είναι προσχηματική και θα εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω.Στις 25 Σεπτέμβρη η κυβέρνηση προσέφυγε στη Δικαιοσύνη προκειμένου να κηρυχθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική. Η εκδίκαση της προσφυγής έγινε το απόγευμα της ίδιας μέρας, κάτι για το οποίο από το μεσημέρι είχα ενημερώσει τον προϊστάμενο του τμήματός μου συνάδελφο Κώστα Πασακυριάκο μαζί με τα άλλα υπό εξέλιξη θέματα του τρέχοντος ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ της εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων το έστειλα στον υπεύθυνο του εργατικού ρεπορτάζ συνάδελφο Περικλή Κουρμούλη, κατά τις οκτώ με εννέα το βράδυ με την προφορικήεπισήμανση (που ανέφερα και στο ρεπορτάζ) ότι η απόφαση θα εκδίδετο αργά το βράδυ ή το πρωί της επόμενης μέρας και εγώ θα παρέμενα στο χώρο των δικαστηρίων μέχρι να κλείσουν. Επισήμανση περιττή αφού ούτως ή άλλως την ενημέρωση της εφημερίδας για τέτοιας φύσης δικαστικές αποφάσεις όταν τα δικαστήρια έχουν κλείσει την έχει το εργατικό ρεπορτάζ που τις πληροφορείται από τους συνδικαλιστές στους οποίουςκοινοποιείται από τους δικηγόρους. Σημειωτέον ότι το συνδικαλιστικό όργανο των τελωνιακών ήταν σε συνεδρίαση από το μεσημέρι και περίμενε την απόφαση του δικαστηρίου προκειμένου να αποφασίσει για το αν θα συνεχίσει ή αναστείλει την απεργία.Την επομένη μέρα το απόγευμα, μου τηλεφώνησε ο συνάδελφος Πασακυριάκος για να με ρωτήσει τον λόγο που δεν είχα ενημερώσει την εφημερίδα για την δικαστική απόφαση, προσθέτοντας ότι ο ίδιος την είχε μάθει από τηλεοπτικό Δελτίο Ειδήσεων στη μία το πρωί και αμέσως ήρθε σε επαφή τόσο με τον συνάδελφο Κουρμούλη, όσο και με τονσυνάδελφο Βασίλη Αμπελογιάννη, επίσης μέλος της ΣΕ, που το βράδυ εκείνο είχε βάρδια.Όπως μου είπε και οι τρεις με αναζήτησαν στο κινητό μου τηλέφωνο, που όπως ισχυρίστηκαν ήταν απενεργοποιημένο. Το ότι είχα το κινητό μου τηλέφωνο κλειστό δεν αληθεύει, εξάλλου αν ήθελαν μπορούσαν να μεκαλέσουν στο σταθερό. Το κύριο όμως είναι άλλο. Ανεξάρτητα του αν είχα (που δεν είχα) εγώ ή κάποιος άλλος την υποχρέωση της ενημέρωσης της εφημερίδας για την απόφαση του δικαστηρίου, αφού τρία μέλη της ΣΕ την είχαν μάθει γιατί δεν την δημοσίευσαν; Στην ερώτηση του συνάδελφου Πασακυριάκου η απάντησή μου ήταν ότι είχα πει στον συνάδελφο Κουρμούλη πως θα μείνω στα δικαστήρια μέχρι να κλείσουν,προσθέτοντας πως δεν είναι οι δικαστικοί συντάκτες αυτοί που μαθαίνουν την απόφαση δικαστηρίων περί ασφαλιστικών μέτρων όταν τα δικαστήρια έχουν κλείσει. Οι αποφάσεις δεν ανακοινώνονται από την έδρα, αλλά κοινοποιούνται στους διαδίκους από τους δικηγόρους. Κάτι βέβαια που πρέπει να ήταν ήδη γνωστό στο συνάδελφο Πασακυριάκο από την πείρα του. «Σου έκανα μια σαφή ερώτηση, μου έδωσες μια σαφή απάντηση. Θα τα πούμε την Δευτέρα», μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Μετά το τηλεφώνημα του συνάδελφου Πασακυριάκου τηλεφώνησα στον συνάδελφο Κουρμούλη ο οποίος σε μένα παραδέχτηκε το ότι του είπα πως θα παραμείνω στα δικαστήρια μέχρι να κλείσουν. Όταν τον ρώτησα γιατίμε εγκαλεί ο συνάδελφος Πασακυριάκος, η απάντηση ήταν: «Η εφημερίδα δεν είχε μια είδηση που είχαν όλες οι άλλες. Αφού δεν φταίω εγώ, αφού δεν φταίει ο … (μου είπε το όνομα συναδέλφου του εργατικού ρεπορτάζ) τότε εσύ φταις. Λογικό δεν είναι;». Για το αν η ευθύνη της ενημέρωσης της εφημερίδας για δικαστικές αποφάσεις τέτοιου είδους, που εκδίδονται όταν τα δικαστήρια δεν λειτουργούν, είναι ή δεν είναι δικήμου θα φανεί και από στοιχεία που θα προσκομίσω κατά την συνεδρίαση του ΔΣ της Ένωσης μας.Από τα πραγματικά περιστατικά που αναφέρω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο λόγος που επικαλείται η εφημερίδα σαν αιτία απόλυσής μου είναι προσχηματικός.Αγαπητοί συνάδελφοι,Σας πληροφορώ επίσης ότι ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της εφημερίδας, συνάδελφος Ανδρέας Σακαρέλος, αν και η απόλυσή μου έγινε στις 30 Σεπτέμβρη, παραμονή της απεργίας μας για το Ασφαλιστικό, δεν είχε ενημερώσει την Ένωση έως σήμερα 2 Οκτώβρη, και πώς να το κάνει άλλωστε, αφού σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε σήμερα, μεδική μου πρωτοβουλία, μου είπε ότι συμφωνεί με την απόλυσή μου!

Συναδελφικά

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ

Για να δούμε όμως και ποιές παρεούλες κάνουν η κ.Λιάνα και η κ.Αλέκα...

Προσέξτε γλοιώδες ύφος γλειψιματία, η Λιάνα μας... Ούτε η Γιάννα δεν το πιστεύει... Μα τι πρωτότυπο, τα λέγαμε εμείς... Και εγώ από την πολυτελέστατη βίλα μου στην Εκάλη το παίζω κομμουνιστής και εξωγήινος άμα λάχει και πολύ καλύτερα από την κυρία Κανέλη...

Προσέξτε επαναστατικά αγέρωχο ύφος από την Αλέκα μας... Τον Che Guevara μου θύμισε με τη μία..... Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον υπάρχει... ένας έρωτας μεγάλος...
Η Παπαρήγα με την Κανέλη πλασάρουν το νέο ΚΚΕ όπως βλέπετε.... Η μία με τις χαιρετούρες της με τον Πέτρο Κόκκαλη και η άλλη με την εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό της Γιάννας Angelopoulos....Εντωμεταξύ με διαταγή της ΠΕΡΙΣΣΟΣ Α.Ε. από τον "Ριζοσπάστη" απέλυσαν τον δημοσιογράφο Γ. Κωστάκη με στεφανιαία νόσο και 4 χρόνια προτού βγει ο δημοσιογράφος αυτός στη σύνταξη!!! ΝΕΑ ΗΘΗ, ΝΕΟΙ "ΤΑΞΙΚΟΙ" ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ....

Να σας χαιρόμαστε συντρόφια.... Αυτή η ζωή σας αξίζει όντως! Στριμωχτείτε μόνοι σας λοιπόν, ΤΟΥΒΛΑ

Αναδημοσίευση απο το πάντα εξαιρετικό ΥΓΡΟ ΠΥΡ

ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

Τα δύο περίπτερα των άπλυτων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των αναρχικών τα οποία εφάπτονται και τα οποία όπως συνήθως είναι άδεια από κόσμο...

Το Σαββατοκύριακο που διανύουμε πραγματοποιείται στη Λάρισα (το καθιερωμένο πλέον) αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Σε αυτό συμμετέχουν διάφοροι "αντιρατσιστικοί" φορείς, όπως

κομμουνιστικά κι αριστερά κόμματα (πλην του Κ.Κ.Ε.), αριστερές οργανώσεις, σύλλογοι μεταναστών κ.λ.π. Στις φετινές εκδηλώσεις λοιπόν συμμετέχουν κι αναρχικοί, μιας κι είναι κι αυτοί πολύ δημοκρατικοί κι αντιρατσιστές. Το ωραίο τις υπόθεσης είναι ότι το "περίπτερο" των αναρχικών είναι δίπλα ακριβώς από αυτό της Νεολαίας του Συνασπισμού. Ένα καθόλου τυχαίο γεγονός αφού ως γνωστόν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και οι αναρχικοί είναι συγκοινωνούντα δοχεία πράγμα που αποδεικνύεται ακόμη μια φορά...

Περιττό να σας πούμε ότι ολόκληρη η κεντρική πλατεία έχει παραχωρηθεί εντελώς δωρεάν για τρεις ολόκληρες ημέρες από τον "πατριώτη" Νεοδημοκράτη δήμαρχο Κ. Τζανακούλη, τη στιγμή που ο ίδιος δήμαρχος για να πραγματοποιηθούν διάφορες εκδηλώσεις από πατριωτικούς φορείς σε δημοτικούς χώρους ζητά χρήματα και μάλιστα έχει υψηλό κασέ. Τα συμπεράσματα δικά σας...

Πηγή: ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΦΑΡΑΚΟΣ Ετσι έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ...

Ο πρώην Γενικός Γραμματέας δίνει τη δική του εκδοχή για τα αίτια του «εμφυλίου της Αριστεράς»

Τριάντα χρόνια μετά... Οι πρωταγωνιστές της διάσπασης του ΚΚΕ έχουν αρχίσει ο ένας μετά τον άλλο να αποσύρονται διακριτικά από την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας αλλά και από τα ίδια τα κόμματά τους. Η «12η Ολομέλεια» είναι πια μια... μακρινή ιστορία για τους περισσότερους και κυρίως τους νεότερους πολίτες. Δεν παύει πάντως για ορισμένους να θεωρείται στον χώρο της ελληνικής Αριστεράς ένα γεγονός ανάλογο με εκείνο του Σχίσματος της Ορθόδοξης από την Καθολική Εκκλησία, στην περίφημη Σύνοδο της Φεράρα. Αλλωστε περί σχίσματος επρόκειτο για όλους όσοι, εντός των κομματικών τειχών, βίωσαν το γεγονός.

Τριάντα χρόνια μετά... Ενας από τους πρωταγωνιστές της διάσπασης, ο Γρήγορης Φαράκος  τότε τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ  δίνει τη δική του εκδοχή για όλα όσα συνέβησαν εκείνες τις δέκα δραματικές ημέρες της 12ης Ολομέλειας στους λόφους της ουγγρικής πρωτεύουσας. Για όλα όσα προηγήθηκαν στον στενό πυρήνα της εξόριστης κομματικής ηγεσίας στο Βουκουρέστι και για όλα όσα καθόρισαν την πορεία της ελληνικής Αριστεράς τις επόμενες τρεις δεκαετίες.

«Η ιδεολογικοποίηση των διαφορών», λέει ο πρώην γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, «ήρθε εκ των υστέρων» και επισημαίνει ότι «η παρέμβαση των μηχανισμών του Ρουμανικού ΚΚ και του ΚΚΣΕ και η μεταξύ τους διαπάλη έπαιξαν κρίσιμο και αποφασιστικό ρόλο (...) και στην πορεία των εργασιών της 12ης Ολομέλειας».

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ Φαράκος μετά από τριάντα χρόνια φέρνει ξανά στη μνήμη του τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν κατά τη διάρκεια της «12ης Ολομέλειας».

«Η 12η Ολομέλεια», θυμάται,«έγινε στη Βουδαπέστη, στην περιοχή της Βούδας. Σε μεγάλο κομματικό οίκημα, που χρησιμοποιούνταν για ανάπαυση - περισυλλογή των στελεχών. Το οίκημα ήταν περιφραγμένο, μέσα σε ένα μεγάλο κήπο, με δενδροστοιχίες κλπ. Διέθετε αίθουσες ύπνου, δωμάτια συνάντησης - αναγνωστήρια, τραπεζαρία (το φαγητό παρασκευαζόταν εντός), σαλόνια και, φυσικά, αίθουσα συνεδριάσεων. Οι καθεαυτό εργασίες της Ολομέλειας κράτησαν 10 ημέρες (5 μέχρι 15 Φεβρουαρίου 1968). Πρέπει να υπολογισθεί ότι επί μία εβδομάδα πριν από την έναρξη κατέφθαναν, κατά ομάδες, όσοι πήραν μέρος και ότι δυο - τρεις ημέρες, μετά τη λήξη των εργασιών, διήρκεσε η αναχώρηση των συμμετασχόντων.

* Η επίμαχη απαρτία

Με πρόταση του Πολιτικού Γραφείου η 12η Ολομέλεια διεξήχθη ως "ευρεία". Πήραν δηλαδή μέρος, εκτός από τους συνήθως συμμετέχοντες  τα τακτικά και τα αναπληρωματικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής καθώς και τα μέλη της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής (ΚΕΕ) , και "42 στελέχη που είχαναναδειχθεί στις καθοδηγήσεις των οργανώσεων του ΚΚΕ στις σοσιαλιστικές χώρες, από τις οργανώσεις της Δυτικής Ευρώπης και των ναυτεργατών και στελέχη που δουλεύουν στο μηχανισμό της ΚΕ". Αυτοί είχαν δικαίωμα λόγου, όχι ψήφου. Ετσι, καταγράφονται στην αρχή της συνεδρίασης: 20 τακτικά μέλη, 14 αναπληρωματικά, τρία της ΚΕΕ και τα 42 στελέχη από τις οργανώσεις. Παρακολουθούν επίσης τις εργασίες, ως πρακτικογράφοι, άλλα δύο στελέχη».

Η «αριθμολογία» γύρω από το περίφημο θέμα της απαρτίας  προκειμένου να υπάρξει πλειοψηφία μεταξύ των μελών της ΚΕ για να περάσουν οι διαγραφές και οι καθαιρέσεις των διαφωνούντων ­ έπαιρνε και έδινε τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο Γρήγορης Φαράκος δίνει τη δική του εκδοχή:

«Σύμφωνα με το καταστατικό και την καθιερωμένη κομματική διαδικασία, αποφασιστική είναι η ψήφος των τακτικών μελών. Ψηφίζουν επίσης τα αναπληρωματικά μέλη και τα μέλη της ΚΕΕ, αλλά η ψήφος τους έχει χαρακτήρα συμβουλευτικό. Επομένως, η απαρτία υπολογίζεται από τη συμμετοχή των τακτικών μελών, εκείνων που είναι δυνατό να συμμετέχουν, χωρίς, δηλαδή, να υπολογίζονται όσα μέλη βρίσκονται σε φυλακές ή εξορίες. Στις μετά το 8ο Συνέδριο ολομέλειες η απαρτία εξασφαλιζόταν με τη συμμετοχή των 21 μελών από το εξωτερικό (γιατί από τα άλλα 23 του εσωτερικού τα πέντε ήσαν στη φυλακή). Μετά τις προσλήψεις όμως που έγιναν στην 8η Ολομέλεια και την αποφυλάκιση μελών της ΚΕ τα πράγματα είχαν αλλάξει. Ετσι, στην 9η Ολομέλεια τέθηκε το πρόβλημα και αποφασίστηκε να συζητηθεί στην επόμενη ολομέλεια. Στη 10η Ολομέλεια (Δεκέμβρης 1966  Γενάρης 1967) το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε με τη συμμετοχή μελών από το εσωτερικό. Η δικτατορία «έλυσε» το πρόβλημα με τις νέες συλλήψεις μελών της ΚΕ. Ωστόσο στην 11η Ολομέλεια, που έγινε αμέσως μετά τη δικτατορία, τον Ιούνη του 1967, αποφασίστηκε να γίνει αφού κάποια μέλη της ΚΕ έρθουν από το εσωτερικό.

Στην έναρξη των εργασιών της 12ης Ολομέλειας, μετά τη «μάχη θέσεων» γύρω από την εκλογή του Προεδρείου, μπήκε το ζήτημα του ερχομού μελών από το εσωτερικό και αμφισβητήθηκε ο ισχυρισμός περί τον Κολιγιάννη ότι αυτό δεν ήταν δυνατό να γίνει. Δεν τέθηκε όμως ανοικτά, από την αρχή, θέμα απαρτίας. Αλλωστε, τυπικά, υπήρχε στην αρχή απαρτία, αφού από τα 29 τακτικά, που ήσαν ελεύθερα, συμμετείχαν 20. Στην πορεία, όταν αποχώρησαν όσοι διαφώνησαν, δεν υπήρχε ούτε τυπικά απαρτία (από τους 29, συμμετείχαν 13 και ο ένας, μάλιστα, απ' αυτούς κατεψήφιζε).

Το μέλος της ΚΕ που παρ' ότι συμμετείχε καταψήφισε τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας δεν ήταν άλλος από τον Πέτρο Ρούσο, ένα από τα πιο ιστορικά στελέχη του ΚΚΕ.

Στην πλευρά των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που ψήφισαν τις αποφάσεις βρέθηκαν, εκτός από τον τότε γραμματέα του κόμματος Κώστα Κολιγιάννη, οι: Πολυχρόνης Βάης, Κώστας Γάτζιος,Απόστολος Γκρόζος, Νίκος Καλούδης, Μήτσος Κωτούζας, Παναγιώτης Μαυρομάτης, Λεωνίδας Στρίγκος, Γεράσιμος Στεφανάτος, Κώστας Τσολάκης, Παναγιώτης Υφαντής και Γρηγόρης Φαράκος. Στην αντίπερα όχθη στάθηκαν, εκτός από τον Πέτρο Ρούσο, οι: Δημήτρης Βατουσιανός,Πάνος Δημητρίου, Βασίλης Ζάχος, Ζήσης Ζωγράφος, Σταύρος Καράς, Θάνασης Καρτσούνης,Δημήτρης Παρτσαλίδης και Λεωνίδας Τζεφρώνης.

Με τους «12» της αμφιλεγόμενης πλειοψηφίας συντάχθηκαν και επτά από τα αναπληρωματικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που είχαν συμβουλευτική ψήφο, ενώ με τους διαφωνούντες «πέρασαν» επίσης επτά αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ καθώς και τα τρία μέλη της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής».

* Ο ρόλος των «αδελφών» κομμάτων

«Η πλειοψηφία των «12», στην τελική φάση των εργασιών της 12ης Ολομέλειας, προχωρεί και σε οργανωτικά μέτρα που ενισχύουν τη θέση της. Ετσι τρεις από τα νομιμόφρονα προς την ηγεσία αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ γίνονται τακτικά, οι: Στάθης Καραγιώργης, Ευριπίδης Παπαζαχαρίουκαι Χρήστος Νικολάου, ενώ άλλα τρία στελέχη του ΚΚΕ προσλαμβάνονται αυτομάτως  «κοπτάτσια» το έλεγαν τότε  ως τακτικά μέλη της ΚΕ, οι: Μανόλης Πυθαρούλης, Στρατής Τσαμπής και ΒασίληςΒενετσανόπουλος. Επιπλέον προσλαμβάνονται εφτά νέα αναπληρωματικά μέλη, οι: Γιάννης Ράφτης,Θανάσης Χατζάρας, Αντώνης Καλαμπόγιας, Θράσος Σαρρής, Αλέκος Λιακόπουλος, Γιώργος Κυριαζής και Τάκης Μαμάτσης.

Οι συσχετισμοί έχουν πλέον αλλάξει άρδην και η διάσπαση είναι μια απτή πραγματικότητα που περνάει σχεδόν αμέσως στα μέλη της ΚΕ που βρίσκονται στην Ελλάδα και δεν έχουν συλληφθεί από τη χούντα. Η μεγάλη πλειονότητά τους περνά με την πλευρά των διαφωνούντων, όπως ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Αντώνης Μπριλλάκης, ο Τάκης Μπενάς, ο Νίκος Καράς, ο Φώκος Βέττας και ηΚαίτη Ζεύγου, ενώ με τη 12η Ολομέλεια συντάσσονται τα λιγότερα μέλη της ΚΕ, όπως η ΛούλαΛογαρά. Από τους «καταλόγους» των «υπερασπιστών» και των «διαφωνούντων» απουσιάζουν τα ονόματα των μετέπειτα πρωταγωνιστών όπως του Χαρίλαου Φλωράκη ή του Λεωνίδα Κύρκου. Ο λόγος είναι απλός: και οι δύο βρίσκονταν εκείνη την ώρα κρατούμενοι στις φυλακές. Ανεξαρτήτως αυτού του γεγονότος και οι δύο από την πρώτη ώρα της διάσπασης πήραν θέση και διάλεξαν πλευρά. Η ιστορία όμως δεν κρίθηκε στον συσχετισμό και στην κατανομή των ηγετικών ή των υψηλόβαθμων στελεχών αλλά στο επίπεδο των μεσαίων στελεχών, των απλών μελών και των οπαδών του ΚΚΕ».

Ο Γρηγόρης Φαράκος ξαναγυρίζει τη σκέψη του στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και δίνει τη δική του εκδοχή για την προϊστορία της διάσπασης:

«Διαφοροποιήσεις στους κόλπους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ είχαν παρατηρηθεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και, στην πορεία, αυτές διευρύνονταν και βάθαιναν. Ησαν αποτέλεσμα των μεγάλων αλλαγών που σημειώνονταν στον κόσμο, των συζητήσεων που γίνονταν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, των αλλαγών που είχαν επέλθει στην εσωτερική πολιτική κατάσταση. Αναφέρονταν, στην αρχή, σε ζητήματα τακτικής στη δράση του ΚΚΕ: στάση του ως προς την "Ενωση Κέντρου", χαρακτήρας κινητοποιήσεων (όπως στην κηδεία Γρηγόρη Λαμπράκη) κλπ. Επεκτάθηκαν, σε συνέχεια, πιο οξυμένες, στα οργανωτικά ζητήματα: μεταφορά κέντρου βάρους καθοδήγησης στο εσωτερικό, πάλη για νομιμοποίηση του ΚΚΕ, χαρακτήρας της ΕΔΑ, δημιουργία νέου κόμματος, διάλυση παράνομων κομματικών οργανώσεων κλπ. Επαιρναν, τελικά, όλα αυτά και γενικότερο ιδεολογικό χρώμα, διευρυνόμενα και προς θέματα πολιτιστικά ή στάσης απέναντι στην ΕΣΣΔ και την κρατική εξωτερική της πολιτική (εξέγερση στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, γεγονότα στην Τσεχοσλοβακία) ή αναφοράς στο μαρξισμό - λενινισμό (μεταρρυθμίσεις, επανάσταση, δικτατορία του προλεταριάτου) και το διεθνισμό κλπ.

Παρ' ολ' αυτά, η συνειδητοποίηση του τέτοιου χαρακτήρα των διαφοροποιήσεων γινόταν από λίγα μόνον  κι αυτό σταδιακά και όχι σε όλα τα θέματα  στελέχη. Ενδιαφέρον έχει ότι οι διαφοροποιήσεις εκφράστηκαν, πρώτα και κατά κύριο λόγο, από στελέχη του εξωτερικού. Καθυστερημένα αυτές, αν και στο βαθμό που υπήρχαν, διατυπώθηκαν από στελέχη του εσωτερικού, κυρίως, νομίζω, από δισταγμό, για να μην κατηγορηθούν ότι στρέφονται κατά της ηγεσίας του ΚΚΕ στο εξωτερικό».

* Τα προεόρτια της σύγκρουσης

«Η μεγάλη μάζα μελών και στελεχών που διαφοροποιούνταν επηρεαζόταν από τη δράση των μηχανισμών των "αδελφών" κομμάτων, κυρίως του Ρουμανικού ΚΚ και του ΚΚΣΕ (πολύ χαρακτηριστικές, απ' αυτή την άποψη, είναι οι περιπτώσεις των γεγονότων στην Τασκένδη, 1955-56, και κάποιες καταστάσεις διώξεων στελεχών στη Ρουμανία).

Η παρέμβαση των μηχανισμών του Ρουμανικού ΚΚ και του ΚΚΣΕ και της μεταξύ τους διαπάλης έπαιξε κρίσιμο και αποφασιστικό ρόλο  χωρίς μάλιστα τα περισσότερα στελέχη που πρωτοστατούσαν και στις περισσότερες περιπτώσεις να το συνειδητοποιούν  και στην πορεία των εργασιών της 12ης Ολομέλειας και, βέβαια, και κατοπινά. Σε μεγάλο βαθμό, επομένως, και για τους περισσότερους, η ιδεολογικοποίηση των διαφορών ήρθε εκ των υστέρων. Αλλωστε αυτό μας έχει συμβεί συχνά στο κομμουνιστικό κίνημα, και όχι μόνον εξαιτίας της παρέμβασης των μηχανισμών. Συμβαίνει και σήμερα στο αριστερό κίνημα, ακόμα και σε θέματα μελέτης της ιστορίας του».

«Τα περισσότερα ηγετικά στελέχη στην Ελλάδα γνώριζαν, σε μεγάλο βαθμό, τις διεργασίες αυτές, που είχαν ξεκινήσει πριν μερικά χρόνια. Πολλοί που, για κάποιο δικό τους λόγο ή με υπόδειξη της ηγεσίας, ταξίδευαν στο εξωτερικό συναντιόνταν με μέλη ή εκπροσώπους του Πολιτικού Γραφείου και ενημερώνονταν για όλες ή τις περισσότερες από τις εξελίξεις που συντελούνταν στους κόλπους της ηγεσίας. Οι διαφορές απόψεων, μάλιστα, είχαν μεταφερθεί και στο εσωτερικό και συζητηθεί στα πλαίσια των εκεί μελών της. Πέρα από αυτό, στη 10η Ολομέλεια (Δεκέμβρης 1966  Γενάρης 1967), όπου η όξυνση των διαφορών έφθασε σε ακραίο σημείο και προτάθηκαν διαγραφές, οι οποίες μόλις την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκαν, συμμετείχαν και μερικά μέλη της ΚΕ από την Ελλάδα. Και η όλη κατάσταση που διαμορφώθηκε στη 10η Ολομέλεια και οι εξελίξεις σ' αυτήν, οι αποφάσεις της συζητήθηκαν, κατοπινά, και στο εσωτερικό. Βέβαια, λόγω της κήρυξης, στο μεταξύ, της δικτατορίας και της σχετικά "ομαλής" διεξαγωγής της 11ης Ολομέλειας, μπορεί να δημιουργήθηκαν ελπίδες  ως ένα βαθμό δικαιολογημένες  ότι η πορεία προς παραπέρα όξυνση και διάσπαση θα αναστελλόταν. Ταυτόχρονα όμως, έχοντας γνωρίσει προηγούμενα αρκετά καλά το βάθος και την έκταση των διαφωνιών, έπρεπε ίσως να κατανοείται πως επρόκειτο για αυταπάτες.

Ωστόσο είναι γεγονός ότι για τη συγκεκριμένη προετοιμασία της 12ης Ολομέλειας, κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1967, δεν είχαν ενημερωθεί τα στελέχη στο εσωτερικό. Απλώς, γνωρίζοντας την κρίσιμη κατάσταση, που έτσι κι αλλιώς υπήρχε, κατέβαλαν προσπάθειες να βγουν έξω κάποια ηγετικά στελέχη (Δρακόπουλος, Μπριλλάκης), εκτός των άλλων, και για να προλάβουν, με παρέμβασή τους, την πορεία προς τη διάσπαση. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε δυνατό. Αλλωστε και ο Κολιγιάννης επέσπευσε τη σύγκληση της 12ης Ολομέλειας, ακριβώς για να αποφύγει την παρουσία στελεχών από το εσωτερικό».

Ο Γρηγόρης Φαράκος δίνει τη δική του εκδοχή για το ποια ήταν τα κριτήρια με τα οποία τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ επέλεξαν το ένα ή το άλλο στρατόπεδο: «Στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων της εσωκομματικής πάλης είχε, σε αρκετό βαθμό, προχωρήσει η "διάβρωση" των διαφωνιών και στο ευρύτερο κομματικό σώμα. Με βάση την παραδεδεγμένη κομματική νοοτροπία και λογική, την επί πολλά χρόνια ή δεκαετίες "διαπαιδαγώγησή" τους, τα μέλη είχαν συνηθίσει να αντιμάχονται, κάθε φορά, τις όποιες διαφορετικές απόψεις που, με ανοικτό και κατηγορηματικό τρόπο, αντιπαρατίθενται στις επίσημες θέσεις της ηγεσίας. Και ως αποφασιστικό κριτήριο για να καταλήξουν ότι μία θέση παίρνει το "χρίσμα" της "επίσημης", είχαν, εκ παραδόσεως και πεποιθήσεως, πάντοτε τις τοποθετήσεις του ΚΚΣΕ, της σοβιετικής ηγεσίας.

Προς τα εκεί, σε περιόδους κρίσεων και δικών τους δισταγμών, πάντοτε "έτειναν ους". Φυσικά, για τον καθένα μπορεί να μετρούσαν και άλλα κριτήρια, που είχαν σχέση με τους δικούς του προβληματισμούς ή τις συνθήκες που βρισκόταν και αγωνιζόταν. Αυτό όμως ήταν το κύριο. Και μάλιστα, σ' εκείνες τις συνθήκες, που είχε επιβληθεί η δικτατορία και ο καθένας αισθανόταν πιο έντονα την ανάγκη ύπαρξης όσο είναι δυνατό πιο αξιόμαχου κόμματος που θα οργάνωνε την πάλη εναντίον της, το κριτήριο αυτό αποκτούσε στη σκέψη τους μεγαλύτερη σημασία.

Ετσι, από τη στιγμή που ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Μόσχας ανοικτά και σε καθημερινή σχεδόν βάση έπαιρνε θέση υπέρ των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας, στη συνείδηση της μεγάλης μάζας των απλών μελών και των στελεχών τα διλήμματα εύρισκαν, σχετικά εύκολα, απάντηση. Μπορεί επίσης να προστεθεί ότι στις τοποθετήσεις των κομμουνιστών, που ζούσαν στις ανατολικές χώρες, έναν ορισμένο ρόλο έπαιξαν και η ιδιαίτερη στάση των εκεί "αδελφών" κομμάτων ή οι εξελίξεις που εκείνη την περίοδο σημειώνονταν σ' αυτές τις χώρες. Ετσι, για παράδειγμα, στη Ρουμανία, η εκδηλωμένη τότε αντίθεση της ηγεσίας του Ρουμάνικου ΚΚ προς το ΚΚΣΕ, που διοχετευόταν, μέσω και της παρέμβασης του μηχανισμού του, στους εκεί έλληνες πρόσφυγες, και στην Τσεχοσλοβακία, η πορεία  που είχε ήδη αρχίσει  προς την "Ανοιξη της Πράγας", επηρέασαν τις τοποθετήσεις των εκεί κομμουνιστών, με αποτέλεσμα ένας μεγαλύτερος, απ' ό, τι σε άλλες περιπτώσεις, αριθμός τους να ταχθεί με τους διαφωνούντες, κατά της 12ης Ολομέλειας».

* Η Αριστερά και το ΠαΣοΚ

Ο πρώην γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ επιχειρεί έναν μίνι απολογισμό της πορείας που ακολούθησε το κίνημα της Αριστεράς  μπολιασμένο από τις συνέπειες της διάσπασης του 1968  τα τελευταία τριάντα χρόνια στη χώρα μας: «Τα τελευταία χρόνια, έχω επανειλημμένα επιχειρήσει να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα κι έχω, επ' αυτών, αρκετά γράψει ή μιλήσει. Παρ' όλ' αυτά, μπορούν να προστεθούν, πολύ σύντομα κι επιγραμματικά, κάποιες ακόμα σκέψεις.

Η διάσπαση και όσα την ακολούθησαν έπαιξαν, αναμφισβήτητα, πολύ σημαντικό ρόλο προς μια αρνητική πορεία του αριστερού κινήματος στα τελευταία τριάντα χρόνια: Η Αριστερά δεν κατάφερε, στη δικτατορία και κατοπινά στη μεταπολίτευση, να γίνει αποφασιστικός παράγοντας των εξελίξεων, όπως οι συνθήκες επέβαλλαν και, σε μεγάλο βαθμό, επέτρεπαν. Ως πολιτική δύναμη, συρρικνώθηκε, πέρα απ' όσο η πολιτική συγκυρία, πιθανόν, προδιέγραφε. Σε ένα τέτοιο πολιτικό σκηνικό, η ηγεσία του Πασόκ μπόρεσε να "παίξει"  ομολογουμένως "έξυπνα" από τη μεριά της  με πολύ αποτελεσματικό τρόπο, να προσεταιριστεί το μεγαλύτερο μέρος των αριστερών πολιτών, να γίνει ο εκφραστής των πόθων ευρύτερων μαζών της ελληνικής κοινωνίας προς μια ριζική αλλαγή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, να πετύχει, τελικά, και την άνοδό της στην εξουσία.

Και βέβαια, ακριβώς γιατί το Πασόκ ενήργησε, σε μεγάλο βαθμό, ως "υποκατάστατο" και οι διακηρύξεις του διαμορφώθηκαν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, εκ "δανεισμού", ήταν ένας πρόσθετος λόγος που αυτό κατέληξε στη σημερινή μορφή κι οι ιδέες του παραμορφώθηκαν. Εξ αντιθέτου, λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι και γι' αυτή την εξέλιξη θα έπρεπε να αναζητηθεί ένα μέρος της ευθύνης στην Αριστερά, επειδή δεν κατάφερε αυτή να ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο, πολύ περισσότερο που και κατοπινά θεώρησε υποχρέωσή της  ως μη ώφειλε  να ετεροκαθορίζει, ως προς το Πασόκ, τη στάση της.

Μια χαρακτηριστική για την ελληνική Αριστερά αδυναμία, η έλλειψη κουλτούρας του διαλόγου, πήρε τις πιο παράλογες μορφές, έφτασε στο απόγειό της. Αυτός ήταν και ένας βασικός λόγος που και όσα  με βάση τη σκέψη "ουδέν κακόν αμιγές καλού"  θετικά στοιχεία μπορούσαν να υπάρξουν, ατόνησαν ή απέδωσαν ελάχιστα. Ετσι, για παράδειγμα: Οι νέες ιδέες που, στην πορεία της εσωτερικής στο αριστερό κίνημα διαπάλης, ακούστηκαν δεν βρήκαν πλατιά απήχηση στους φύσει και θέσει αριστερούς πολίτες.

Οι τάσεις ανανέωσης στο κομμουνιστικό κίνημα, που ήταν επόμενο να παρουσιαστούν και, πραγματικά, άρχισαν να φουντώνουν στη δεκαετία του 1980, συνθλίβονταν, για μεγάλο διάστημα, στη μέγγενη της οξύτατης σύγκρουσης. Και, πάνω απ' όλα, η αντικειμενική ανάγκη της δημιουργίας ενός πολιτικού συνασπισμού των δυνάμεων της Αριστεράς χρειάστηκε να υπερπηδήσει πολλά εμπόδια μέχρι να εκφραστεί, καθυστέρησε σημαντικά να πάρει μια συγκεκριμένη μορφή, μόλις το 1988 - 1989». 

Οι 10 ημέρες της Βούδας

ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ, 15 Φεβρουαρίου 1968. Ογδόντα περίπου στελέχη του ΚΚΕ  μεταξύ των οποίων 34 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του  ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τους λόφους της Βούδας και το συγκρότημα επαύλεων, παραχωρημένο από το Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, μετά από δέκα ολόκληρες ημέρες συνεδριάσεων. Η «12η ευρεία ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» έχει ολοκληρώσει τις εργασίες της και η «Πράγα» της ελληνικής Αριστεράς  επτά μήνες πριν από την εμφάνιση καν των σοβιετικών τανκς στην τσεχοσλοβακική πρωτεύουσα  είναι ήδη μια πραγματικότητα.

Ο κύριος όγκος των στελεχών είχε προορισμό του το Βουκουρέστι, την έδρα της εξόριστης ηγεσίας και των μηχανισμών της. Μικρότερες αριθμητικά ομάδες, κυρίως επιλεγμένοι εκπρόσωποι των οργανώσεων πολιτικών προσφύγων, θα διασκορπιζόταν στις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού και στις εσχατιές της Σοβιετικής Ενωσης που είχαν βρει καταφύγιο μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Τέλος, τον δρόμο της επιστροφής ετοιμάζονταν να πάρουν και οι λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, εκπρόσωποι των χιλιάδων οργανωμένων κομμουνιστών στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

Για παράδειγμα, ο Θεόδωρος Πάγκαλος και η Ελένη Μπιμπίκου θα γύριζαν στο Παρίσι, ο ΓιώργοςΒασιλειάδης και ο Κώστας Βουλγαρόπουλος στη Γερμανία  στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας για την ακρίβεια  και ο Μπάμπης Καλατζής θα έκανε το μεγαλύτερο ταξίδι για να φθάσει στη Σουηδία.

Κανείς από τους ογδόντα και πλέον συμμετέχοντες  αν συμπεριλάβουμε και τους πρακτικογράφους της Ολομέλειας  δεν θα γύριζε στην Ελλάδα. Αλλωστε και κανείς δεν ήρθε, με ευθύνη της εξόριστης κομματικής ηγεσίας, από την Ελλάδα που περνούσε τη δεύτερη χρονιά στον «γύψο» των «συνταγματαρχών».

Και οι ογδόντα ξέρουν τι έχει συμβεί. Ετσι κι αλλιώς γνωρίζουν καλά ότι αποχαιρετώντας τη Βουδαπέστη αποχαιρετούν μαζί και την κοινή συντροφική ζωή. Καταλαβαίνουν, δίχως και να το πολυπιστεύουν, ότι οι δρόμοι τους, αμέσως μετά την επιστροφή στις «δεύτερες πατρίδες», θα είναι χωριστοί: όσοι ψήφισαν ή αποδέχθηκαν τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας θα βρεθούν από τη μια μεριά και οι υπόλοιποι, οι διαφωνούντες, από την άλλη.

Και οι «μεν» και οι «δε» συνειδητοποιούν ότι η διάσπαση του ΚΚΕ είναι γεγονός όταν τα ξημερώματα της 17ης Φεβρουαρίου, δύο μόλις ημέρες μετά το τέλος της Ολομέλειας, ακούγεται από τη «Φωνή της Αλήθειας»  τον κομματικό ραδιοσταθμό που είχε την έδρα του στο Βουκουρέστι  το «ανοικτό γράμμα» των Δημήτρη Παρτσαλίδη, Ζήση Ζωγράφου και Πάνου Δημητρίου, με το οποίο καταγγέλλουν τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας και επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες για τη διάσπαση του κόμματος στον τότε γενικό γραμματέα Κώστα Κολιγιάννη που στηριγμένος σε μια αμφιλεγόμενη πλειοψηφία «τριών ψήφων»  δώδεκα υπέρ έναντι εννέα κατά  προχώρησε στη λήψη «οργανωτικών μέτρων» (καθαιρέσεις κλπ.) που χώριζε το «κόμμα σε δύο κομμάτια». Ο Κώστας Κολιγιάννης με την ψήφο 12 τακτικών μελών της Κεντρικής Επιτροπής (μεταξύ των οποίων και ο Γρηγόρης Φαράκος) καθαίρεσε από μέλη του Πολιτικού Γραφείου τους Δ. Παρτσαλίδη, Ζ. Ζωγράφο και Π. Δημητρίου και απομόνωσε από κάθε κομματική δουλειά άλλα τέσσερα στελέχη, τρία τακτικά μέλη και ένα αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. (Λεωνίδας Τζεφρώνης, Σταύρος Καράς, Δημήτρης Βατουσιανός καιΜιχάλης Τσάντης).

Οι καθαιρέσεις και τα άλλα «οργανωτικά μέτρα» ήταν το ποτήρι που ξεχείλισε. Η δημοσιοποίηση, μέσω ερτζιανών κυμάτων, της ανοικτής διαφωνίας σχεδόν του 50% των στελεχών που έλαβαν μέρος στη 12η Ολομέλεια ήταν η πράξη που ολοκλήρωσε τη διάσπαση. Την επομένη, κιόλας, το τμήμα της ηγεσίας που ακολουθούσε τον Κώστα Κολιγιάννη έθεσε σε λειτουργία έναν δεύτερο, εφεδρικό, ραδιοσταθμό που υπήρχε κάπου στην Ανατολική Γερμανία. Κίνηση μάλλον περιττή γιατί ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Μόσχας είχε ήδη από την πρώτη στιγμή αναλάβει δράση. Οι Σοβιετικοί και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ είχαν κάνει την επιλογή τους. Αλλωστε οι διαφωνούντες, εκτός από διασπαστές και φραξιονιστές, είχαν μέσα σε λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μεταβληθεί σε αντισοβιετικούς. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα ήταν λεπτομέρειες. Οι διαφωνούντες θα βρουν προσωρινά «φιλόξενη στέγη» στη Ρουμανία του Νικολάε Τσαουσέσκου που έχει λόγους να αντιμάχεται την εξωτερική πολιτική της Μόσχας και για όσο διαρκεί η «Ανοιξη της Πράγας» στην Τσεχοσλοβακία. Στη συνέχεια το καθοδηγητικό κέντρο θα μεταφερθεί στη Ρώμη, πλησίον του ευρωκομμουνιστικού Ιταλικού Κ.Κ.), όταν οι διαφωνούντες συγκροτούν το δικό τους ιδιαίτερο κόμμα, το ΚΚΕ εσωτερικού.

Το κλίμα της Βουδαπέστης μεταφέρεται στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης από τους τρεις της πενταμελούς ομάδας των προσκεκλημένων (Θ. Πάγκαλος, Γ. Βασιλειάδης και Μπ. Καλατζής) που τάσσονται από την αρχή με την πλευρά των διαφωνούντων. Αλλωστε πριν από το τέλος Φεβρουαρίου η Επιτροπή της ΕΔΑ Δυτικής Ευρώπης (μέλη της οποίας ήταν μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Δεσποτίδης, οΜάρκος Δραγούμης, ο Φίλιππος Ηλιού, ο Γιώργος Κατηφόρης, ο Πέτρος Κουναλάκης και ο ΤάσοςΤρίκκας) με ανακοίνωσή της θεωρεί ότι η 12η Ολομέλεια αποτελεί «πρόκληση προς τη δημοκρατική ευαισθησία κάθε αγωνιστή», τάσσεται στο πλευρό της Ενωτικής Κεντρικής Επιτροπής που έχουν συγκροτήσει οι διαφωνούντες και υποστηρίζει ότι το «καθοδηγητικό κέντρο» πρέπει να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Την ίδια περίοδο η διάσπαση μεταφέρεται στην Ελλάδα και, περνώντας μέσα από τις φυλακές και τις εξορίες, «χωρίζει» οικογένειες, αδέλφια και παιδιά, που από «σύντροφοι» μετατρέπονται μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα σε «εχθρούς».

Οι Σοβιετικοί, οι Ρουμάνοι και οι μηχανισμοί τους

Ο Γρηγόρης Φαράκος μιλά για τον ρόλο και τις προσπάθειες των Σοβιετικών και των Ρουμάνων να παρέμβουν και να ελέγξουν τις εξελίξεις στο ΚΚΕ. Στις απαντήσεις που δίνει σε ερωτήσεις του «Βήματος» γίνεται ιδιαίτερη αναφορά σε σχέσεις που είχαν αναπτυχθεί μεταξύ υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών και μυστικών υπηρεσιών, είτε της Σοβιετικής Ενωσης είτε της Ρουμανίας.

Τι ρόλο έπαιξαν τα «αδελφά» κόμματα και κυρίως οι μηχανισμοί τους, είτε ως τμήματα διεθνών σχέσεων είτε ως υπηρεσίες ασφαλείας; Κινητοποιήθηκαν, αξιοποίησαν τις επιρροές τους στο κομματικό σώμα; Και με ποιους τρόπους;

«Σωστά γίνεται αναφορά στους διάφορους μηχανισμούς των "αδελφών" κομμάτων. Υπήρχαν όλοι αυτοί και παρενέβαιναν, μέσω επαφών - συζητήσεων με ορισμένα στελέχη, είτε ξεχωριστών είτε συνδυασμένων. Εδώ μπορεί να προστεθεί: Με τις υπηρεσίες ασφαλείας, ειδικότερα, φαίνεται ότι είχαν αποκτήσει "ειδικές σχέσεις" μόνον πολύ ελάχιστα μέλη ή στελέχη του ΚΚΕ. Κυκλοφορούσαν, μάλιστα, και κάποιες φήμες για συγκεκριμένες περιπτώσεις, χωρίς όμως να έχουν  ούτε ήταν δυνατό ­ επιβεβαιωθεί. Δεν φαίνεται, επίσης, ότι οι περιπτώσεις αυτές ήσαν γνωστές στην ηγεσία του Κόμματος ­ τουλάχιστον όχι όλες (άλλωστε ήταν επόμενο τέτοιες σχέσεις να δημιουργούνταν με απόλυτα συνωμοτικό τρόπο). Μπορώ, τέλος, να βεβαιώσω ότι και από τις τωρινές έρευνές μου στα αρχειακά υλικά, μόνο σε μία περίπτωση έχω βρει ότι αυτό ήταν σε γνώση μιας στενής ηγετικής ομάδας δύο - τριών προσώπων. Και επίσης πρέπει να υπογραμμισθεί ότι τα χρόνια της Μεταπολίτευσης είχε δοθεί σαφής εντολή από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ να διαγράφεται από το κόμμα οποιοδήποτε μέλος του θα διαπιστωνόταν ότι είχε τέτοιες σχέσεις».

Σε ποιο βαθμό οι προβληματισμοί των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1960 Ευρώπη και στις ΗΠΑ, στην κοινωνία, στην επιστήμη, στον πολιτισμό επηρεάσει τον κύκλο των στελεχών που ζούσαν σε ένα καθεστώς ιδιότυπης απομόνωσης στο κομματικό κέντρο;

«Παρά την "ιδιότυπη απομόνωση", οι νέοι προβληματισμοί επηρέαζαν έναν ορισμένο κύκλο στελεχών. Για παράδειγμα, οι διαφωνίες αρκετών στελεχών, για τις οποίες μιλάμε  σε όποιο βαθμό αυτές δεν προέκυπταν, όπως σημείωσα, και από την ιδιόμορφη παρέμβαση της πάλης των κομματικών μηχανισμών , ήταν μία απόδειξη. Και όχι μόνον. Μερικά άρθρα, που δημοσιεύονταν στο μηνιάτικο θεωρητικό περιοδικό της ΚΕ "Νέος Κόσμος", έδειχναν, επίσης, αυτή την επιρροή. Ωστόσο, είναι γεγονός ότι αυτή η "ιδιότυπη απομόνωση" ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες που παρεμπόδιζαν την ανάπτυξη της σκέψης και καθόριζαν τη στάση του ΚΚΕ και των στελεχών του».

Τα στελέχη γνώριζαν και σε ποιο βαθμό τι γινόταν στον κόσμο; Πώς ενημερώνονταν; Τι διάβαζαν; Τι συζητούσαν;

«Παρά τις οποίες δυσκολίες, υποκειμενικές - αντικειμενικές, τα στελέχη είχαν ένα πολύ πιο αυξημένο  σε σχέση με το παρελθόν, ακόμα και σε σχέση με αρκετά στελέχη που ήσαν απασχολημένα με τα προβλήματα ζωής και την πρακτική πολιτική δράση στο εσωτερικό  ενδιαφέρον να μορφωθούν γενικά και θεωρητικά, να διαβάσουν, να ενημερωθούν. Η ποιότητα ωστόσο της μελέτης και ενημέρωσής τους είχε πολλές και βασικές, εγγενείς και υποκειμενικές - αντικειμενικές, αδυναμίες: ήταν χαμηλό το προηγούμενο μορφωτικό επίπεδο για τη μεγάλη μάζα των στελεχών. Αυτό εμπόδιζε, ακόμα και όσους φοίτησαν σε πανεπιστήμια, σε τοπικές ή κεντρικές κομματικές σχολές, να αφομοιώσουν, όσο χρειαζόταν, ένα ανώτερο επιστημονικό και θεωρητικό επίπεδο.

Υπήρχε τυφλή εμπιστοσύνη στην "απόλυτη αξία" των εγχειριδίων του μαρξισμού - λενινισμού, που κυκλοφορούσαν στις ανατολικές χώρες, και πριν απ' όλα σε εκείνα της ΕΣΣΔ. Η άγνοια ξένων γλωσσών (δυτικών γλωσσών) περιόριζε ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα πρόσβασης σε άλλες πηγές. Ηταν πολύ δύσκολη η πρόσβαση σε έντυπο υλικό από την Ελλάδα αν και η νοσταλγία για τέτοια έντυπα ήταν μεγάλη  ακόμα κι ένα κομμάτι ελληνικής εφημερίδας αν έπεφτε στα χέρια, διαβαζόταν με προσοχή και κυκλοφορούσε και σε άλλους.

Η πρόσβαση σε ελληνικό καθημερινό και περιοδικό Τύπο ήταν δυνατή μόνο για μερικά από τα στελέχη που δούλευαν στον κεντρικό μηχανισμό ή στις καθοδηγήσεις (πιο περιορισμένα) των κομματικών οργανώσεων προσφύγων στις διάφορες χώρες. 

Πηγή: ΒΗΜΑ

ΚΚΕ 90 χρόνια χαφιεδισμού και Προδοσίας...

Τι έκανες στον πόλεμο Νικολάκη;

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η πιο οδυνηρή εμπειρία στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού έθνους. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες άφησαν τα κόκαλά τους στα μέτωπα των μαχών μετά από μια άνιση μάχη με πανίσχυρους ιμπεριαλιστές. Ακολούθησε μια ολέθρια κατοχή, η οποία στοίχισε τη ζωή σε ακόμα περισσότερους Έλληνες. Πείνα, αρρώστιες και κακουχίες "θέριζαν" στην κυριολεξία τον ελληνικό λαό. Κι όμως αυτός ο λαός βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη όχι μόνον ν' αντισταθεί, αλλά και να διεκδικήσει μόνος του την ελευθερία του.
Την εποχή εκείνη της πείνας, του θρήνου και του αίματος για τον ελληνικό λαό κάποιοι Έλληνες δεν υπέφεραν. Ποιοι ήταν αυτοί; Οι λακέδες των ιμπεριαλιστών. Όλων των ιμπεριαλιστών. Οι γερμανόδουλοι δοσίλογοι είχαν βολευτεί στον κρατικό μηχανισμό και "ευημερούσαν" υπό την προστασία των ναζιστών. Οι αγγλόδουλοι δοσίλογοι "μαύριζαν" στις όχθες του Νείλου υπό την ευγενική χορηγία των προστατών τους. Όλοι οι μετέπειτα πρωταγωνιστές της μεταπολεμικής εποχής ανήκαν σ' αυτήν την συνομοταξία. Είτε ήταν δοσίλογοι, οι οποίοι υπό τη ναζιστική ευεργεσία απέκτησαν χοληστερίνη στην περίοδο της μεγάλης πείνας, είτε ήταν ηλιοκαμένοι παραθεριστές του Νείλου. Παπανδρέου, Καραμανλήδες, Βενιζέλοι, Παπάγοι, Ράλληδες, Πάγκαλοι και το κακό συναπάντημα την έβγαλαν "ζάχαρη" στην πιο οδυνηρή περίοδο της ελληνικής ιστορίας.
Αυτοί όμως δεν ήταν οι μόνοι. "Ζάχαρη" την έβγαλε εκείνη τη δύσκολη εποχή και ο επαγγελματίας "επαναστάτης" Ζαχαριάδης. Αυτός τον πόλεμο τον πέρασε στην κατασκήνωση του Νταχάου. Σε ειδική πτέρυγα με άλλους πολύτιμους για τους ιμπεριαλιστές παράγοντες. Σε πτέρυγα με μητροπολίτες, καθηγητές πανεπιστημίων και άλλων πολύτιμων για τους ιμπεριαλιστές ανθρώπων. Ο πιο αγράμματος ανάμεσα σε μορφωμένους αστούς. Το θαύμα των θαυμάτων απόλαυσε στο Νταχάου ο Ζαχαριάδης. Γύρω-γύρω πείνα και στην κατασκήνωση χοληστερίνη. Γύρω-γύρω θάνατος και στην κατασκήνωση ασφάλεια. Γύρω-γύρω "έβρεχε" βόμβες και οβίδες και στην κατασκήνωση "έβρεχε" σοκολάτες και τσιγάρα. Γύρω-γύρω έπεφταν δόντια από την πείνα και ο Νικολάκης τα έφτιαχνε με την κορυφαία γερμανική τεχνογνωσία.
Ο Νικολάκης δεν "μπόρεσε" να συμμετάσχει στην εθνική αντίσταση. Ήταν πολύ δειλός και πολύ τεμπέλης για ν' ανέβει στο βουνό. Ακόμα όμως κι αν το ήθελε, δεν θα αφηνόταν να το κάνει, γιατί ήταν πολύ πολύτιμος για τα μεταπολεμικά σχέδια των "αφεντικών" του. Εδώ όμως υπάρχει η εξής ιδιομορφία. Οι ανάγκες του Στάλιν επέβαλαν την προστασία του "αρχηγού", αλλά το κόμμα έπρεπε αναγκαστικά ν' ανέβει στο βουνό, γιατί αυτό επιθυμούσε ο Στάλιν.
Έπρεπε το κόμμα ν' ανέβει στο βουνό, για να παρασύρει τους Έλληνες στην αντίσταση, εφόσον η Σοβιετική Ένωση δεχόταν επίθεση και είχε ανάγκη αντιπερισπασμού. Για όσο διάστημα ο Χίτλερ δεν επιτίθονταν στη Σοβιετική Ένωση, οι ΚΚΕδες δεν ενδιαφέρονταν για την ελευθερία της Ελλάδας. Την κατάκτηση της πατρίδας τους τη θεωρούσαν ένα ασήμαντο ενδοκαπιταλιστικό πρόβλημα, το οποίο δεν τους αφορούσε. Η σημαία των ναζιστών κυμάτιζε στην Ακρόπολη και οι ΚΚΕδες έλεγαν μεταξύ τους ότι "είναι φίλοι μας οι Γερμανοί".
Έπρεπε να επιτεθούν οι Γερμανοί στη Σοβιετική Ένωση, για να γίνουν εχθροί τους. Μόλις δέχθηκε επίθεση η Σοβιετική Ένωση, βγήκαν στους δρόμους να παριστάνουν τους πατριώτες, για να παρασύρουν τον κόσμο στην αντίσταση. Να τον παρασύρουν, ώστε εν αγνοία του να βοηθήσει τα σοβιετικά αφεντικά. Στην κυριολεξία να τον παρασύρουν. Γι' αυτόν τον λόγο οι διεθνιστές ΚΚΕδες επινόησαν και τον τίτλο του ΕΑΜ με το συνθετικό "Εθνικό", το οποίο ήταν εχθρικό με την ιδεολογία τους. Αυτό ήταν εκ του πονηρού.
Ήταν σαν μια μουσουλμανική οργάνωση να καλούσε χριστιανούς σε "σταυροφορία", για να τους παρασύρει στον αγώνα. Ήταν σαν μια χριστιανική οργάνωση να καλούσε μουσουλμάνους σε "Τζιχάντ", για να τους παρασύρει στον αγώνα. Όση σχέση έχει ένας χριστιανός με την έννοια "Τζιχάντ" άλλη τόση έχει ένας ΚΚΕς με την έννοια "Εθνική Αντίσταση". Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι ήταν εκ του πονηρού η επινόηση των ΚΚΕδων του τίτλου ΕΑΜ.
Έστω κι έτσι παρέσυραν τον λαό στη μαζική αντίσταση, χωρίς όμως να έχουν λύσει όλα τα προβλήματά τους. Πώς θα ανέβει το κόμμα στο βουνό, όταν ο "αρχηγός" του δεν μπορούσε να το οδηγήσει; Όταν είναι αποδεδειγμένα πολύ κουτός, για ν' αναλάβει την ηγεσία τού ένοπλου αγώνα, πολύ δειλός, για ν' αντέξει την κριτική γενναίων συμπολεμιστών και πολύ τεμπέλης, για ν' αντέξει τις κακουχίες; Το πρόβλημα λύθηκε εύκολα. Ο Ζαχαριάδης δήθεν θα φυλακιζόταν, ώστε να υπάρχει αντικειμενική δυσκολία στη συμμετοχή του στην αντίσταση και για το κρίσιμο διάστημα την ηγεσία του κόμματος θα την αναλάμβανε κάποιος άλλος.
Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, ήταν εύκολο να γίνει διαπραγμάτευση μεταξύ των εμπλεκομένων μερών. Ο Ζαχαριάδης, ως αρχηγός του ΚΚΕ, ήταν πολύτιμος για πολλούς και κανένας δεν θα αρνιόταν να τον προστατέψει, ακόμα κι αν μεταξύ των ιμπεριαλιστών υπήρχε σύγκρουση. Για τον Στάλιν και τους Αμερικανούς είδαμε ότι ήταν πολύτιμος και αυτό το αντιλαμβανόμαστε. Εξίσου πολύτιμος ήταν όμως και για τους ναζιστές, γιατί μπορούσαν, σε περίπτωση ήττας τους, να τον διαπραγματευτούν, γνωρίζοντας τη χρησιμότητά του στους αντιπάλους τους.
Όμως, το μεγάλο πρόβλημα ήταν άλλο. Ποιος θα ηγούταν του ΚΚΕ στη δύσκολη περίοδο; Αν αυτός ο άνθρωπος τα κατάφερνε στο βουνό, θα μπορούσε ν' απειλήσει τον Ζαχαριάδη και να τον γκρεμίσει από τον θρόνο του. Ήταν η μόνη περίοδος που ο Ζαχαριάδης θα έπρεπε να παραδώσει την αρχηγία σε άλλον. Αυτός ο άλλος θα έπρεπε να είναι αρκετά σκληρός, για ν' αντέξει στις κακουχίες του βουνού και αρκετά βλάκας, για να μην το εκμεταλλευτεί. Αυτός ο ηγέτης με τα ειδικά προσόντα για την ειδική αποστολή βρέθηκε και ήταν ο Σιάντος. Ήταν ο μόνος που δεν ενεργοποιούσε τα ένστικτα του Ζαχαριάδη. Ο μόνος που δεν έκανε την ανασφάλειά του εφιαλτική.
Ο Σιάντος ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον πρόσωπο. Ενδιαφέρον από ανθρωπολογικής απόψεως. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν άτυχος, επειδή γεννήθηκε πολύ νωρίς. Αν υπήρχε σήμερα, θα ήταν διάσημος και πιθανόν πλούσιος. Διάσημος, εξαιτίας του National Geographic. Γιατί; Γιατί πιθανόν να ανήκει στο είδος Homo Erectus, το οποίο αποτελεί τον χαμένο "κρίκο" της ανθρώπινης εξέλιξης. Ο "κρίκος", που συνδέει τον Homo Sapiens με τους κοινούς Ουραγκοτάγκους. Τέσσερα χρόνια στο βουνό, δεν έμαθε να ξεχωρίζει το βουνό από τον κάμπο. Τέσσερα χρόνια "στρατηγός", δεν μπόρεσε να διαβάζει στρατιωτικούς χάρτες. Τέσσερα χρόνια ανάμεσα σε άπειρους ανθρώπους υπό συνθήκες συντροφικότητας, δεν έκανε ούτε έναν φίλο.
Αυτός ο άνθρωπος έκανε αποκλειστικά και μόνον ό,τι του είχαν πει να κάνει. Θα μπορούσε να είχε τελειώσει ο πόλεμος κι αυτός να μείνει στο βουνό, επειδή κάποιοι θα "ξεχνούσαν" να τον ειδοποιήσουν να κατέβει. Το μόνο πράγμα που έκανε αυτοβούλως, ήταν να μισεί θανάσιμα τον Άρη Βελουχιώτη. Μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό του. Ο κύριος ρόλος του ήταν να παρακολουθεί τα συμβαίνοντα στο βουνό και να δίνει πλήρη αναφορά στα αφεντικά του. Αυτά ακριβώς τα συμβαίνοντα στα βουνά της Ελλάδας ήταν που ανησυχούσαν τους πάντες. Γιατί; Γιατί θα μπορούσαν να κάνουν ανέφικτο τον μεταπολεμικό σχεδιασμό τους. Θα μπορούσαν να ανατρέψουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
Η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, η οποία βρέθηκε υπό ναζιστική κατοχή και δεν "απελευθερώθηκε" από τους συμμάχους. Μόνη της απελευθερώθηκε. Ακόμα και στην εποχή της ναζιστικής παντοδυναμίας, το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ήταν ελεύθερο. Γιατί; Γιατί είχε δημιουργήσει έναν θηριώδη ΕΛΑΣ ενός παλλαϊκού ΕΑΜ. Έναν ΕΛΑΣ, ο οποίος έφτασε σε σημείο να μπορεί ν' αναμετρηθεί σε τακτική μάχη με τον γερμανικό στρατό κατοχής.
Όταν λοιπόν στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη οι Αγγλοαμερικανοί πολεμούσαν τους ναζιστές, για να τους διώξουν από τις κτήσεις τους και αντιμετωπίζονταν από τους λαούς σαν απελευθε­ρωτές, στην Ελλάδα συνέβαιναν άλλα πράγματα. Στην Ελλάδα δεν συγκρούονταν οι ναζιστές με τους Αγγλοαμερικανούς "απελευθερωτές". Δεν μπήκαν οι "απελευθερωτές" στη χώρα ως φίλια προς τον λαό δύναμη απελευθέρωσης. Στην Ελλάδα οι ναζιστές διαπραγματεύονταν με τον ΕΛΑΣ, για να μπορέσουν να εγκαταλείψουν τη χώρα, χωρίς να υποστούν συντριβή. Να γλιτώ­σουν το μακελειό παρακαλούσαν. Ως εκ τούτου οι Αγγλοαμερικανοί δεν μπορούσαν να μπουν στην Ελλάδα ως φίλια δύναμη. Δεν είχαν την ευκαιρία να "πουλήσουν" στον ελληνικό λαό απελευθέρωση και "σωτηρία".
Ο ΕΛΑΣ δέσποζε σε όλη τη χώρα και όλα έδειχναν ότι δεν θα άφηνε τους Γερμανούς να φύγουν χωρίς θρήνο. Ήταν αποφασισμένος να τους τιμωρήσει για τα εγκλήματά τους. Το χειρότερο όμως ήταν άλλο. Δεν έδειχνε την πρόθεση ν' ανοίξει την "πόρτα" στους Αγγλοαμερικανούς να μπουν. Δεν υπήρχε λόγος σε μια απελευθερωμένη χώρα να μπουν ξένες "απελευθερωτικές" στρατιωτικές δυνάμεις. Σ' αυτό το σημείο βρισκόταν ο πανικός, γιατί αυτές οι δυνάμεις ήταν απαραίτητες, για να εδραιώσουν τον μεταπολεμικό σχεδιασμό. Οι παραθεριστές του Νείλου βρίσκονταν με τις βαλίτσες στο χέρι έξω από μια πατρίδα, η οποία αρνιόταν να τους δεχθεί σαν "απελευθερωτές". Ακόμα λίγο να κάθονταν στον Νείλο και θα μαύριζαν πιο πολύ από τους Φελάχους.
Αυτός όμως ο ΕΛΑΣ δεν ήταν "ορφανός". Είχε έναν ηγέτη. Έναν λαμπερό, ευφυή και δημοφιλή ηγέτη. Τον περίφημο Άρη. Ο Άρης ήταν ένας διαγραμμένος ΚΚΕς και με τη δόξα που απέκτησε κατά τη διάρκεια της αντίστασης ήταν ρυθμιστικός παράγοντας των εξελίξεων. Ο Άρης θα μπορούσε ν' αποφασίσει πράγματα, τα οποία δεν συνέφεραν τους ιμπεριαλιστές. Θα μπορούσε ν' αποφασίσει να "λιανίσει" τον υποχωρούντα και πανικοβλημένο γερμανικό στρατό. Θα μπορούσε ν' αποφασίσει να "λιώσει" τους δοσίλογους συνεργάτες των Γερμανών. Θα μπορούσε τέλος ν' αποφασίσει να κλείσει για πάντα την "πόρτα" στους απόντες αγγλόδουλους.
Αν δηλαδή ο Άρης δεν ελεγχόταν, υπήρχε κίνδυνος για τους ιμπεριαλιστές. Ό,τι συμφωνία κι αν έκαναν μεταξύ τους, ο Άρης μπορούσε να την ακυρώσει. Συμφώνησε ο Στάλιν με τον Τσόρτσιλ να παραδώσει την Ελλάδα στους Άγγλους; Δεν είχε νόημα η συμφωνία, αν δεν συμφωνούσε ο Άρης. Ο ΕΛΑΣ ήταν αρκετά εξοπλισμένος και με πανελλήνια διασπορά, ώστε να μην αφήσει τους Άγγλους να επανέλθουν στην Ελλάδα. Συμφώνησε ο Στάλιν με τον Τσόρτσιλ να δρομολογήσουν εμφύλιο πόλεμο; Δεν είχε νόημα, αν ο Άρης δεν συμφωνούσε. Ο εμφύλιος είναι όπως ένας χορός. Απαιτεί δύο, για να έρθει εις πέρας. Πώς θα γινόταν εμφύλιος, όταν εκείνη την εποχή εθνικός στρατός δεν υπήρχε και τα πάντα τα έλεγχε ο ΕΛΑΣ; Εμφύλιος μεταξύ του λαού και μερικών χιλιάδων δοσίλογων και ταγματασφαλιτών δεν γίνεται. Συμφώνησε ο Στάλιν με τον Τσόρτσιλ να διατηρήσουν το φασιστικό κατεστημένο της χώρας, επειδή τους βόλευε; Δε είχε νόημα, αν ο Άρης δεν συμφωνούσε. Μια "βόλτα" του ΕΑΜ στην Αθήνα και οι γερμανοτσολιάδες θα διακοσμούσαν τις κολώνες του τραμ.
Εχθρός των πάντων έγινε ο Άρης. Στόχος των πάντων έγινε ο Άρης. Εκείνη την εποχή αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν εναντίον του το μεγάλο τους "όπλο". Το "όπλο", που είχαν αποθηκευμένο στο Νταχάου. Τον Νικολάκη. Αποστολή του Νικολάκη ήταν να εξοντώσει τον Βελουχιώτη, να ανακτήσει τον απόλυτο έλεγχο του ΚΚΕ, ώστε ν' αναγνωρίσει την εξουσία των "παραθεριστών" και στη συνέχεια να "καπελώσει" το ΕΑΜ, ώστε να το διχάσει και να οδηγήσει τους Έλληνες στον εμφύλιο. Το τελευταίο ήταν εύκολο να γίνει. Αν κατάφερνε να ταυτίσει το ΕΑΜ των Ελλήνων πατριωτών με το ΚΚΕ των "τρωκτικών" και των ρωσώδουλων, ήταν εύκολο να δρομολογηθούν οι συνθήκες του εμφυλίου. Αν διχαζόταν ο ένοπλος κόσμος του ΕΑΜ, ήταν εύκολο το εμφύλιο μακελειό. Αυτό ήταν το ζητούμενο.
Οι "παραθεριστές", με την εκ Μόσχας επιβεβλημένη πολιτική στάση του ΚΚΕ, θα νομιμοποιούνταν σαν δημοκράτες και με τη χρήση του κρατικού μηχανισμού θα δημιουργούσαν τον έναν πόλο της σύγκρουσης. Στη συνέχεια ο Νικολάκης από απέναντι θα παρίστανε τον επα­να­στάτη, δημιουργώντας τον άλλο πόλο. Ο λαός, μέσα από συνθήκες τυφλής και προβοκατό­ρικης βίας από τις δύο ένοπλες πλευρές, θα διχάζονταν και μέσα στο χάος θα προκαλούνταν σύγκρουση της κλίμακας που βόλευε τους ιμπεριαλιστές.
Οι οδυνηρές συνέπειες αυτής της σύγκρουσης ήταν το μοναδικό ζητούμενο του εμφυλίου. Μοναδικός στόχος του εμφυλίου ήταν η "αιμορραγία" του ελληνικού λαού. Τίποτε άλλο. Ο ελληνικός εμφύλιος είχε ως αποκλειστικό στόχο απλά να εξουθενωθεί πλήρως ο ελληνικός λαός, ώστε να μην αντιδρά στον ιμπεριαλισμό των Άγγλων. Να μην έχει δυνάμεις και κουράγιο να αντιδρά στην εξουσία των ντόπιων δούλων τους. Να μην αντιδρά στους ίδιους φασίστες, που τον πρόδωσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και θα τον ξαναπρόδιδαν μετά από αυτόν. Ο εμφύλιος έγινε, για να "σωθούν" όλοι οι δοσίλογοι των Γερμανών και οι δούλοι των Άγγλων στην Ελλάδα.
Από τη στιγμή που ο Στάλιν είχε συμφωνήσει με τους Άγγλους και τους Αμερικανούς στο μοίρασμα του κόσμου και άρα στο να παραμείνει η Ελλάδα στη "σφαίρα" επιρροής της Δύσης, έπρεπε να εξυπηρετήσει τον σχεδιασμό. Να τον εξυπηρετήσει με όλα τα όργανα που διέθετε στην Ελλάδα και άρα το ΚΚΕ. Του χάριζαν Πολωνίες, Τσεχοσλοβακίες, Ουγγαρίες, με προϋπόθεση την "αντιπαροχή" της Ελλάδας. Τι θα έκανε; Του χάριζαν τη μισή Ευρώπη και θα διεκδικούσε το βαλκανικό "οικόπεδο"; Από εκεί και πέρα τα πάντα ήταν θέμα διαδικασιών. Αυτός θα έκανε ό,τι του ζητούσαν οι Άγγλοι, προκειμένου να το αποκτήσουν. Δεν αρκούσε η βούλησή του για την παράδοση της Ελλάδας, γιατί ποτέ δεν του ανήκε.
Το πρόβλημα ήταν ότι ο ελληνικός λαός αντιδρούσε στους Άγγλους. Δεν τους ήθελε και μαζί μ' αυτούς δεν ήθελε και τους δούλους τους. Άρα έπρεπε οι συνέταιροι-εργολάβοι του νέου κόσμου να "ισοπεδώσουν" το οικόπεδο. Έπρεπε να εξουθενώσουν αυτόν που αντιδρούσε στον σχεδιασμό τους και ήταν ο ιδιοκτήτης του και άρα ο ελληνικός λαός. Σ' αυτόν τον στόχο μπορούσε να τους εξυπηρετήσει ο Στάλιν και εκεί τους εξυπηρέτησε. Τα κοινά τους συμφέροντα τους έκαναν να λειτουργούν ως κοινοί αλήτες του δρόμου. Ο Στάλιν μέσω ΚΚΕ θα έπιανε τα "χέρια" των Ελλήνων και ο Τσόρτσιλ μέσω των δοσίλογων θα τους "γρονθοκοπούσε" μέχρι θανάτου.
Γι' αυτόν τον λόγο έγινε ο εμφύλιος και όχι γιατί υπήρχε το κομμουνιστικό "όραμα". Ένας κατά παραγγελία εμφύλιος με προαποφασισμένο αποτέλεσμα. Ο πιο άδικος και αναίτιος εμφύλιος στην ιστορία του κόσμου. Οι μόνοι που γνώριζαν τι πραγματικά συμβαίνει ήταν οι χαφιέδες και οι δούλοι των ξένων, είτε αυτοί οι ξένοι ήταν Άγγλοι είτε Ρώσοι. Όλοι οι άλλοι ούτε καν υποπτεύονταν τι συνέβαινε. Στην πραγματικότητα οι δημοκράτες αλληλοσπαράσσονταν μεταξύ τους υπό την καθοδήγηση των δοσίλογων και των ΚΚΕδων.
Αυτό ήταν το κόλπο της Μπάμπουσκας. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Αν το ΕΑΜ ήταν το σύνολο του ελληνικού λαού, που αντιστεκόταν στους Γερμανούς κατακτητές και άρα η μεγάλη "Μπάμπουσκα", στο εσωτερικό της υπήρχε η πολύ μικρότερη "Μπάμπουσκα" του ΚΚΕ. Μια "Μπάμπουσκα", αυτόνομη, μικρή και μυστικοπαθής, η οποία έπαιρνε κατ’ ευθείαν εντολές από τη Μόσχα και συνεννοούνταν κρυφά με τους δοσίλογους.
Εκείνη η μικρή "Μπάμπουσκα" εκμεταλλεύτηκε τη στρατηγική της θέση μέσα στο ΕΑΜ και το οδήγησε στα χέρια των εχθρών του. Το ΕΑΜ, το οποίο αντιπαθούσε τους ιμπεριαλιστές, οδηγήθηκε από το ΚΚΕ στα χέρια τους. Με υπογραφή του ΚΚΕ παραδόθηκε ο ελληνικός λαός στα χέρια των δοσίλογων. Απέκτησε "νόμιμη" κυβέρνηση, χωρίς καν να ερωτηθεί και βέβαια χωρίς να ψηφίσει. Στη συνέχεια το ΚΚΕ, ως δομή και άρα ως μικρή "Μπάμπουσκα", διαχωρίστηκε από το ΕΑΜ, για να "επιστρέψει" και μέσα στο χάος να διεκδικήσει και πάλι μέρος του ΕΑΜ. Αντέδρασε στην κυβέρνηση, την οποία το ίδιο είχε νομιμοποιήσει με την υπογραφή του και παρίστανε τον "επαναστάτη".
Αυτό ήταν το κόλπο. Το ΚΚΕ παρέδωσε αυθαίρετα και καταστατικά παράνομα τη "Μπάμπουσκα" στους δοσίλογους, για να την ξαναδιεκδικήσει. Γιατί; Για να τη "σπάσει". Δεν "έσπαζε" διαφορετικά το ενιαίο μέτωπο των Ελλήνων, το οποίο δεν βόλευε ούτε τους δοσίλογους ούτε το ΚΚΕ. Την παρέδωσε στα "χέρια" των ιμπεριαλιστών, για να μπορεί στη συνέχεια να βάλει και τα δικά του "χέρια" και να την τραβούν μέχρι να τη "σπάσουν". Ο ένας έπιασε τη μία άκρη και ο άλλος την άλλη και κατόπιν τραβούσαν ο καθένας προς το μέρος του, παριστάνοντας τους εχθρούς. Με αυτόν τον έξυπνο τρόπο, αυτό, το οποίο δεν ανήκε σε κανέναν από τους δύο, βρέθηκε στα χέρια τους.
Απλά πράγματα. Το ΚΚΕ βοήθησε τους δοσίλογους να πάρουν μέρος του ΕΑΜ και βοηθήθηκε από αυτούς να πάρει για λογαριασμό του αυτό το οποίο θα απέμενε. Αρκούσε μια υπογραφή από τον πρώτο και μερικές σφαίρες στα Δεκεμβριανά από τους δεύτερους. Οι πρώτοι μπήκαν επικεφαλείς της δράσης και οι δεύτεροι επικεφαλείς της αντίδρασης. Τόσο οι μεν όσο και οι δε, ενώ δεν αντιπροσώπευαν σχεδόν κανέναν, βρέθηκαν ξαφνικά επικεφαλείς δύο μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού.
Αυτά τα κομμάτια του διχασμένου ΕΑΜ, το οποίο αντιπροσώπευε το όλον, αλληλο­σπαράχθηκαν μεταξύ τους στον εμφύλιο. Από την πλευρά του ΚΚΕ την πρώτη φάση του κόλπου την έπαιξε ο Σιάντος και τη δεύτερη φάση την έπαιξε ο Ζαχαριάδης. Ο πρώτος χρεώθηκε την προδοσία να παραδώσει το ΕΑΜ και ο δεύτερος την προβοκάτσια να το ξαναδιεκδικήσει. Ο πρώτος παρέδωσε τη μία "άκρη" του ΕΑΜ στους δοσίλογους και ο δεύτερος τραβούσε από την άλλη. Από την πλευρά των δοσίλογων την πρώτη φάση την έπαιξε ο Σκόμπι και τη δεύτερη ο δούλος του ο Παπανδρέου.
Από εκεί και πέρα ήταν όλα θέμα χρόνου να συμβούν. Πρώην ΕΑΜίτες συμπολεμιστές ήταν αυτοί οι οποίοι αλληλοσκοτώνονταν στα βουνά. Αυτοί, που μέχρι τότε πολεμούσαν από κοινού για την Ελλάδα και την ελευθερία, βρέθηκαν ο ένας "απέναντι" από τον άλλο να πολεμούν για κόμματα και ιδεολογίες. Όλοι εναντίον όλων, χωρίς στην πραγματικότητα να γνωρίζουν ποιος ήταν ο στόχος της σύγκρουσης. Δοσίλογοι και ΚΚΕδες ήταν αυτοί οι οποίοι κατεύθυναν τον λαό στον εμφύλιο, για να είναι σίγουροι ότι θα βγάλει τα "μάτια" του. Αυτός ο "στημένος" εμφύλιος θα μονιμοποιούσε τους αγγλόδουλους στην εξουσία του ελληνικού κράτους-Μπανανία και θα εξουθένωνε την αντίδραση του ελληνικού λαού. Οι ΚΚΕδες απλά θα έπαιρναν το "μεροκάματο" της επιβίωσης από τον Στάλιν, ο οποίος συνεργαζόταν με τους Άγγλους.
Το αποτέλεσμα του εμφυλίου δηλαδή ήταν προδιαγεγραμμένο και απλά θα τον άφηναν να εξελίσσεται μέχρι εκείνο το σημείο, που ο ελληνικός λαός θα έπεφτε στα "γόνατα" να ζητήσει έλεος από τους βασανιστές του. Ο ελληνικός λαός, που τους είχε εκνευρίσει θανάσιμα. Ο ελληνικός λαός, ο οποίος, παρασυρμένος από τον ενθουσιασμό του για τα αντιστασιακά επιτεύγματα του δικού του ΕΑΜ, είχε το "θράσος" να ζητήσει την ελευθερία του και να απειλήσει με βία τα "αφεντικά" του. Όλα τα "αφεντικά" του.
Ο Νικολάκης ήταν έτοιμος να τους εξυπηρετήσει όλους αυτούς. Ο εμφύλιος ήταν η εξυπηρέτηση που ήθελαν όλοι αυτοί και ο Νικολάκης ήταν έτοιμος να τους τον προσφέρει. Με καινούργια δόντια άψογης γερμανικής τεχνολογίας και με μερικά παραπανίσια κιλά από τις "κακουχίες" της κατασκήνωσης, δήλωσε παρών. Με εντολές κατ’ ευθείαν από τον Στάλιν καβάλησε το πρώτο καπιταλιστικό αμερικανικό αεροπλάνο που του διέθεσαν και ήρθε στην Ελλάδα ο αρχηγός των προλεταρίων. Ο πιο χλιδάτος ΚΚΕς της εποχής.
Πανηγύριζε ο Ριζοσπάστης. Στο φύλλο της 30ης Μαΐου του 1945 ανήγγειλε την άφιξη του "ήρωα". Πραγματικός ήρωας, εφόσον στην πολυτελή φυλακή του μπορούσε να τρώει όλο το φαγάκι του και να ενεργείται κανονικά. Ανακοινώθηκε βέβαια η άφιξή του στην Ελλάδα και όχι ο τρόπος άφιξης. Ο "ήρωας" είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά δεν χρειαζόταν να μάθει και ο λαός ποιοι και με τι μέσον τον κουβάλησαν.
Επέστρεψε στην πλέον κατάλληλη ώρα. Ούτε νωρίτερα απ' ό,τι έπρεπε ούτε αργότερα. Την υποχρεωτική για τους ιμπεριαλιστές συμφωνία της Βάρκιζας τη χρεώθηκε ο Νεάντερταλ Σιάντος και άρα ο Ζαχαριάδης ήταν απαλλαγμένος από μια πιθανή αμφισβήτηση των ομοϊδεατών του κομμουνιστών για δειλία και προδοσία, στη μοναδική κατά τη γνώμη τους "ευκαιρία" για ένοπλη επανάσταση. Το ΚΚΕ με συνοπτικές διαδικασίες αναγνώρισε τους "παραθεριστές" σαν νόμιμους εκπροσώπους πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες δεν υπήρχαν. Απομόνωσε, στοχοποίησε και τελικά κατέδωσε τον Βελουχιώτη, ώστε να τον σκοτώσουν οι ταγματασφαλίτες και να "χρεωθούν" αυτοί τον θάνατό του.
Αυτό τους βόλευε όλους. Οι Δεξιοί χρεώνονταν τον θάνατο του Άρη και οι ΚΚΕδες μπορούσαν να "πιστωθούν" τη θυσία του, άσχετα αν οι ίδιοι ήταν αυτοί οι οποίοι τον "σκότωσαν" πολύ πριν τον πετύχουν οι σφαίρες των ταγματασφαλιτών. Αυτή η "πίστωση" χρειαζόταν στον Ζαχαριάδη, γιατί το ΕΑΜ θα γινόταν στόχος του. Ζωντανός ο Άρης ήταν ο μισητός και αντιδραστικός "μιζέριας". Ζωντανός δεν ανήκε στην "περιουσία" του ΚΚΕ, εφόσον ήταν διαγραμμένος από τις τάξεις του. Πεθαμένος όμως είχε τεράστια αξία. Πεθαμένος μπορούσε να γίνει ακόμα και "μάρτυρας" του ΚΚΕ. Πεθαμένος μπορούσε να γίνει το πιο λαμπερό περιουσιακό του "στοιχείο".
Αφού ο Νικολάκης "ξεφορτώθηκε" τον Άρη, στη συνέχεια μερίμνησε για τα του οίκου του, όπως έκανε πάντα. Αυτό ήταν κάτι που πάντα τον απασχολούσε. Σ' εκείνη την περίοδο της ανωμαλίας, μέσω των χαφιέδων του, προσπαθούσε να εξαφανίσει ό,τι τον ενοχλούσε. Δεν άφηνε κανέναν να επωφεληθεί της απουσίας του. Πολύ πριν ξεκινήσει για Ελλάδα —και μέσα από το Νταχάου— είχε δρομολογήσει τις εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό του κόμματος, ώστε να μην βρει αντίσταση στην επιστροφή του.
Τότε εξοντώθηκε και ο Μανώλης Μανωλέας, ο οποίος είχε την αφελή έμπνευση να νικήσει τον "αρχηγό" στις προπολεμικές εκλογές. Όσοι ΚΚΕδες, είτε επωφελούμενοι από την απουσία του είτε από την αδυναμία του Σιάντου να τους ελέγξει είτε παρασυρμένοι από τη λάμψη του Βελουχιώτη, είχαν τολμήσει να τον κρίνουν, "μυστηριωδώς" έχασαν τις ζωές τους. Η οργάνωση ΟΠΛΑ είχε αναλάβει, κατόπιν δικών του υποδείξεων, να "ξεφορτωθεί" τους αιρετικούς.
Ο Ζαχαριάδης είχε επιστρέψει στην Ελλάδα πιο ισχυρός από την περίοδο που είχε φύγει. Από εκεί και πέρα στόχος του ήταν να κηλιδώσει θανάσιμα την εικόνα του ΕΑΜ. Από πού προκύπτει αυτό το συμπέρασμα; Από την ιστορική εξέλιξη των γεγονότων. Το ΕΑΜ διέλυσε με επίσημη πράξη διάλυσης το 1945. Μια τυπική διαδικασία, εφόσον μετά τη συνθήκη της Βάρκιζας και την αποχώρηση των Γερμανών έπαυε να έχει ισχύ η καταστατική του διακήρυξη.
Η διακήρυξη —η οποία του έδινε ρόλο και άρα δικαίωμα ύπαρξης μέχρι την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και τη διενέργεια εκλογών με στόχο την "επίλυση" του Πολιτειακού ζητήματος— έπαψε να έχει ισχύ, εφόσον έπαψε να έχει στόχους. Η απελευθέρωση και το δημοψήφισμα για το Πολιτειακό ζήτημα ήταν οι καταστατικοί του στόχοι, που του επέτρεπαν να λειτουργεί ως "μέτωπο". Αυτοί οι στόχοι επέτρεπαν σε όλους τους Έλληνες ανεξαρτήτως ιδεολογίας να συμμετέχουν σ' αυτό.
Από τη στιγμή που αυτοί οι στόχοι "επιτεύχθηκαν" —όπως επιτεύχθηκαν— δεν είχε νόημα ύπαρξης και άρα δυνατότητα επιβίωσης το ΕΑΜ. Ο Γερμανοί είχαν φύγει και το ΚΚΕ —κατ’ εντολή του Στάλιν— είχε παρακάμψει το δημοψήφισμα και είχε "λύσει" μόνο του το Πολιτειακό ζήτημα ερήμην του λαού. Εκμεταλλεύτηκαν οι ΚΚΕδες τις ηγετικές τους θέσεις στο πανεθνικό μέτωπο και το "καπέλωσαν". Με τη βοήθεια των Άγγλων πρόδωσαν τους χιλιάδες αγωνιστές, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους για να απελευθερωθεί η πατρίδα μας και να εξασφαλίσουν στον λαό το δικαίωμα να έχει "λόγο" για την επόμενη μέρα.
Ως εκ τούτου το ΕΑΜ ήταν ουσιαστικά διαλυμένο από τον Φεβρουάριο του 1945. Δεν είχε στόχο, που να δικαιολογεί την ύπαρξή του και βέβαια το καταστατικό του. Μέτωπο ήταν και όχι κόμμα. Πανεθνικό μέτωπο χωρίς ιδεολογία και όχι κόμμα με ιδεολογία. Μέτωπο όμως, χωρίς κοινούς για τους συμμετέχοντες στόχους, παύει να είναι μέτωπο. Το ουσιαστικό της διάλυσης έγινε και τυπικό, όταν το ΕΑΜ το διέλυσε και επισήμως ο καθ’ ύλην υπεύθυνος γι' αυτό και αυτός ήταν ο φυσικός του ηγέτης, ο Άρης Βελουχιώτης.
Από εκεί και πέρα οι εξελίξεις ήταν εξαιρετικά γρήγορες. Μέσα σε ελάχιστους μήνες όχι μόνον το ΕΑΜ δεν υπήρχε, αλλά δεν υπήρχε και ο ίδιος ο ηγέτης του. Ο Άρης ήταν από τα μέσα του Ιουνίου του 1945 νεκρός. Ο Άρης δεν υπήρχε σχεδόν ένα χρόνο πριν την έναρξη του εμφυλίου. Όμως, στο μικρό διάστημα από τη συμφωνία της Βάρκιζας έως τη θανάτωση του αρχηγού του, συνέβησαν πολύ καθοριστικά πράγματα.
Το ΕΑΜ και η πραγματική του ηγεσία ήρθαν σε ρήξη με το ΚΚΕ, το οποίο υπό τις "ευλογίες" των Άγγλων παρίστανε τη νόμιμη ηγεσία του ΕΑΜ. Που παρίστανε τη νόμιμη με την αναγνώριση των Άγγλων ηγεσία. Η ηγεσία δηλαδή της μεγάλης "Μπάμπουσκας" ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία της μικρής "Μπάμπουσκας". Μια ρήξη σκληρή, εφόσον το ΚΚΕ υπό τις εντολές του Στάλιν έσερνε to EAM αυθαίρετα όπου συνέφερε τους Άγγλους. Γι' αυτόν το λόγο άλλωστε σ' εκείνο το διάστημα τον "προλετάριο" Σιάντο τον κουβαλούσαν με εγγλέζικες λιμουζίνες και τον προστάτευαν με αγγλική σωματοφυλακή. Ο δεύτερος πιο "χλιδάτος" ΚΚΕς της εποχής μετά τον "αεροπορικό" Ζαχαριάδη.
Όλα αυτά γίνονταν για έναν και μόνο σκοπό. Το ΚΚΕ μόνο του και αυθαίρετα θα υπέγραφε τη συμφωνία της Βάρκιζας για λογαριασμό του ΕΑΜ και γι' αυτόν τον λόγο ήρθε σε σύγκρουση με το ΕΑΜ. Το ΚΚΕ μόνο του αποφάσιζε αυτό, που το καταστατικό του ΕΑΜ προέβλεπε να το αποφασίσει ο λαός μέσω δημοψηφίσματος. Οι κομματικοί χαφιέδες υπό τον Σιάντο υπέγραψαν στο όνομα μιας οργάνωσης, η οποία είχε ως φυσικό της ηγέτη έναν πρώην κομμουνιστή και εκατοντάδες αντικομμουνιστές καπεταναίους.
Με την υπογραφή του ΚΚΕ παρακάμφθηκε όλο το καταστατικό του ΕΑΜ. Μόνο του το ΚΚΕ πήγε και "ψήφισε" για έναν ολόκληρο λαό, τον οποίο φυσικά δεν αντιπροσώπευε. Ο Σιάντος ήταν ο απόλυτα ισχυρότερος "megaψηφοφόρος" στην ελληνική ιστορία. "Ψήφισε" μόνος του για όλους τους Έλληνες και για όλα τα θέματα που τους αφορούσαν. Η "ψήφος" του όχι μόνον έδωσε αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, αλλά "έβγαλε" και κυβέρνηση. Το ΚΚΕ έκανε πρωθυπουργό τον Παπανδρέου. Τον "διορισμένο" από τους Άγγλους πρωθυπουργό. Τον Παπανδρέου, που εκείνη τη στιγμή δεν αντιπροσώπευε ούτε έναν Έλληνα. Αυτό ήταν το έγκλημα του ΚΚΕ. Οι χαφιέδες, υπό την αγγλική προστασία, "καπέλωσαν" τους ήρωες.
Όλα αυτά όμως έγιναν πριν θανατωθεί ο Βελουχιώτης το 1945. Στα μέσα του Ιουνίου του ιδίου χρόνου δεν υπήρχε τίποτε. Ούτε το ΕΑΜ ούτε ο αρχηγός του. Το ΚΚΕ δεν έχει πλέον εμπόδια και αρχίζει και μεθοδεύει τον εμφύλιο κατ’ εντολή του Στάλιν. Με μοσχοβίτικες εντολές και λονδρέζικες λίρες αρχίζουν και "χτίζουν" την εθνική συμφορά. Με τη "σκιά" του ΕΑΜ να πλανάται σε όλη τη χώρα και με τον ηγέτη του νεκρό αρχίζουν τα "παιχνίδια" εις βάρος των Ελλήνων.
Σ' αυτό το διάστημα ήταν πολύτιμος ο Νικολάκης. Ο Νικολάκης θα αναλάμβανε τη δεύτερη φάση του κόλπου της "Μπάμπουσκας". Αυτός θα ήταν ο ηγέτης της ανεξαρτητοποιημένης και ορατής πλέον "Μπάμπουσκας" του ΚΚΕ, που θα δίχαζε τους Έλληνες, για να διεκδικήσει και πάλι μέρος του ΕΑΜ και να "κρυφτεί" μέσα σ' αυτό, ώστε να το κατευθύνει στον αλληλοσπαραγμό. Αυτός ήταν ο ρόλος του "λαμπρού" ηγέτη του ΚΚΕ. Να εξασφαλίσει στο μικρό και μισητό ΚΚΕ ένα μεγαλύτερο λαϊκό "κέλυφος", ώστε να μπορέσει να πραγματοποιηθεί εμφύλιος. Μόνο του το ΚΚΕ όχι εμφύλιο δεν μπορούσε να προκαλέσει, αλλά ούτε μια πλατεία δεν μπορούσε να γεμίσει.
Ο "βιασμός" του ΕΑΜ, που οδήγησε στον τεχνητό διχασμό της μεγάλης "Μπάμπουσκας", ξεκίνησε από τον ηγέτη του ΚΚΕ και το ίδιο το ΚΚΕ σε μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή, σε έναν πολύ συγκεκριμένο χώρο. Σε ποιο ΕΑΜ μίλησε ο Νικολάκης στο Παναθηναϊκό Στάδιο; Πρώην ΕΑΜίτες πατριώτες κάθε ιδεολογίας ήταν το ακροατήριό του και εκείνοι συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο για μια απλή επετειακή εκδήλωση μιας ιδιαίτερα λαμπερής και ηρωϊκής για τους Έλληνες περιόδου. Συγκεντρώθηκαν εκεί οι πάντες, για να τιμήσουν νεκρούς κι αγαπημένους. Συγκεντρώθηκαν οι πάντες και γι' αυτό εκεί υπήρχαν τα πάντα.
Κάτω από την απόλυτη κυριαρχία των ελληνικών εθνικών συμβόλων σ' εκείνη την εκδή­λωση υπήρχαν τα πάντα. Από ρώσικες σημαίες μέχρι βρετανικές και γαλλικές. Όσες φωτογραφίες κι αν δούμε εκείνης της εκδήλωσης, δεν βλέπουμε πουθενά κομμουνιστικά σύμβολα. Ακόμα και στις διαφημιστικές αφίσες της εκδήλωσης εκείνης δεν έβαλαν ούτε ίχνος κομμουνιστικών συμβόλων.
Γιατί δεν υπήρχαν τα κομμουνιστικά σύμβολα του ΚΚΕ; Γιατί δεν θα πήγαινε ο κόσμος σε μια τέτοια περίπτωση. Γιατί οι Έλληνες δεν ήταν κομμουνιστές. Γιατί οι ΕΑΜίτες δεν ήταν κομμουνιστές και ειδικά δεν ήταν ΚΚΕδες. Γιατί οι ΕΑΜίτες ήταν πατριώτες και τους ενοχλούσε η υποταγή του ΚΚΕ στη Μόσχα. Οι περισσότεροι από αυτούς χάρη στο ΚΚΕ ήταν αντικομμουνιστές. Οι ΕΑΜίτες σχεδόν στο σύνολό τους μισούσαν τους ΚΚΕδες, εφόσον τους είχαν ταυτίσει με τους χαφιέδες κομισάριους. Τους μισούσαν, όσο μισούσε ο ρώσικος λαός τους κομισάριους του Στάλιν.
Από τον αρχηγό Άρη μέχρι το τελευταίο χωριατόπαιδο του αγώνα, όλοι είχαν πρόβλημα μ' αυτούς, γιατί το αντικείμενο του δικού τους "αγώνα" ήταν ο χαφιεδισμός. Οι ΚΚΕδες δεν πολεμούσαν. Οι ΚΚΕδες περιφέρονταν ανάμεσα στους πολεμιστές με τα μπλοκάκια τους. Ας ψάξει κάποιος να βρει πού πολέμησε ο "καπετάνιος" Χαρίλαος. Αναγκαστικά τους ανέχονταν όλους αυτούς, προς χάρη του κοινού υποτίθεται αγώνα. Πολεμούσαν άφοβα στις πιο ανθρωποκτόνες μάχες και φοβούνταν περισσότερο τον χαφιέ του ΚΚΕ, που καθόταν στην ασφάλεια των μετόπισθεν, περιμένοντας να τους κρίνει. Μιλούσαν και γελούσαν οι πολεμιστές μεταξύ τους μέχρι να εμφανιστεί ο χαφιές και να βυθιστούν στη βουβαμάρα. Ο απόλυτος ορισμός της έκφρασης "'ολοι μαζί αντάμα και ο ψωριάρης χώρια".
Γι' αυτόν τον λόγο δεν χρησιμοποιήθηκαν κομμουνιστικά σύμβολα, προκειμένου να διοργανωθεί η μεγάλη εκδήλωση του ΕΑΜ στο Στάδιο. Σ' εκείνη τη μεγαλειώδη και παλλαϊκή εκδήλωση ο Νικολάκης ήταν ένας απλά καλεσμένος ανάμεσα σε πάρα πολλούς άλλους. Απλά απεύθυνε έναν χαιρετισμό, ως ο αρχηγός ενός κόμματος, το οποίο συμμετείχε στο ΕΑΜ. Ενός κόμματος, το οποίο ιδεολογικά μπορεί να έβρισκε αντίθετη τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά που σ' εκείνη την περίοδο είχε συστρατευτεί σε έναν κοινό σκοπό. Όλοι "χωρούσαν" σε ένα "άχρωμο" ιδεολογικά πανεθνικό "μέτωπο" και άρα "χωρούσε" και το ΚΚΕ.
Ο αρχηγός του απεύθυνε έναν χαιρετισμό, που θα μπορούσε ν' απευθύνει ο κάθε παράγοντας, ο οποίος αντιπροσώπευε έναν θεσμικό ή άλλο φορέα, που, ακόμα κι αν δεν είχε συμμετάσχει στην αντίσταση, μπορούσε να τη "γιορτάζει". Από έναν φασίστα Αρχιεπίσκοπο μέχρι έναν γραφικό αρχηγό προσκόπων. Όλοι έχουν δικαίωμα να γιορτάζουν και να "χαιρετούν" σε μια παλλαϊκή φιέστα. Η προπαγάνδα όμως του ΚΚΕ και των αφεντικών του εμφάνισε εκείνη την εκδήλωση σαν εκδήλωση του ΚΚΕ. Εμφάνισε τον Νικολάκη σαν ηγέτη, που απευθυνόταν στους οπαδούς του, ενώ αυτό δεν συνέβαινε.
Από ευγένεια χειροκροτήθηκε ο αρχηγός του ΚΚΕ. Από την ευγένεια ενός μεγαλόψυχου και γενναίου πλήθους, που δεν είχε λόγο να μολύνει τη γιορτή του με μικροπρέπειες. Σε άλλη περίπτωση δεν είχε κανέναν λόγο ν' ακούσει τον Νικολάκη. Κανέναν απολύτως. Αν εκείνη η εκδήλωση γινόταν υπό τα σύμβολα του ΚΚΕ, απλά θα αποτύγχανε. Ήρωες των βουνών, που σακατεύτηκαν για την πατρίδα, δεν θα πήγαιναν να χειροκροτήσουν τον "φιλοξενούμενο" του Νταχάου και κραυγαλέα σχεδόν προδοτικά ρωσόδουλο Νικολάκη.
Οι δημοκράτες πατριώτες δεν είχαν λόγο να πάνε. Οι κτηματίες, οι αστοί και οι εργάτες, οι οποίοι συνέθεταν το πατριωτικό ΕΑΜ, δεν θα πήγαιναν στο Στάδιο να χειροκροτήσουν τον διορισμένο από τον Στάλιν αρχιπρολετάριο. Οι αποδεδειγμένα γενναίοι και με το αίμα της καρδιάς τους ελεύθεροι δεν θα πήγαιναν να χειροκροτήσουν το θλιβερό δουλικό του "πατερούλη". Αυτοί ήταν η κύρια μάζα του ΕΑΜ και όχι τα ολιγάριθμα "τρωκτικά" των υπογείων των πόλεων, που επικοινωνούσαν με τη Μόσχα.
Εξαιτίας όμως εκείνης της ΕΑΜικής εκδήλωσης, την οποία "καπέλωσε" το ΚΚΕ, ο Νικολάκης άρχισε τα παιχνίδια. Άρχισε να εμφανίζεται σαν αρχηγός του ΕΑΜ. Πανηγύριζε ο Ριζοσπάστης για τη μεγαλειώδη συγκέντρωση. Γιατί πανηγύριζε για μια παλλαϊκή συγκέντρωση, η οποία δεν τον αφορούσε; Για να την εμφανίσει σαν κομμουνιστική; Μήπως για να δώσει τη δυνατότητα στην εφημερίδα "Ακρόπολη" των δοσίλογων να κάνει το ίδιο;
Σε ποιο ΕΑΜ και με ποια ιδιότητα έδωσε εντολή ο Νικολάκης να "απέχει" από τις εκλογές του Μαρτίου του 1946; Έναν χρόνο μετά τη διάλυσή του. Υπήρχε ΕΑΜ τότε; Ήταν αρχηγός του ο Νικολάκης, ώστε να έχει το δικαίωμα να του δίνει εντολές; Ποιος πλήρωσε εκείνη την τεράστια "διαφημιστική" καμπάνια του ψευδοΕΑΜ; Σε ποια τυπογραφεία τυπώθηκαν εκείνα τα πολυτελή για τα δεδομένα της εποχής έντυπα;
Είναι προφανές ότι αυτοί οι οποίοι τα πλήρωσαν ήταν αυτοί που τους συνέφερε να τα πληρώσουν. Ξένοι, δοσίλογοι και μαυραγορίτες πλήρωσαν εκείνα τα έντυπα του ΚΚΕ. Τα "πονηρά" έντυπα, που πρότειναν την αποχή. Πώς αποδεικνύεται ότι ήταν πονηρά; Γιατί σε απόφαση του "αρχηγού" του ΚΚΕ τα διαφημιστικά έντυπα που πρότειναν την αποχή δεν είχαν πουθενά τα κομμουνιστικά σύμβολα; Αυτός που δίνει την "εντολή", δεν πρέπει να "υπογράφει" τα ενημερωτικά έντυπα;
Γιατί η "διαταγή" του Ζαχαριάδη προς το ΕΑΜ δεν συνοδευόταν από τα λογότυπα του ΚΚΕ; Ποιους συνέφερε σ' εκείνες τις εκλογές η αποχή του ΕΑΜ; Η αποχή του αχανούς ΕΑΜικού κόσμου, που είχε απέναντί του μερικούς τρομοκρατημένους δοσίλογους και μερικά λαμόγια του Νείλου; Ακόμα και η "σκιά" του διαλυμένου ΕΑΜ μπορούσε να κερδίσει σ' εκείνες τις εκλογές. Γιατί δεν αφέθηκε να τις διεκδικήσει; Γιατί δεν αφέθηκε να εκμεταλλευτεί το συντριπτικό του πλεονέκτημα, που ήταν ο όγκος του;
Όταν κάποιος είναι ισχυρός, δεν απεμπολεί τα όπλα του. Γιατί ο κόσμος του ΕΑΜ να μην πάει να ψηφίσει; Γιατί να μην πάει και με την ψήφο του να "ακυρώσει" την υπογραφή του Σιάντου, δίνοντας μια νόμιμη κυβέρνηση στους Έλληνες; Πώς αλλιώς θα έδειχναν την πραγματική τους δύναμη οι δημοκράτες, αν δεν το έκαναν στις εκλογές; Η πλειοψηφία της Βουλής θα ήταν επιλογές του ΕΑΜικού κόσμου. Οι μισοί καπετάνιοι του βουνού θα γίνονταν βουλευτές. Εκατό βουλευτές θα μπορούσε να πάρει αυτό που αντιπροσώπευε το ΕΑΜ, όπως ο ίδιος ο Νικολάκης εκτίμησε εκ των υστέρων.
Άνθρωποι, που με το αίμα τους απέδειξαν τον πατριωτισμό τους, θα γίνονταν βουλευτές. Η πιο τίμια, πατριωτική και γενναία Βουλή στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Άρα, γιατί προτάθηκε στο ΕΑΜ η αποχή; Για να νομιμοποιήσει σαν νικητές εκείνων των εκλογών τις μειοψηφίες; Να νομιμοποιήσει δηλαδή τα αφεντικά του Νικολάκη; Να τους εμφανίσει σαν νόμιμους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες, που θα μπορούσαν να πάρουν τις ολέθριες αποφάσεις;
Αυτός ήταν ο ρόλος του Νικολάκη. Γι' αυτόν τον λόγο βιάζονταν να τον στείλουν στην Ελλάδα και τον έστειλαν αεροπορικώς. Από τη στιγμή που κηλίδωσε το ΕΑΜ και δήθεν του έδωσε "γραμμή" για τις εκλογές, ήταν εύκολο να προκαλέσει τη σύγχυση στον λαό και να ταυτίσει το ΕΑΜ με ένα κομμουνιστικό μόρφωμα.
Με την αυθαιρεσία του το δίχασε, το οδήγησε σε πολυδιάσπαση και το εμφάνισε σαν όργανο του ΚΚΕ. Το εμφάνισε σαν την οργάνωση του Σιάντου. Το πιο λαμπερό συλλογικό επίτευγμα του ελληνικού λαού εμφανίστηκε σαν μια οργάνωση ενός homo erectus. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσει η τελευταία πράξη του δράματος και άρα ο εμφύλιος. Ήταν θέμα χρόνου οι "νόμιμα" εκλεγμένοι άρχοντες να πάρουν "δημοκρατικά" την εξουσία και να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του κρατικού μηχανισμού εις βάρος του λαού.
Με την "υπογραφή" του ΚΚΕ έγιναν "νόμιμοι" και στη συνέχεια με τα όπλα του ΚΚΕ απέκτησαν το "άλλοθι" να επιβάλουν τη "δημοκρατία". Έτσι ξεκίνησε ο εμφύλιος. Όλα "στημένα". Δοσίλογοι και ταγματασφαλίτες κρύφτηκαν πίσω από τον κρατικό μηχανισμό και απέκτησαν τη νομιμότητα για να τσακίσουν τους Έλληνες. Οι ΚΚΕδες εξυπηρετούσαν αυτήν την πολιτική. Ό,τι βόλευε την προπαγάνδα της σύγκρουσης, αυτοί το έκαναν.
Αυθαίρετα οικειοποιήθηκαν τον όρο ΕΑΜ και τον Άρη. ΕΑΜίτες λέει ήταν πολλοί από τους πολεμιστές του κομμουνιστικού "Δημοκρατικού Στρατού", υπονοώντας πράγματα. Υπονοώντας ότι ΕΑΜ και ΚΚΕ είχαν ειδική σχέση μεταξύ τους. Γιατί… οι πολεμιστές του εθνικού στρατού τι ήταν; ΕΑΜίτες δεν ήταν κι εκείνοι; Από τη στιγμή που στην προηγούμενη φάση της εθνικής πανστρατιάς οι πάντες ήταν ΕΑΜίτες, ευνόητο είναι ότι και στην επόμενη φάση του διχασμού οι ίδιοι άνθρωποι θα ήταν στα αντίπαλα στρατόπεδα.
Δεν έφυγαν από τη χώρα οι Έλληνες, για να πολεμήσουν μεταξύ τους οι δοσίλογοι με τους κομμουνιστές. Τους Έλληνες έβαλαν να σκοτωθούν μεταξύ τους και άρα τους ΕΑΜίτες. Οι φασίστες καί των δύο πλευρών απλά "ηγούνταν". Αυτήν την κοινή ΕΑΜική πραγματικότητα, που αφορούσε και τις δύο πλευρές, δεν την αντιμετώπισαν με τον ίδιο τρόπο. Η πλευρά του ΚΚΕ την αποδέχθηκε, για να καπηλευτεί το ΕΑΜ, ενώ η άλλη πλευρά δεν την αποδέχθηκε, για να το "κηλιδώσει" και να το δυσφημήσει. Το "χάρισε" στο ΚΚΕ, για να μπορεί να το διαβάλλει.
Δεν συνέφερε τους δοσίλογους να υπάρχει το πανεθνικό ΕΑΜ —και άρα η ιστορία του— γιατί αυτή η ιστορία τους εξέθετε. Σε μια τέτοια περίπτωση μαζί με το ΕΑΜ θα επιβίωναν μέσα στον χρόνο και οι στόχοι του, αλλά και οι εχθροί του και άρα και οι δοσίλογοι και άρα οι ίδιοι. Το ΕΑΜ τους δυσφημούσε ως προδότες, ενώ η σύγκρουση με το ΚΚΕ τους "διαφήμιζε" σαν "δημοκράτες". Αυτά τα δύο πράγματα συνδύασαν και εμφάνισαν ένα βολικό γι' αυτούς ΚΚΕδικο ΕΑΜ. "Χάρισαν" το ΕΑΜ στο ΚΚΕ και έκαναν τη δουλειά τους. Το αποτέλεσμα; Σύγχυση και παραπληροφόρηση. Ακόμα και σήμερα οι Έλληνες δεν γνωρίζουν την ιστορία τους. Εξήντα χρόνια μετά την κρίσιμη περίοδο και οι περισσότεροι γνωρίζουν μόνον τα ψέματα της προπαγάνδας. Της προπαγάνδας καί των δύο πλευρών, που συνεταιρίστηκαν, για να μας βάλουν στον εμφύλιο.
Νομίζουν ότι το ΕΑΜ συμμετείχε στον εμφύλιο και "έσφαζε" με τα κονσερβοκούτια, ενώ το ΕΑΜ δεν υπήρχε καν στην εποχή του εμφυλίου. Κάθονται κι ακούνε τη Γραμματέα του ΚΚΕ να μιλάει για το ΕΑΜ, σαν να επρόκειτο για ένα παράρτημα του ΚΚΕ όμοιο με την ΚΝΕ, ενώ το ΚΚΕ ήταν αυτό που πρόδωσε το ΕΑΜ, ακριβώς επειδή δεν του ανήκε. Όλα αυτά έγιναν συνειδητά από τις δύο πλευρές, προκειμένου να βάλουν τους Έλληνες στον αδελφοκτόνο εμφύλιο. "Έχτισαν" την κατάσταση του διχασμού κι έτσι ξεκίνησε ο εμφύλιος. Τα ψέματα παρέσυραν τους Έλληνες και ο εφιάλτης έγινε αναπόφευκτος.
Από εκεί και πέρα, για τους ίδιους λόγους που δεν συμμετείχε ο Νικολάκης στον απελευθερωτικό αγώνα, δεν συμμετείχε και στον εμφύλιο. Ήταν πολύ δειλός, για να θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο. Ήταν πολύ τεμπέλης και στο βουνό οι κομμουνιστές προβλεπόταν να τρέξουν πολύ για να σωθούν, σε έναν εκ των προτέρων χαμένο εμφύλιο. Προβλεπόταν επίσης πείνα, που θα τους ανάγκαζε να τρώνε και βελανίδια και τα made in Germany δόντια του Νικολάκη ήταν πολύ ακριβά, για να αφεθούν στη φθορά. Ταυτόχρονα ήταν πολύτιμος και για τη μεταπολεμική περίοδο και άρα ήταν αδύνατον τα αφεντικά του να τον αφήσουν να ρισκάρει τη ζωή του, ακόμα κι αν το ήθελε, που δεν το ήθελε.
Ο Νικολάκης και πάλι με συνοπτικές διαδικασίες "σώθηκε". Πάλι "ζάχαρη" την έβγαλε στην αυλή του Στάλιν, δικαιώνοντας και το όνομά του. Άρχοντας μεταξύ των "συντρόφων". Όταν οι σύντροφοι έτρεχαν στον Γράμμο και στο Βίτσι για να σωθούν, αυτός διάλεγε τα μαλακότερα στρώματα στη Μόσχα. Η παλιά παρανομία του αρχηγού, που έκανε παράνομο το κόμμα του, έγινε ακόμα πιο μεγάλη.
Ο ένας φόνος του "αρχηγού", που στην προπολεμική εποχή έσπρωχνε το ΚΚΕ στην παρανομία, με τον εμφύλιο έγινε εκατόμβη θυμάτων, που έκανε το ίδιο το ΚΚΕ εγκληματικό και άρα παράνομο. Ο Νικολάκης ήταν ευτυχής. Έλεγχε τους πάντες και τα πάντα. Εγκληματίας ο ίδιος, εγκληματίες οι σύντροφοί του και εγκληματικό το κόμμα του. Δεν είχε πλέον μόνον αυτός βουτηγμένα τα χέρια του στο αίμα, αλλά και το κόμμα του. Δεν ήταν μόνον αυτός παράνομος, αλλά και το κόμμα. Μπορούσε να εκβιάζει τους πάντες. Μπορούσε να είναι ηγέτης του ΚΚΕ εφ’ όρου ζωής.
Από εκεί και πέρα η συνεργασία με την Ασφάλεια ήταν τέλεια. Όποιος απειλούσε τον Νικολάκη, έπεφτε στα "νύχια" της Ασφάλειας. Όπως γινόταν σε όλη τη διάρκεια της αρχηγίας του. Όποιος ΚΚΕς είτε απειλούσε την πρωτοκαθεδρία του Νικολάκη είτε απειλούσε ν' αλλάξει το ίδιο το ΚΚΕ και να του δώσει μια πιο ευρωπαϊκή εικόνα και άρα να το κάνει πιο ανοικτό στην κοινωνία και στον κόσμο γενικότερα, ήταν εχθρός των πάντων και εξοντωνόταν.
Όπως εξοντώθηκε ο σύντροφος Μανωλέας, έτσι γινόταν και μεταπολεμικά. Ολόκληρο Βελουχιώτη καθάρισαν, θα είχαν πρόβλημα με τον Μπελογιάννη; Μόνον οι Σιάντηδες, οι Χαρίλαοι και οι Αλέκες θα μπορούσαν να είναι οι "άντ’ αυτού" ηγέτες του κόμματος. Οι φίρμες του National Geographic.
Με αυτό το συγκεκριμένο ζαχαριαδικό ΚΚΕ οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι φασίστες έλεγχαν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Προστάτευαν το φανερό ΚΚΕ με τις φανερές αντεθνικές του πράξεις, για να απειλούν όλους τους υπόλοιπους. Είχαν εκπαιδεύσει ακόμα και τους πιο αγράμματους ασφαλίτες να το κάνουν αυτό. Κάθε φορά που άκουγαν κάποιον να λέει τα "μη πρέποντα" για το φασισταριό, πήγαιναν και του ψιθύριζαν στο αυτί ότι τον υποπτεύονταν ως "κρυπτοκομμουνιστή".
Τρομοκρατούσαν όλο τον κόσμο μ' αυτήν την πρακτική. Όπως κάνουν οι ανώμαλοι στα πάρκα, για να τρομάξουν τα αφελή παιδιά. "Μήπως είσαι κρυφοομοφυλόφιλος; Περπατάς παράξενα και η φωνή σου ακούγεται περίεργη". Αυτό έκαναν και οι ασφαλίτες. "Μήπως είσαι κομμουνιστής και δεν το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος; Αυτά που λες ακούγονται παράξενα. Για συμμαζέψου".
Ποιος ξέρει πόσοι φουκαράδες δημοκράτες ίδρωσαν και μόνον στο άκουσμα του προβληματισμού του "χωροφύλαξ". Του αγράμματου και βίαιου "χωροφύλαξ". Του τενεκέ, που για τρεις κι εξήντα δεν γνώριζε ποιους εξυπηρετούσε. Στην Ελλάδα των ελαχίστων ΚΚΕδων "υπήρχαν" εκατομμύρια δυνάμει "κρυπτοκομμουνιστές", γιατί αυτό βόλευε την εξουσία στο σύνολό της. Προστάτευαν τους λίγους "φανεροΚΚΕδες" για να ελέγχουν έναν ολόκληρο λαό. Προστάτευαν τη μικρή "μαγιά", για να ελέγχουν το τεράστιο "ζυμάρι".
Αυτή ήταν η υπηρεσία του ΚΚΕ του Ζαχαριάδη προς το σύστημα. Αυτό το ΚΚΕ έφτασε στο απόγειο της αξίας του στη Χούντα. Η "καρέτα-καρέτα" της πολιτικής μας πανίδας. Άξιος ο μισθός του. Ό,τι δεν μπορούσαν να μάθουν οι ασφαλίτες με τις σφαλιάρες και τις κλωτσιές στα κρατητήρια, τα μάθαιναν για λογαριασμό τους οι οπαδοί του Ζαχαριάδη στους θαλάμους των φυλακών.
Ένα τσιγαράκι, λίγη συντροφικότητα και μάθαιναν ό,τι τους ενδιέφερε. Το παιχνίδι ήταν τέλειο. Το παιχνίδι των μπάτσων. Ο "κακός" χωροφύλαξ και ο "καλός" κομμουνιστής. Κανενός κόμματος τα στελέχη δεν έχουν μεγαλύτερο "συγγραφικό" έργο από τους ζαχαριαδικούς ΚΚΕδες. Αυτοί ήταν οι συγγραφείς όλων σχεδόν των φακέλων της κρατικής ασφάλειας.
Μ' αυτόν τον τρόπο έζησε τη ζωή του ο Νικολάκης. Δεν ήταν κτήνος. Θα τον αδικούσαμε, αν τον αποκαλούσαμε κτήνος. Ένα δειλό ανθρωπάκι ήταν, που υπηρετούσε όποιον του υποσχόταν "διάκριση" χωρίς κόπο και χωρίς ρίσκο. Μονίμως σερνόμενος, υπάκουος, έγκλειστος και φοβισμένος. Ένα σκουλήκι. Ένα σκουλήκι της λάσπης, που πέθανε με τον τρόπο που δικαιούνταν. Αυτοκτόνησε στη Σιβηρία και παρέμεινε μόνιμα στη λάσπη της αυλής των αφεντικών του.
Αυτός ο άνθρωπος έδωσε τα χαρακτηριστικά του στο κόμμα, το οποίο τον μιμούνταν σε όλες του τις συμπεριφορές. Μονίμως υπάκουο, μονίμως εγκλωβισμένο σε υπόγεια ή φυλακές και φοβισμένο. Ακόμα και σήμερα το ίδιο κάνει. "Σέρνεται" και αρνείται να εγκαταλείψει τις "λάσπες" της πεθαμένης Σοβιετικής Ένωσης. Όπως ο αρχηγός του.
Όμως, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ζαχαριάδη ήταν άλλο. Ο Ζαχαριάδης κατόρθωσε και έκανε το ΚΚΕ "προσαρμόσιμο" στα χαρακτηριστικά του εκάστοτε αρχηγού του. Κατόρθωσε και δημιούργησε εκείνη την ενιαία νοοτροπία στο κόμμα, που του επιτρέπει να λειτουργεί πάντα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του αρχηγού του. Του εκάστοτε αρχηγού του.

Πηγή: ΕΑΜ Β'

ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΜΕ ΤΑ "ΞΕΝΑ ΑΚΡΑ" Η ΟΝΝΕΔ ΑΛΛΑ ΟΧΙ KAI ΜΕ ΤΑ... ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

...

...Την αφορμή μας την έδωσε ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Γ. Παπανικολάου όταν στο πρωϊνάδικο του Αυτιά παπαγάλιζε διαρκώς τα περι "μη συνεργασίας με τα άκρα" αναφερόμενος στο ανοίγματα του Γιώργου Καρατζαφέρη και άλλων στελεχών του τις τελευταίες ημέρες. Έχουμε πεί ότι τα παιχνιδάκια των μαντριών περί συνεργασίας μας αφήνουν παγερά αδιάφορους και ασφαλώς αμέτοχους. Αλλά μπαίνουμε στον πειρασμό γιατί η υπόθεση έχει ζουμί...

Η ΟΝΝΕΔ ως γνωστό είναι μέλος μιάς ευρύτερης "κεντροδεξιάς" συμμαχίας ευρωπαϊκών νεολαιών της DEMYC. H DEMYC (http://www.demyc.org/) ιδρύθηκε το 1964 και αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους οργανισμούς πολιτικών νεολαιών στην ευρωπαϊκή ήπειρο, έχοντας ως πλήρη μέλη τις νεολαίες 34 ευρωπαϊκών κομμάτων. Έτσι τουλάχιστον λέει η ίδια η DEMYC. Αυτό όμως που αποκαλύπτεται και δεν μπορεί να κρυφτεί είναι η παρουσία της Νεολαίας του Σλαβοφασιστικού VMRO του Νικόλα Γκρουέφσκι, σε όλες της διεργασίες της DEMYC ως "Observers organisations" -δηλάδή "δόκιμο μελος"- που στέλνουν επίσημα παρατηρητές όπου βρίσκεται η DEMYC. Μήπως το ίδιο δεν συνέβει και την περασμένη άνοιξη όταν η DEMYC διοργάνωσε τη συνδιάσκεψη της στην Αθήνα, παρουσία Μεϊμαράκη, Ζαγορίτη και λοιπών; Με αυτά τα άκρα μπορεί και συνεργάζεται η ΟΝΝΕΔ, τα άλλα "άκρα" τα ελληνικά γιατί τα απορίπτει με τόση ευκολία; Ρίξτε όμως και μιά ματιά στην σελίδα της DEMYC και διαπιστώστε με τα μάτια σας, πόσες φορές και με ποιούς τρόπους, αναφέρεται η λέξη "Μακεδονία" στην παρουσίαση της Youth Union of VMRO-DPME... Για να μην μας δουλεύουν δηλαδή οι εκκολαπτόμενοι! Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην DEMYC είναι πλήρες μέλος και η ΝΕ.ΔΗ.ΣΥ. η νεολαία δηλαδή του επίσης "ελαφροδεξιού" Δημοκρατικού Συναγερμού της Κύπρου...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΣΤΟΧΟ

Αυτή είναι η "δεξιά" και "πατριωτική" ΟΝΝΕΔ και κατ'επέκταση ΔΑΠ ΝΔΦΚ που πλασάρουν στα πανεπιστήμια....Όσοι φοιτητές πρόβατα δεν ξέρουν ακολουθούν επειδή κάνει ωραία πάρτυ, εκδρομές και επειδή έχει ωραίες γκόμενες....Μ'αρέσει που στις καταμετρήσεις τραγουδάτε και τραγούδια της 21ης Απρίλη....

Όταν ο Χρήστος Γιανναράς ονειρεύεται...ο Λουκάς Τσουκάλης τρομάζει...

Ο Γιανναράς ονειρεύτηκε έναν Ελληνα Πούτιν(κλικ) που θα κόψει την πολυκέφαλη Λερναία Υδρα που βασανίζει και μαστίζει την Ελλάδα του σήμερα και απομυζά κάθε ζωντανό χυμό. Θα σηκώσει κεφάλι στον Μολώχ του βαμπιρικού καταναλωτισμού, Θα συντρίψει τους μηχανισμούς που σοφά και συστηματικά αλλοιώνουν τις θελήσεις μας. Θα μας απαλλάξει από τα ζεϊμπέκικα του Yorgo, τα πλατιά και ηλίθια χαμόγελα και τους άχαρους ακκισμούς της Dora, τις αδυναμίες του Καραμανλή Β'. Θα αγωνιστεί για την Ελλάδα, την ιστορία της το μέλλον της ώστε να πάψει να φαίνεται σαν πειθήνιος λακές των ξένων διευθυντηρίων.

Ο ονειρικός Ελληνας Πούτιν θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το δίδυμο κόμμα κράτος. Τα κόμματα να πάψουν να είναι ιδιοκτησία των κοτζαμπάσηδων της κυβερνητικής κάστας που επιτρέπουν ή απαγορεύουν την είσοδο σ΄αυτή. Η κοτζαμπασήδικη ολιγαρχία των προνομιούχων της πολιτικής και των προνομιούχων των business που έχει αντικαταστήσει την λαϊκή εξουσία με την δική της εξουσία πρέπει να τελειώσει. Τα πολιτικά κόμματα είναι καιρός να πάψουν να είναι η τσόχα στο δίσκο για να μη ακούγεται ο ήχος του παρά που πέφτει.

Η Ελλάδα σήμερα είναι μία χώρα υπό κατοχή και ένας ηρωικός πολιτικός χρειάζεται. Είναι απαραίτητος, αναγκαίος. Οι Ελληνες τον ζητάν τον απαιτούν τον περιμένουν και είναι έτοιμοι να τα δώσουν όλα για να αποκτήσει η Ελλάδα φωνή και αξιοπρέπεια τις οποίες οι σημερινοί κοτζαμπάσηδες τις έχουν βάλει υποθήκη για το μέλλον των παιδιών τους. Να ξεκαθαρίσει την Ελλάδα από τούς τερμίτες των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) που την ροκανίζουν ασταμάτητα καλλιεργώντας το πλέον αβυσσαλέο μίσος εναντίον του κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα το παρελθόν της, την ιστορία της και την οδηγούν στο δρόμο του πουθενά και την ανυπαρξία μετατρέποντας τους Ελληνες σε κατακάθια δουλοπάροικων των κοτζαμπάσηδων της Νέας Τάξης και κάνουν "το αύριο σαν αύριο να μη μοιάζει"

Ο Λουκάς Τσουκάλης τρόμαξε διαβάζοντας το όνειρο του Γιανναρά: " με τρομάζουν τα όνειρα του Χρ. Γιανναρά για τον Ελληνα Πούτιν"(κλίκ).
Τον φαντάζομαι να παρακολουθεί σαν φρόνιμος μαθητάκος όσα διδάσκουν στους υπηκόους- καλεσμένους τους στις συναντήσεις της Bilderberg. Να κάθεται στην πρώτη σειρά και να ρουφάει την σοφία του Willam Kristol ή του Richard Perle και κατόπιν με βαρεία έπαρση και οίηση να προσπαθεί να μας την μεταλαμπαδεύσει μη σηκώνοντας μύγα στο σπαθί του. Βλέπεται ό κύριος καθηγητής είναι φορέας της απόλυτης σοφίας, όλοι οι άλλοι είναι κηπουροί, βοσκοί, καπετάνιοι, ένα τίποτα μπροστά στους καλοταϊσμένους ρέκτες του νέου και του ψεύτικου.

Εχει απόλυτο δίκιο να τρομάζει. Δεν είναι δυνατόν σήμερα, που η Ελλάδα απειλείται από παντού, ο ¨Ελληνας Πουτιν να ανεχόταν την σκοτεινή ύπαρξη του ΕΛΙΑΜΕΠ. Αυτού του αποθετηρίου σκέψης που βυσσοδομεί ανεξέλεγκτα κατά της πατρίδας μας υποσκάπτοντας τις Ελληνικές θέσεις. Συγκεκριμένα η τετράτομη έκδοση της "Κοινής Βαλκανικής" ιστορίας του ιδρύματος του Soros "Ανοιχτές Κοινωνίες" την προλογίζει ο "σοφός" και μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ Βερέμης, που συν τοις άλλοις αφηρημένα αλλά με μεγάλη σημασία υποστηρίζει το δικαίωμα του καθενός να αυτοπροσδιορίζεται, αλλά και αρνείται την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Η ερευνήτρια του ΕΛΙΑΜΕΠ Τριαντάφυλλίδου και η παρέα της (Καλλονή και Μικράκη), οι ανάγκες της ζωής υπαγορεύουν τις διεργασίες της συνείδησης, όχι μόνο αναπαράγει τις θέσεις εχθρικών προς την Ελλάδα χωρών, αλλά προχωράει και ένα βήμα παρά πέρα καταγγέλλοντας την χώρα μας για γενοκτονία.

Ένας Ελληνας Πούτιν θα ξεκαθαρίσει το ΕΛΙΑΜΕΠ και τα παρακράτος των ΜΚΟ. Θα απαιτήσει την δημοσιοποιήση των οικονομικών τους πόρων. Ποιος πληρώνει του κλαριτζήδες; Επιτέλους να μάθουν οι Ελληνες από πού και πόσα. Όλος αυτός ο μηχανισμός του νεοταξίτικου αγκιτ-προπ να βγει στην επιφάνεια. Αν χρηματοδοτείται από ξένα κέντρα να χαρακτηρισθεί σαν όργανο ξένης προπαγάνδας, να πάψει να καταβροχθίζει το είναι των Ελλήνων και συνάμα να τους υπονομεύει. Να υποχρεωθεί να υποβάλλει δημόσια και ανοιχτά καταστάσεις μελών και φίλων και να αναφέρει και το τελευταίο δολάριο που μπαίνει στα ταμεία. Να μάθουμε και εμείς οι ξωμάχοι τι γίνεται. Δεν είναι κακό. Ο κύριος Βερέμης θέλει να γίνουμε η Αμερική των Βαλκανίων. Να η ευκαιρία. Αυτό που ζητάμε εφαρμόζεται στην Αμερική. Οποιοσδήποτε τα παίρνει από έξω χαρακτηρίζεται σαν Foreign Agent (Ξένος Πράκτορας) και πρέπει να δίνει τακτή αναφορά στο υπουργείο δικαιοσύνης για το πόθεν και από που έσχες.

Γι αυτό η ιδέα ενός Ελληνα Πουτιν τρόμαξε τον κύριο Τσουκάλη. Τον έλουσε κρύος ιδρώτας μόνο η ιδέα ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορούν οι χατζηαβάτηδες και τα κολλητήρια τους, οι έμπουσες και οι μποβαρίζουσες της νεοταξίτικης καμαρίλας ανεξέλεγκτα να παίζουν το παιχνίδι και με ξένους παράδες να τζογάρουν την ύπαρξη της Ελλάδας.
Οι βακέτες, οι σερβιέτες, και τα κωλοσφούγγια πρέπει να δώσουν λόγο. Γιατί τόσο ενδιαφέρον, τόσο πάθος για το περιβάλον στον Εβρο και τόση αδιαφορία για το περιβάλλον στην Ελαφόνησο; Ας ανοίξουν επιτέλους τα λογιστικά βιβλία τους να δούμε τι και από που μπαίνει.

Αναδημοσίευση απο ΤΑΜΠΟΥΡΙ